12 τραγούδια ΚΑΘΑΡΑ, προορισμένα να μιλήσουν και να κατανοηθούν
Ήδη από την προακρόαση του δίσκου είχα σχηματίσει μια πολύ καλή εντύπωση. Μερικές από τις αρετές του άλμπουμ ήταν προφανείς: μια πολυμουσικότητα δημιουργική, ένας στιχοποιητικός λόγος ουσίας, μια ερμηνεία χωρίς φιοριτούρες. Και η απεικόνιση αυτών των ποιοτήτων ακόμα πιο σαφής: ο Μίνως Μάτσας, η Ελένη Φωτάκη και η Ελεωνόρα Ζουγανέλη – μια παρέα – στην προσπάθεια δημιουργίας ενός τραγουδιού που να μιλάει στην καρδιά, ενός σύγχρονου λαϊκού τραγουδιού που να αφορά τις στιγμές μας χωρίς να περιορίζεται μορφικά ή ηχορυθμικά – και, βέβαια, αισθητικά – μιας μουσικής βινιέτας που να περιγράφει όσο πιο πιστά γίνεται την εικόνα μας. Όλο αυτό επιμερίζεται σε 12 τραγούδια ΚΑΘΑΡΑ, προορισμένα να μιλήσουν και να κατανοηθούν, 12 τραγούδια που κάνουν το καθένα το ταξίδι του σε έναν ιδιαίτερο μουσικό, αισθητικό και εσώτερο τόπο, 12 τραγούδια φτιαγμένα από μια ομάδα που τα έχει δημιουργήσει, τα έχει βιώσει, τα έχει πιστέψει και εξακολουθεί να τα ζει κάθε φορά και κάθε στιγμή που η Ελεωνόρα ανοίγει το στόμα της για να τα τραγουδήσει. Αυτό νιώθω εγώ, κάθε φορά που βάζω το δίσκο… Το κάθε τραγούδι είναι διαφορετικό – ο Μίνως Μάτσας βάζει σε καθένα ένα άλλο μουσικό πεδίο. Τον οδηγούν οι στίχοι της Ελένης Φωτάκη (ή και οι δικοί του) και μέσα από την συναισθηματική σύμμειξη ή τριβή βρίσκει το δικό της όχημα η φωνή της Ελωνόρας Ζουγανέλη σε έναν κόσμο που μπορεί να βιώνει κάθε πραγματικό όνειρο ή εφιάλτη. Έναν κόσμο προσωπικό για τον καθένα μας, χωρίς τις αισθητικές συμβάσεις που μπορεί να υπαγορεύουν οι επιλογές μας και έναν χώρο / χρόνο όπου η λαϊκότητα έχει την δυνατότητα (και, κυρίως, την δύναμη) να αυτοπροσδιορίζεται. Μέσα από αυτό τον κύκλο του «Μ’ αγαπούσες κι άνθιζε» θα ξεχωρίσουν, ασφαλώς, οι επιτυχίες. Όμως εμένα αυτό δεν με αφορά. Αρκούμαι στο ότι με αφορούν τα τραγούδια του. (MINOS/EMI)
