Ένα πανέμορφο εστιατόριο που δεν πείθει για το fish ‘n’ sushi fusion στιλ της κουζίνας του. Οι γεύσεις του χρειάζονται ριζική αναθεώρηση.
Αrt deco κέντημα Πάντα τραβούσε το βλέμμα μου αυτό το ξεχωριστό κτίριο του Μεσοπολέμου που είχε χτίσει ο αρχιτέκτονας Κωνσταντίνος Κιτσίκης για τον γιο του Ελευθέριου Βενιζέλου Κυριάκο. Κατά καιρούς το ισόγειό του φιλοξένησε καλά εστιατόρια και χαιρόμουν να περνάω την πόρτα του. Προσφάτως ο δυναμικά επεκτεινόμενος «Koursaros» διάλεξε αυτήν τη σάλα ως έδρα του στο κέντρο της Αθήνας και το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό. Για το ντεκόρ και την ατμόσφαιρά του θα μπορούσα να έρχομαι και κάθε μέρα.
Μπαίνοντας για πρώτη φορά, το «ουάου» βγαίνει αυθόρμητα έτσι όπως αντικρίζεις μια αίθουσα πολυτελή και ανοιχτόκαρδη, που φέρνει τη γλύκα αλλοτινών εποχών και τη λάμψη τους στο σήμερα με έναν τρόπο γοητευτικά σύγχρονο κι ευρωπαϊκό. Το εστιατόριο έχει κάνει αίσθηση και ο κόσμος γύρω μας έχει αέρα κολωνακιώτικο και business. Το μπαρ είναι ένα art deco μπιζουδάκι με μπρούντζινα λουλουδιαστά στοιχεία, ενώ πάνω από τις κομψές πολυθρόνες-στουλ κρέμεται ένα γιγάντιο φωτιστικό σε κλασικά γεωμετρικά μοτίβα.
Τα ειδικά σχεδιασμένα φωτιστικά είναι από τα πιο δυνατά στοιχεία της Ιωάννας Μαρσέλου, που υπογράφει το ντεκόρ: τα δύο κομμάτια δίπλα στο μπαρ που μοιάζουν με κόσμημα αλλά και οι απλίκες γύρω γύρω στους τοίχους και το κεντρικό κομμάτι με το κλασικό σχέδιο με ενθουσίασαν. Η σάλα είναι άνετη, τα τραπέζια έχουν μεγάλες αποστάσεις μεταξύ τους και πατάνε στη διχρωμία ενός πανέμορφου λευκού και μαύρου μωσαϊκού. Οι βαριές μπεζ κουρτίνες στα παράθυρα μαζί με τα γραμμικά περιγράμματά τους δίνουν στο «Koursaros» θεατρική αύρα, με... θεωρεία τα τέσσερα σεπαρέ που χωρίζονται μεταξύ τους από λευκό μάρμαρο. τα παλιομοδίτικα ταγιαριστά ποτήρια νερού υπογραμμίζουν διακριτικά την εσάνς εποχής. Μοναδικό πολύ διαφορετικό στοιχείο η λιτή μαρμάρινη βιτρίνα του sushi bar, ο μινιμαλισμός της οποίας ωστόσο δεν είναι αταίριαστος. Καταλαβαίνω ότι ένα τόσο επιτυχημένο όνομα όπως ο «Koursaros» δεν μπορεί παρά να αναγράφεται υπερήφανα στην ταμπέλα, από την άλλη όμως δεν μπορώ να μην σκεφτώ πόσο κλοτσάει με το στιλ του εστιατορίου.
Ναι, υπάρχει confusion!
Ο «Koursaros» έχει δημιουργήσει όνομα ως ψαροταβέρνα που λειτουργεί στη Δροσιά πάνω από 20 χρόνια και η κοσμοσυρροή που παρατηρείται εκεί έσπρωξε τους ιδιοκτήτες να επεκταθούν, ανοίγοντας καταρχάς ένα πολύ όμορφο εστιατόριο στη Μύκονο. Η δημιουργία του συνδέθηκε με μια αναβάθμιση του ύφους του μαγαζιού, στο οποίο προστέθηκε sushi με την υπογραφή του Take – πολύ καλός σεφ, που κάνει καριέρα τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα σε εστιατόρια όπως τα «Matsuhisa», «N’ammos» και «Hama». Πλέον λοιπόν ο «Koursaros» αυτοπροσδιορίζεται ως fish ’n’ sushi fusion restaurant κι εκεί αρχίζει το μπλέξιμο. Το μενού προσπαθεί να συνδυάσει από τη μία τις λιτές προτάσεις μιας ψαροταβέρνας με κάποιες πιο σύγχρονες πινελιές, αλλά αρκετές φορές καταλήγει σε μια μαξιμαλιστική λογική που δεν δουλεύει. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της τελευταίας ένα πληθωρικό signature roll, που ο κατάλογος το περιγράφει σαν ψητό σολομό με παρμεζάνα γεμιστό με βασιλικό καβούρι.
