Εδώ και λίγο καιρό το κάτω μισό του «Άμα Λάχει» στην Καλλιδρομίου τραγουδάει τη... Μασσαλιώτιδα, συνδυάζοντας μια συμπαθητική και πολύ οικονομική όψη της γαλλικής κουζίνας με τη γλυκιά, ανθρώπινη ατμόσφαιρα.
'Cest dans les vieilles marmites qu’ on fait les meilleures soupes» (που πάει να πει, «στις παλιές μαρμίτες φτιάχνονται οι καλύτερες σούπες»): το διαβάζω σε ένα μαυροπίνακα απέναντί μου και μου φαίνεται πολύ ταιριαστό με την περίπτωση του «Άμα Λάχει». Κλασική –κλασικότατη– ταβέρνα των Εξαρχείων, αφού μέτρησε αρκετά συναπτά έτη κρασοκατάνυξης, πέρασε σε νέα χέρια και άλλαξε συνταγές. Το επάνω κομμάτι, το «Άμα Λάχει στης Νεφέλης», κράτησε το χαρακτήρα μεζεδοπωλείου, αλλάζοντας όμως look και γευστικό ρεπερτόριο. Το κάτω, το «Άμα Λάχει chez Violette», προτίμησε τη γαλλική. Μπαίνεις είτε κατεβαίνοντας τα σκαλιά από την Καλλιδρομίου και διασχίζοντας μια πολύ όμορφη αυλή (φορτωμένες οι λεμονιές της με λεμόνια) είτε από τη Μεθώνης, αν θέλεις να αποφύγεις την ανάβαση και την κατάβαση.
Στους τοίχους του ασπρόμαυρες φωτογραφίες ανάμεσα στα γραμμένα με κιμωλία τσιτάτα en francais, στις παλιές διαφημίσεις και στα ζωγραφιστά τυριά, πιτσιρίκια που τρέχουν σε ένα δρόμο κάτω από τον Πύργο του Άιφελ ή κάθονται στα θρανία ενός σχολείου, ραφάκια και λευκά κουρτινάκια στα παράθυρα που θυμίζουν γαλλική εξοχή, ενώ τα τραπέζια στρώνονται με κόκκινο-λευκό πουά μουσαμά. βάλε και λίγη Edith Piaf, μια δόση Αznavour και κάποια αραβο-γαλλικά ακούσματα των παρισινών banlieus και το πράγμα χρωματίζεται με ένα γαλλισμό ζεστό και ανθρώπινο, ο οποίος πάει τελικά και στον εξαρχειώτικο φοιτητόκοσμο, και στις καλοβαλμένες θεατρόφιλες κυρίες που καταφθάνουν αργά, μόλις πέσει η αυλαία.
Δεν θα το έλεγα ακριβώς μπιστρό το «Άμα Λάχει chez Violette», πάντως. Περισσότερο μου κάνει γαλλική ταβέρνα ή γαλλικό μαγέρικο. Με τις μυρωδιές της κουζίνας να φτάνουν μέχρι τη σάλα, ξεκινήσαμε με μια νόστιμη, ρουστίκ σούπα γαρίδας (μπισκ με κρέμα, καροτάκια και σέλερι), ένα πολύ συμπαθητικό πατέ από συκωτάκια πουλερικών –του tonton Guy, όπως μας ενημέρωσε ο κατάλογος– και rillettes σολομού. τα κομμάτια του ψαριού ήρθαν ευχάριστα ανάλαφρα σε ένα βαζάκι παρέα, κατά το γαλλικό συνήθειο, με φρυγανισμένες φετούλες μπαγκέτας και βούτυρο. Τα κυρίως πιάτα (κανένα δεν ξεπερνά τα € 10), τώρα, θέλουν λίγη προπόνηση, αν κρίνω από την περίπτωσή μας. Σίγουρα δεν λέει ένα medium rare κομμάτι κρέατος να έρχεται με τα λαχανικά του λιωμένα, ενώ και το parmentier de canard επιδέχεται βελτίωση: ωραίος ο πουρές του, αλλά υπερβολικά πολύς και η πάπια (κονφί) μάλλον άτονη γευστικά. Το κοτόπουλο με σος γαρίδας αρωματισμένη με εστραγκόν και μπασμάτι ήταν ζουμερό και νόστιμο – φαγάκι αλά γαλλικά. Όσο για τα γλυκά, το σουφλέ σοκολάτας (παρά μια μικρή αίσθηση αλευριού) και η κρεμ μπριλέ με την μπόλικη καμένη ζάχαρη ήταν αρκετά ευχάριστα.
Και μια που σε έναν άλλο μαυροπίνακα αναγράφεται το επίσης ωραίο «Le vin pour boire et l’ eau pour se raser» («το κρασί είναι για να το πίνεις και το νερό για να ξυρίζεσαι»), να σας πω ότι στο «Άμα Λάχει chez Violette» υπάρχουν γύρω στις 10-12 φιάλες γαλλικών κρασιών συν κάποια apperitifs/diggestifs – όλα σε αρκετά καλές τιμές.
Η επίσκεψη της κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 25/3.
