Νόστιμη, βατή ιταλική κουζίνα με κλασικούς τόνους κι ένα μικρό μπαρ για κοκτέιλ σε ένα εντυπωσιακό κολωνακιώτικο νεοκλασικό με κομψή αστική ατμόσφαιρα κι εμφανή κοσμική αύρα.
Μπορεί το παλιότερό του πλάνο να ξανανοίξει το περίφημο «Βοschetto» στο Άλσος Ευαγγελισμού να συνάντησε εμπόδια και τελικά να μην ευοδώθηκε, αλλά ο Μανώλης Κονιωτάκης επέμεινε κι εμφάνισε τελικά το ιταλικό «αδερφάκι» του «Freud Oriental». Το «Dante», που δανείζεται το όνομά του από τον μέγα Ιταλό ποιητή Dante Alighieri, στεγάζεται σε ένα προνομιακό κολωνακιώτικο νεοκλασικό στη συμβολή Αναπήρων Πολέμου και Δεινοκράτους. την τελευταία φορά που είχα περάσει το κατώφλι του στέγαζε τα «Κιούπια». Αγνώριστο το βρήκα. Το νέο ντεκόρ επιμελήθηκε ο γνωστός αρχιτέκτονας και interior designer Γιώργος Μέρλος, ο οποίος κινήθηκε πιο κοντά στο ρυθμό του παλιού κτιρίου. Τα προϋπάρχοντα στοιχεία, το παλιό μωσαϊκό, το μαύρο παρκέ και τα εναπομείναντα γύψινα της οροφής, αναδείχτηκαν πολύ όμορφα, πλαισιωμένα από έργα τέχνης, βελούδινα μελιτζανί υφάσματα στα έπιπλα, χρυσές απλίκες με κομψά καπελάκια, βιτρό στη σκάλα κι εντυπωσιακούς πολυελαίους. Γενικά το περιβάλλον είναι κλασικό και κλασάτο και κρατάει την αύρα της αστικής σάλας του άλλοτε, δίνοντάς της ταυτόχρονα μια σύγχρονη, ανάλαφρα μπαρίστικη διάσταση: στον επάνω όροφο μπορείς να καθίσεις και για κοκτέιλ, με τις μουσικές (ξεκινάνε από χαλαρούς jazzy και όχι μόνο τόνους) να ανεβαίνουν όσο περνά η ώρα.
Στο κομμάτι του φαγητού, η κουζίνα του Βενετού Ουμπέρτο Σάλβο είναι κλασική, απλή, χωρίς πολλές φιοριτούρες. Η σαλάτα με τα διάφορα φρούτα του δάσους ήρθε καλοανακατεμένη, πρωτότυπη και δροσερή, με ωραίες οξύτητες και την καπνιστή ρικότα να της προσθέτει έξτρα γευστικό βάθος. Από την άλλη, στο συμμετρικά παρουσιασμένο vitello tonnato –φέτες μοσχαριού, σος, με λίγη ψιλοκομμένη ντομάτα και κάππαρη από πάνω– η αναλογία έπασχε λιγάκι: το λεπτοκομμένο κρέας ήταν φινετσάτο, η σάλτσα τόνου όμως αρκετά έντονη, έγερνε τελικά την ισορροπία προς το θαλασσινό στοιχείο, σκεπάζοντας έτσι σχεδόν το κρέας. Το ριζότο με γκράπα και αρνίσιο ραγού ήταν πολύ καλό, με το ρύζι σωστό και τα μικρά κομμάτια αρνιού τρυφερά, βαθιά νόστιμα, χωρίς υπερβολή στην ντομάτα τους. Επίσης γευστικό βρήκα το οσομπούκο, παρότι θα το περίμενα πιο «ορθόδοξο» (είτε με γκρεμολάτα είτε με ντομάτα) αντί για την εκδοχή με ντεμιγκλάς. Στην πληθωρική κοτολέτα αλά Μιλανέζε, που συνοδεύεται από μια δωρική σαλάτα ρόκα-ντοματίνια, το τηγάνι αξίζει εύσημα τόσο για την ωραία κρούστα, που δεν κρατάει λάδι, όσο και για το τρυφερό κρέας. Από τα γλυκά δοκιμάσαμε μια ευχάριστη τριλογία σοκολάτας (le tre cioccolati), ένα συνδυασμό απαλής μους λευκής σοκολάτας και μους σοκολάτας με σος σοκολάτας σε τραγανή βάση σαν γκοφρέτα, που «χωρίζονται» με μια πινελιά σος φρούτων του δάσους. Δοκιμάσαμε επίσης ένα αφράτο τιραμισού με ωραίους τόνους καφέ και αλκοόλ. Μόνο το μπισκότο θα το ήθελα λίγο πιο τραγανό. Κι έτσι, πάντως, ήταν πολύ εκφραστικό.
Γενικά ο χώρος είναι κομψότατος, το φαγητό ταιριάζει σε όλα τα γούστα κι έχει αρκετά καλό επίπεδο, το σέρβις είναι ευγενικό και γρήγορο, ενώ το περιβάλλον αρκετά κοσμικό – έχετε υπόψη ότι αυτό αντανακλάται και στις τιμές. Και απ’ ό,τι φαίνεται το ανάλογο κοινό, που τιμά και το αδελφό «Freud», έχει αρχίσει να σημειώνει το «Dante» στο καρνέ των εξόδων διασκέδασης. Όσοι πιστοί...
Η επίσκεψη της κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 4/2.