Στην πραγματικότητα πρόκειται για inside out ρολά (συμπαθέστατα, γεμισμένα με σπαράγγια και καβούρι), τα οποία έχουν πάνω τους παραψημένο σολομό που υποφέρει από την ένταση λιωμένης παρμεζάνας. τρώγοντάς το, σκεφτόμουν το νεοπλουτισμό της ρωμαϊκής τέχνης (λέγε με αλλιώς και κακή επιρροή της Μυκόνου) εν συγκρίσει με τη γοητευτική αρμονία της κλασικής ελληνικής. Δεν είμαι αντίθετος με τα σοφιστικέ sushi rolls, έχω δοκιμάσει μερικά μικρά αριστουργήματα, αλλά χρειάζεται μεγάλη μαεστρία για να τα συνθέσεις και να μην υποκύψεις στις σειρήνες του εύκολου εντυπωσιασμού. Δίπλα του το απέριττο nigiri με λαβράκι είχε μια σπαρτιάτικη τελειότητα εκφράζοντας τη γευστική σοφία των Ιαπώνων. Ο σεφ δείχνει καλύτερα την τεχνική του σε απλούστερα ρολά και τα inside out με σολομό και τόνο είναι ακόμη μία απόδειξη γι’ αυτό.
Η τηγανητή καραβιδόψιχα μοσχοβολάει στο πιάτο κι επηρεασμένη από το νέο ύφος της κουζίνας έρχεται tempura. δυστυχώς η χοντρή κρούστα –στεγνή είναι η αλήθεια– δεσπόζει τόσο, που δεν σε αφήνει να νιώσεις τη θαλασσινή γλύκα της καραβίδας, παρότι έχει βοήθεια από μια ωραία ξινή μαγιονέζα με λάιμ. Όταν μας έδειξαν τα ψάρια ημέρας, τα ολόφρεσκα πολύ μεγάλα μπαρμπούνια έδειχναν λαχταριστά. Τα ζητήσαμε τηγανητά (ήταν λίγο πιο σκληρή η πέτσα τους απ’ ό,τι θα έπρεπε) και η σάρκα τους ήταν ζουμερή, αλλά δυστυχώς δεν είχαν εκείνη τη χαρακτηριστική αγαπημένη γεύση που περιμένεις. ήταν ουδέτερα. Ολόφρεσκος ήταν και ο σαργός, αλλά όταν ήρθε από τη σχάρα διαπίστωσα τρία φάουλ.
Πρώτον μας τον έφεραν καθαρισμένο αντί να τον φέρουν αρχικά ολόκληρο μπροστά μας, δεύτερον ήρθε σχεδόν κρύος και τρίτον είχε στεγνώσει αρκετά η σάρκα του. Η μαγειρική χρειάζεται αναθεώρηση αν κρίνω από το βαρύ και αδιάφορο σουφλέ μελιτζάνας με παρμεζάνα. Κι εννοώ τόσο τις τεχνικές όσο και το ύφος. Πολλές ενστάσεις έχω επίσης και για το παραμαγειρεμένο μαζί με καραβίδες κριθαρότο με κρέμα τρούφας, που δεν δίνει κάτι ιδιαίτερο. Ενδιαφέροντα τα επιδόρπια, με τη λεμονόπιτα να κερδίζει στα σημεία την τζαντούγια με κραμπλ σοκολάτας, γκανάς καραμέλας και σορμπέ μάνγκο.
Η επίσκεψη του κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 15/2.
KOURSAROS Ομήρου 11 & Βησσαρίωνος 1, Κολωνάκι, 2103600326. Ωράριο λειτουργίας: Και μεσημέρι. Κλειστά Κυριακή βράδυ. Τιμή: € 60-85 (το άτομο χωρίς ποτά και κουβέρ). Πρόσβαση ΑμεΑ: Όχι. Πάρκινγκ: Στους γύρω δρόμους.
