Beefbar Athens

Αν και δεν έχει το βάρος της φήμης ενός «Nobu» ή ενός «Matsuhisa», το «Beefbar» είναι ένα κοσμοπολίτικο brand επιπέδου που θεωρείται «πρέπει» στους κύκλους του διεθνούς jet set. Απλώνεται σε 20 πόλεις στον πλανήτη, από το Μονακό που ξεκίνησε το 2005 μέχρι την Τουλούμ, και από τη Μύκονο και την Ντόχα μέχρι το Μιλάνο και το Σάο Πάολο, έχει στο παλμαρέ του ένα αστέρι Michelin για τα εστιατόρια στο Χονγκ Κονγκ και το Μακάο, ενώ το κοσμοπολίτικο περιοδικό «Monocle» έβαλε εκείνο του Παρισιού ανάμεσα στα 50 καλύτερα εστιατόρια, ενώ και το «Time Out» το θεωρεί το καλύτερο steakhouse στην Πόλη του Φωτός. Βαριά η κληρονομιά του επιτυχημένου και επιδραστικού Γενοβέζου Riccardo Giraudi, λοιπόν, για το εστιατόριο της Αθήνας του Λιβανέζου επιχειρηματία Wafic Idriss, αφού και το «BeefBar Mykonos» (το τρέχει η ομάδα του ξενοδοχείου «Bill& Coo») συγκαταλέγεται στα Top Notch των Χρυσών Σκούφων. Έχει, βεβαίως, το προνόμιο ενός μοναδικού πλασαρίσματος στην αθηναϊκή Ριβιέρα, ανάμεσα στα δύο «Four Seasons» στον Αστέρα, με μαγευτική θέα στον κόλπο του Καβουρίου, γεγονός που μαζί με τη φήμη του το έκανε hot spot το καλοκαίρι που μας πέρασε. Τώρα το χειμώνα, όμως, δεν παρατηρείται η καλοκαιρινή κοσμοσυρροή.

Τη διακόσμηση υπογράφει, όπως και σε άλλα «Beefbar», το δίδυμο των αρχιτεκτόνων Humbert & Poyet, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα οικείας πολυτέλειας και μεσογειακού εξωτισμού με τα πάμπολλα ψάθινα, διαφόρων σχημάτων φωτιστικά, το πάτωμα από τερακότα, τα καθίσματα από ξύλο φουντουκιάς και ιρόκο. Προσωπικά λάτρεψα τα τραπέζια από πράσινο πλακάκι με την έντονη κεραμική γεωμετρία του. Ο χώρος και τα χρώματά του βρίσκονται σε αρμονία με το τοπίο, σαν ένα στιλάτο μεσογειακό pavillon. Το συνήθως πληθωρικό και μεγαλοπρεπές στυλ με στοιχεία αρ ντεκό της αλυσίδας θα το συναντήσουμε στο πανέμορφο μπαρ στο επίπεδο της εισόδου. Όταν ο καιρός το επιτρέπει, δεδομένων και των προφυλάξεων της πανδημίας, το να ρεμβάζεις στη διπλή βεράντα του είναι ευτυχία.

Επίκεντρο του «Beefbar Athens» το ψυγείο-βιτρίνα των κρεάτων, εκεί όπου αστράφτει ο χρυσός δίσκος της πιστοποίησης του περίφημου γιαπωνέζικου βοδινού Kobe και άλλων κρεάτων από ονομαστές φάρμες του Νέου Κόσμου. Τα κρέατα είναι εκ των πραγμάτων εξαιρετικά και πολύ ακριβά, οπότε αυτό που περιμένεις είναι να τα αναδείξει η κουζίνα ώστε να χαρείς τη γεύση τους στο μάξιμουμ. Η πρώτη προσέγγισή τους γίνεται μέσα από streetfood ιδέες από όλο τον πλανήτη. Η αρχή έγινε δυνατά, μ’ ένα φανταστικό προσούτο από Kobe beef, που μοσχοβολούσε δάσος και ξηρούς καρπούς, συνοδεία ενός πρωτότυπου γλυκού και αλμυρού, αλλά και ιδιαιτέρως αφράτου πανετόνε.

Η συνέχεια, όμως, ήταν πολύ κατώτερη του αναμενόμενου, διότι οι σάλτσες και τα αρτύματα υποβάθμισαν τη γευστική ανωτερότητα του κρέατος σε δεύτερη και τρίτη θέση. Στο Tartare & tartine το μοσχαράκι δεν ξεχωρίζει· στο Croque sando δεν υπάρχει η ντελικάτη χάρη του σπέσιαλ γιαπωνέζικου ψωμιού γάλακτος, ενώ το σύνολο βαραίνει με τη σάλτσα café de Paris και το ωραίο ζαμπόν από βοδινό ribeye αδικείται. Παρομοίως, στο Kobe surf & turf πάνω σε τραγανό «κανταΐφι» πατάτας, η μουστάρδα που το καρυκεύει ταπεινώνει το κρέας αλλά και το χαβιάρι στην κορυφή του, καταστρέφοντας την ισορροπία. Ούτε το bao bun λέει κάτι ιδιαίτερο, αφού η γέμιση του Kobe κρέατος με μπέικον είναι μονότονα και ισοπεδωτικά καπνιστή. Χειρότερος όλων, ο γύρος Kobe: Όποιος τον έχει δοκιμάσει στο «Beefbar Mykonos» θα απογοητευτεί εντελώς, αφού, όχι μόνο το κρέας έρχεται παραψημένο, αλλά και η γεύση του εξαφανίζεται από τη σάλτσα ταχίνι που το καταπιέζει σαν οδοστρωτήρας – κι αυτό, όταν για τρεις μπουκιές πληρώνεις 26 ευρώ, απλώς δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό.

Στα κυρίως, η κουζίνα αρχίζει να μπαίνει στο δρόμο ενός bar εκλεκτών κρεάτων. Η ταλιάτα από Wagyu έχει την αισθησιακή υφή που της δίνει το ενδομυϊκό λίπος του κρέατος και αφήνει ηδονική επίγευση. Το rib eye cap από Black Angus μαριναρισμένο σε καυτερή πιπεριά habanero έρχεται άψογα ζουμερό και νοστιμότατο, αλλά και το αδελφάκι του από καρδιά rib eye είναι πολύ καλό. Από το βοδινό με πιπεράτη σάλτσα στο wok, που ήταν σκληρό, την παράσταση έκλεψε το ωραιότατο sticky rice της συνοδείας. Από τις διάφορες εκδοχές πουρέ στα συνοδευτικά, ξεχωρίζει ως πιο καλή αυτή με το τυρί comté. Δεν κατάλαβα, όμως, γιατί μια μικρή μερίδα νορμάλ τηγανητές πατάτες κοστίζει € 12. Η wine list έχει μεγάλο εύρος προτάσεων και το σέρβις είναι επιπέδου. Στα επιδόρπια, μου άρεσε πολύ το mantecato παγωτό στιγμής, πλούσιο και αφράτο, με πολύ ταιριαστό σιρόπι καραμέλας. Το σουφλέ σοκολάτας και η τάρτα, από την άλλη, έχουν αδυναμίες.

Η επίσκεψη του κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 24/11.

Ωράριο λειτουργίας: Καθημερινά, από τις 7 μ.μ.
Τιμή: € 70-100 (το άτομο χωρίς ποτά και κουβέρ).
Πρόσβαση ΑμεΑ: Ναι.
Πάρκινγκ: Στο ξενοδοχείο.