Στα χρόνια των σπουδών της στο Τμήμα Θεάτρου της Θεσσαλονίκης θυμάται τον εαυτό της να μπλέκει σε ζωηρές συζητήσεις για τις θεατρικές παραστάσεις που παίζονταν στην πόλη, ενώ το μάθημα της θεατρικής κριτικής ήταν από τα αγαπημένα της. Για τις ανάγκες του διδακτορικού της διάβασε μερικές εκατοντάδες κριτικές παραστάσεων, κάτι που αποδείχθηκε εξόχως χρήσιμο όταν, μάλλον μοιραία, η θεατρική κριτική μπήκε στη ζωή της και επισήμως ως επάγγελμα. Στο μεταξύ, έχει ασχοληθεί και συνεχίζει να ασχολείται με τη διδασκαλία θεατρικού παιχνιδιού σε παιδιά πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης καθώς και με τη θεατρολογική έρευνα. Έτσι, η καθημερινότητά της είναι μια συνεχής προσπάθεια ισορροπίας μεταξύ της τρέλας που της μεταδίδουν οι μαθητές και της ψυχραιμίας που απαιτεί η θεατρική κριτική. Ελπίζει ειλικρινά ότι τα καταφέρνει διατηρώντας σώας τας φρένας της.
| 15-11-2018
Στην παράσταση του Γκραουζίνις, μέσα από την αντρική διανομή, αποκαθίσταται ένα κομμάτι του «λάθους» που θέλει τη συζήτηση για το έργο να στρέφεται στο αν αποτελεί κυρίως ταξικό σχόλιο ή ένα παιχνίδι ρόλων.
Focus | 08-11-2018
Σε μια απρόσμενη επιλογή, η ταλαντούχα Κατερίνα Ευαγγελάτου ανεβάζει τη σαιξπηρική «Κωμωδία των παρεξηγήσεων» και βάζει σε ερμηνευτική φρενίτιδα τον Νίκο Κουρή και τον Ορφέα Αυγουστίδη.
Face | 04-11-2018
Ουσιαστική στην κατάδυσή της σε κάθε ρόλο, η Μαρία Ναυπλιώτου δεν φοβάται τα δύσκολα στοιχήματα. Τώρα, ανεβαίνει στη σκηνή για να ερμηνεύσει τη μεγάλη ντίβα της όπερας στο έργο του Τέρενς ΜακΝάλι «Masterclass».
| 01-11-2018
Η παράσταση επιχειρεί να δικαιώσει ένα έργο που ανήκει σε μια συγγραφική κλάση άλλης εποχής, όχι χωρίς μειονεκτήματα το ίδιο, πετυχαίνοντας αμφίρροπα αποτελέσματα.
| 29-10-2018
Νέα στέγη και ανανεωμένη παρουσίαση για την παράσταση του σαιξπηρικού αριστουργήματος, που δικαιώνει την νέα οπτική.
Focus | 27-10-2018
Ζενέ, Μαγιακόφσκι και Μίλερ δίνουν την πρώτη ύλη για πρωτότυπα έργα που συστήνονται από σκηνής.
Ρεπορτάζ | 22-10-2018
Νωρίτερα από πότε, παρουσιάστηκε το πρόγραμμα της Μικρής και της Μεγάλης Επιδαύρου για το 2019.
Focus | 22-10-2018
Ύστερα από ένα μπαράζ σκηνοθεσιών στο σύγχρονο ρεπερτόριο, ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης γυρίζει το βλέμμα του στο θέατρο του Τσέχοφ, όμως η επιλογή του δεν είναι τόσο απροσδόκητη όσο μπορεί να φαίνεται.
Focus | 19-10-2018
Τέσσερις από τις πρεμιέρες της εβδομάδας φέρνουν τέσσερις άντρες ηθοποιούς αντιμέτωπους με ρόλους-πρόκληση.
| 18-10-2018
Μια σκηνική συνάντηση υψηλών προδιαγραφών, που όμως καταλήγει, παρά τις επιμέρους ποιότητες, κατώτερη των –ομολογουμένως μεγάλων– προσδοκιών.
Ένα νέο έργο, σύγχρονο δείγμα γραφής που ξεπερνάει τα όρια της «ελληνικότητας», πρωτοπαρουσιάζεται σε μια εξίσου δυναμική παράσταση, η οποία καταδεικνύει παράλληλα τόσο τις απαιτήσεις όσο και τις αδυναμίες του.
Παράσταση ρεαλιστικής δυναμικής, που συστήνει με τον καλύτερο τρόπο το άπαιχτο μέχρι τώρα στην Ελλάδα έργο του Ιρλανδού δραματουργού και προσθέτει ακόμη μία αποφασιστική απόδειξη γιατί ένα τόσο «ιρλανδικό» έργο μπορεί να είναι παγκόσμιου ενδιαφέροντος.
Mια σύγχρονη οικογένεια, με τις συγκρούσεις, τα άρρητα απωθημένα, τους ανεκπλήρωτους έρωτες και τις αποτυχημένες σχέσεις της, καλείται να αντιμετωπίσει την απώλεια και το πένθος σε αντιπαραβολή με μια μεγαλύτερη, μυθικών διαστάσεων ιστορία.
Ρεπορτάζ | 13-10-2018
Έχουμε πράγματι την πολυτέλεια της επιλογής ή μήπως η υπερπληθώρα παραστάσεων θολώνει τελικά την κρίση μας; Εδώ θα ξεκαθαρίσει το τοπίο.
| 11-10-2018
Μία (ακόμη) παράσταση που επιβεβαιώνει πως το «γήπεδο» του Λιβαθινού είναι οι μεγάλες διαστάσεις, το θέατρο μεγέθους, ακόμη και όταν δεν έχει να κάνει με «σπουδαία» έργα.
One-man-show του Θανάση Παπαγεωργίου που σκηνοθετεί και ερμηνεύει το βασισμένο στην αυτοβιογραφία του Μάρκου Βαμβακάρη μονολογικό έργο, προσεγγίζοντας την ουσία του με ερμηνευτική και σκηνική λιτότητα.
Βάζοντας στο επίκεντρο τη σχέση δύο ανθρώπων με διαφορετική πολιτική θεώρηση του κόσμου, το έργο ξεκινάει ως δυνατό κοινωνικό δράμα, αλλά καταλήγει κάπως αναποφάσιστο, κάτι που διαφαίνεται και στη συγκεκριμένη παράσταση των δύο ταχυτήτων.
Το μυθιστόρημα που βασίζεται στην υπόθεση του φερόμενου ως «Δράκου του Σέιχ Σου» Αριστείδη Παγκρατίδη, σε μια παράσταση που υπενθυμίζει τη δύναμη της ερμηνευτικής παρουσίας και λειτουργεί ως παράδειγμα απλού αλλά ουσιαστικού θεάτρου.
Ένα κοινωνικό δράμα, χαρακτηριστικό της γραφής του Άρθουρ Μίλερ, ζωντανεύει σε μια βατή, συγκρατημένη σκηνοθεσία, η οποία εστιάζει στη δυναμική του έργου κι εκμεταλλεύεται τη σκηνική πείρα του Γιώργου Μιχαλακόπουλου.
Άποψη | 09-10-2018
Όλα καλά ή οδεύουμε σε μία σεζόν δύο ταχυτήτων;