Nyx

Νιώθεις σαν σε μια γυάλινη σφαίρα που σου εξασφαλίζει θέα 360°: Το πανοραμίκ ξεκινάει από τον Λυκαβηττό και συνεχίζεται στη λιτή μεγαλοπρέπεια του Παρθενώνα και τη στιλιζαρισμένη διακριτικότητα του Αστεροσκοπείου, για να καταλήξει στους ποπ χρωματισμούς των φώτων του Allou Fun Park. Εννοείται ότι με το φως της μέρας το βλέμμα φτάνει στα νησιά του Αργοσαρωνικού. Βρίσκομαι στο rooftop του ξενοδοχείου "Academias", όπου το "Nyx" αυτοσυστήνεται ως japanese fusion gastrobar, και σκέφτομαι πόσο καλοκαιρινό είναι αυτό το μοντέρνο μπαρ-ρεστοράν.

Το κυρίως κομμάτι, όπου σερβίρεται φαγητό, είναι περίκλειστο με τζαμαρία και μόνο απέναντι από το μεγάλο κεντρικό μπαρ υπάρχει μια συστοιχία ψηλών, μπαρίστικων τραπεζιών με τους αντιστοίχως ψηλούς καναπέδες και πολυθρόνες και ανάμεσά τους ανατολίτικα φωτιστικά που σου δίνουν μια πιο cosy αίσθηση. Είναι πάντα εντυπωσιακό να αγναντεύεις από ψηλά το skyline της νυχτερινής Αθήνας, αλλά πιστεύω ότι θα άξιζαν πιο ψαγμένα στοιχεία στο ντεκόρ για να το βάλουν πιο δυνατά στην ατζέντα μας ως θεσμικό στέκι ακόμα και το χειμώνα. Έξω επικρατεί πολύ κρύο και στη σάλα δεν είμαστε πολλοί, οι περισσότεροι είναι ξένοι πελάτες του ξενοδοχείου· πρόκειται, μάλλον, για ήσυχη μέρα. Γι’ αυτό ακριβώς μένει ξεκρέμαστο το μονότονο beat σαν σε καλοκαιρινό club, που έρχεται από τα ηχεία∙ χρειαζόταν σίγουρα πιο ξεχωριστή μουσική για να φτιάξουν ατμόσφαιρα. 

Είναι σαφής, λοιπόν, ο μοντέρνος ζωηρός χαρακτήρας του "Nyx" κι αυτό φαίνεται στον κατάλογο των φαγητών αλλά και στα ποτά και στη wine list, η οποία προσφέρει ενδιαφέρουσες, σωστά δομημένες προτάσεις. Εγώ πάντως διάλεξα ένα καλοφτιαγμένο Kimonō με Bijito Junmai sake, σίσο, ακτινίδιο, πάστα πράσινου µήλου και πικάντικη πούδρα από shichimi togarashi και sansho, που με τον dry χαρακτήρα του συνόδεψε μια χαρά το φαγητό. Στον κατάλογο, τώρα, το γεγονός ότι προτείνει μόνο τρία κυρίως και, κατά τα άλλα, σαλάτες, ωμά και ζεστά starters, καθώς και είκοσι σούσι και σασίμι, εκφράζει καθαρά τον προσανατολισμό του μαγαζιού στο προσεγμένο τσιμπολόγημα. Η κουζίνα, με επικεφαλής τον Δημήτρη Κότσαλη, δείχνει ότι έχει πολλές δυνατότητες.

Το αποδεικνύει με πιάτα όπως το τρυφερότατο και ιδιαιτέρως γευστικό βοδινό ταρτάρ, όμορφα αρτυμένο και με μετρημένη τρούφα, "χιονισμένο" με νοστιμάδα παρμεζάνας και σερβιρισμένο με ψημένα τραγανά ψωµάκια bao και μαγιονέζα χαλαπένιο στο πλάι. Σερβιρισμένο όμορφα σε bold ασιατικό ύφος ήταν το καλύτερο πιάτο που δοκίμασα. Ο διάβολος όμως κρύβεται πάντα στις λεπτομέρειες, που μπορούν να ανεβάσουν στον ουρανό ή να γκρεμίσουν ακόμη και καλές προσπάθειες. Φαίνεται με το μάτι, πριν καν τα δοκιμάσεις, ότι τα gyoza είναι πολύ σωστά τηγανισμένα και αχνισμένα με μια ζύμη ντάμπλινγκ ποιότητας∙ η γέμιση από μοσχάρι, όμως, είναι μονοδιάστατη, καθώς ούτε το λάχανο kimchi, ούτε τα μανιτάρια shiitake της περιγραφής ακούγονται για να δώσουν γεύση με περισσότερα επίπεδα και η κρέµα παρµεζάνας 24µηνης ωρίμανσης δεν παίζει τελικά κάποιον αξιοπρόσεκτο ρόλο. Στο σεβίτσε, το μαριναρισμένο σε yuzu και passion fruit λαβράκι απλώνει στο στόμα με κάθε μπουκιά ξινούτσικο ηλεκτρισμένο εξωτισμό και έρχεται σε μια εντυπωσιακή παρουσίαση. 

Έπειτα ήρθαν τα σούσι… Η μόδα που επικρατεί τα τελευταία χρόνια πριμοδοτεί τα περίπλοκα, τα επονομαζόμενα signature. Δεν είναι εύκολο πράγμα να πετύχει κανείς δόκιμες ισορροπίες, προσθέτοντας πολλά υλικά σ’ ένα λιτό γενικά έδεσμα. Στο "Nyx" δοκίμασα δύο από τις προτάσεις. Στο soft shell crab roll, το μαλακό καβούρι που γεμίζει μαζί με αβοκάντο και αγγούρι το ρολό, ήταν παρατηγανισμένο και το σύνολο άκομψο. Στο crispy salmon tartar τα κομματάκια σολομού μαζί με γκουακαμόλε, teriyaki sauce και τρούφα καταλήγουν σ’ ένα σύνολο βαρύ που, παρά το τραγανό τηγανισμένο ρολό του, υστερεί σε χάρη. Έτσι, αυτό που με χαρακτηριστική άνεση ξεχωρίζει στα σούσι είναι το απέριττο nigiri με λαβράκι, που η γευστική του καθαρότητα νικάει με άνεση τα περίπλοκα ξαδέλφια του. Μετά τα τόσα ωραία ribeye που κυκλοφορούν στην Αθήνα, δεν με ικανοποίησε καθόλου το σκληρό και άχαρο κομμάτι κρέατος που μας έφεραν∙ την παράσταση του έκλεψαν τα βασιλοµανίταρα, το ψητό λάχανο pak choi και ο πουρές από παστινάκι της γαρνιτούρας.

Το φινάλε των γλυκών είναι πολύ ενδιαφέρον, μ’ ένα σωστό φοντάν σοκολάτας, ενισχυμένο με φιστικοβούτυρο µε μίσο και σάλτσα βατόµουρου µε τζίντζερ, κι έναν φουλ του εξωτισμού καραμελωμένο ανανά με σάλτσα passion fruit, µπισκότο τζίντζερ, παγωτό καρύδα και (δυστυχώς) τηγανισμένα, αντί για φρέσκα, φύλλα σίσο που έχουν χάσει το δροσιστικό άρωμά τους. Υπογραμμίζω το ενεργητικό, επαγγελματικό και με γνώση σέρβις.

Η επίσκεψη του κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 2/3.

Τιμή: € 35-45 (το άτομο χωρίς ποτά και κουβέρ).
Πρόσβαση ΑμεΑ: Ναι. 
Πάρκινγκ: Στους γύρω δρόμους.