Οκτώ κομμάτια που κυλούν σαν ανάσες ζωής πηγαίνοντάς μας σε ένα εσώτερο ταξίδι κάθε φορά που ακούμε το άλμπουμ
Από τότε που παρουσιάστηκε στη δισκογραφία, το 1983, με το ανεξάρτητης παραγωγής LP της, “Pandora’s Blues” – κομμάτια του οποίου ενσωματώθηκαν στην έκδοση σε CD του μετέπειτα άλμπουμ της στην enja, “Wings & Air” – η Νάνα Σιμοπούλου (προτιμώ να γράφω έτσι το όνομά της) έδειξε προφανείς αρετές ως μουσικός. Πολύ καλή κιθαρίστρια και παίκτρια ποικίλλων λαουτοειδών εγχόρδων, ιδιαίτερα εκφραστική ως “jazzwoman” και, κυρίως, εξαιρετική συνθέτρια, με το κέντρο βάρους της να κινείται στη σημασία, την αξία και την ομορφιά της μελωδίας. Η Νάνα Σιμοπούλου σε όλα της τα άλμπουμ έκτοτε, όσο και αν διεύρυνε τη μουσική της προς world διαστάσεις και φιλοσοφικές εξερευνήσεις, στηρίχτηκε – και στηρίζεται – σ’ αυτό το χάρισμα που έχει ως μελωδός και πάνω σ’ αυτό χτίζει τη μουσική της. Άψογο παράδειγμα ο πιο πρόσφατος δίσκος της, “Skins”, που διευρύνει ακόμα πιο πολύ τον προσωπικό της μουσικό – και όχι μόνο – κόσμο με συνθέσεις από όπου η ομορφιά (και όλες οι εκφάνσεις και διαστάσεις της) ξεχειλίζουν. Η Νάνα τραγουδάει, παίζει κιθάρα και μπουζούκι έχοντας πλάι της εξαίρετους ανθρώπους της μουσικής όπως ο αείμνηστος Ustad Sultan Khan που παίζει sarangi, η Mary Ann McSwenney που παίζει κοντραμπάσο, ο σαξοφωνίστας Dave Liebman, οι σταθεροί συνεργάτες της Δημήτρης Βασιλάκης (σαξόφωνο), Σόλης Μπαρκί (κρουστά), Μάνος Λούτας (κοντραμπάσο) κ.ά. Σε οκτώ κομμάτια που κυλούν σαν ανάσες ζωής πηγαίνοντάς μας σε ένα εσώτερο ταξίδι κάθε φορά που ακούμε το άλμπουμ. [Na Records]
