Δεν είναι και αποκάλυψη πως ο Ρόμπι Γουίλιαμς είναι άνθρωπος των άκρων. Σε κάθε του πτυχή, καλλιτεχνική και προσωπική. Ακόμη και "χωροταξιακή". Και τις δύο φόρες που ήρθε στην χώρα μας για συναυλία, έπαιξε στο πλέον απρόσιτο venue της Αττικής, την Μαλακάσα. Επομένως, η φετινή του απόβαση στο Καλλιμάρμαρο είναι δραστική -από την απομόνωση των χωραφιών της αττικής αγροτιάς στο πιο κεντρικό σημείο της πόλης, αγκαλιά με την Ακρόπολη. Παρότι το Καλλιμάρμαρο ως συναυλιακός χώρος στον (υπερ)κατοικημένο αστικό ιστό φέρει πολλών ειδών συμπαραδηλούμενα, που μας αφορούν όλους- αλλά κυρίως τους Παγκρατιώτες- δεν παύει να είναι ένα venue προσβάσιμο, βαθιά αθηναϊκό και (ας το παραδεχτούμε) πανέμορφο.
Δεν ξέρω αν οι δόσεις ναρκισσισμού (his words not mine) του Ρόμπι Γουίλιαμς του επέτρεψαν να αντιληφθεί το μεγαλείο του σταδίου, καθότι ήταν και σε μια αποστολή να αποδείξει ότι είναι ο μεγαλύτερος διασκεδαστής του κόσμου. Εξάλλου αυτό αποτέλεσε τον άξονα της παγκόσμιας tour του κάτι που έδειξε από την αρχή της συναυλίας όταν AI βίντεο με τον Έλβις Πρίσλεϊ, τον Φρέντι Μέρκουρι, τον Ντέιβιντ Μπόουι και τον Τζον Λένον αποθέωναν τον ίδιο.
Τι ζητάει ο σπουδαιότερος διασκεδαστής από τον κόσμο μιας πόλης όπου τα μαύρα σύννεφα θαρρείς εξαφανίστηκαν μόνο πάνω από το λόφο Αρδηττού; Την πλήρη προσήλωση σε αυτόν, να του καθησυχάσεις τις ανασφάλειες και την υπόσχεση πως θα γεράσετε μαζί. Το τελευταίο το ρώτησε στην αρχή και στο τέλος του σόου.
Δεν ξέρω πόσο πιο εμφανή μπορεί να κάνει τη ζωτική του ανάγκη να μιλάει για όσα απασχολούν το ταλαιπωρημένο κεφάλι του. Μόνο τα τελευταία 2 χρόνια έχει κυκλοφορήσει μια ντοκιμαντέρ-σειρά στο Netflix και μια ταινία, το "Better Man", για τη ζωή του ενώ σε κάθε συναυλία του αφιερώνει ένα γενναιόδωρο κομμάτι στην επικοινωνία ενίοτε και στον βερμπαλισμό. Με αυτοσαρκασμό αλλά και τρυφερότητα, με προβοκατόρικο ύφος αλλά και ευαισθησία, με εκλαϊκευμένη ψυχοθεραπευτική διάθεση αλλά και την ευαισθησία ενός χαρούμενου οικογενειάρχη. Επομένως αν σε κάποιον φάνηκε ότι έκανε "κοιλιά" το μέρος της πρόζας, μάλλον δεν είχε ιδέα τι πρεσβεύει ο Ρόμπι Γουίλιαμς. Ή πιθανόν ο ίδιος μιλάει τόσο ακατάσχετα ώστε να του κακοφαίνεται όταν πρέπει πραγματικά να ακούσει κάποιον άλλον. (Αυτή είναι η δική μου ερμηνεία αφού πιάσαμε τα ψυχαναλυτικά).
Η χθεσινή επική βραδιά θύμιζε με ένα τρόπο group therapy. Ξεκινώντας με Rocket και Let Me Entertain You "ζύγισε" την ομάδα του – το κοινό- και κατάλαβε πως μπορεί εξίσου να κάνει τα καλά προβαρισμένα αστεία του πχ για το διαχρονικό του κόμπλεξ με τοn Gary Barlow αλλά και να παρασυρθεί από την στιγμή και να αναφωνήσει "μου αρέσει να είμαι διάσημος στην Ελλάδα". Σας γνήσιος προβοκάτορας προσπάθησε να ξεσηκώσει τουρκοφαγικά ένστικτα κάνοντας σύγκριση ως προς την "φασαρία που κάνει το ελληνικό κοινό" έναντι του κοινού της Τουρκίας που είναι η επόμενη στάση της τουρνέ του. Πέρασε αλλά δεν ακούμπησε (ούτε καν στα πρωινά πάνελ) αυτό το αστειάκι, ωστόσο αυτό που άγγιξε τον καθένα ήταν η ερμηνεία του "Me and my monkey”. Ανέφερε πως σε αυτή την περιοδεία δεν το έχει παίξει ποτέ. "Μόνο η Ελλάδα ξέρει αυτό το τραγούδι και για αυτό σας αγαπώ", είπε σε μια άτυπη αλλά πολύ "Ρομπίστικη" αφιέρωση στους Έλληνες φανς του.
Σε συνέχεια της αυτοπαρατήρησης, συνομίλησε με τον έφηβο deepfake εαυτό του για τις παλιές κακιές του συνήθειες παντρεύοντας το μια ερμηνεία του "Relight My Fire" που κάποτε τραγουδούσε με τους Take That κάτι που του είχε αφήσει τραύμα επειδή δεν ήταν εκείνος ο πρώτος που το ερμήνευσε.
Ανάμεσα σε κηρύγματα για το ότι "δεν χρειάζεται να είσαι πάντα cool" αλλά πιο ευάλωτες στιγμές που μίλησε για την οικογένεια του αλλά και τις σοβαρές ασθένειες των συγγενών του, παρουσίασε με τρυφερότητα τα Love My Life, Strong και Better Man ενώ στο Come Undone απέδειξε πόσο μεγάλη φωνή έχει αφού μια κορώνα διαρκείας εντυπωσίασε ακόμη και τον ίδιο!
Λίγο πριν το τέλος κάλεσε στην σκηνή την Ιταλίδα pop star Λάουρα Παουζίνι για να ερμηνεύσουν μαζί και να βιντεοσκοπηθεί το Desire, το καινούργιο του τραγούδι για το Μουντιάλ FIFA του 2026. "Κοίταξα όλες τις συναυλίες της περιοδείας και αποφάσισα να γυρίσω αυτό το βίντεο εδώ, στην Αθήνα", είπε και εκεί καταλάβαμε πως το πετυχημένο μας group therapy θα γίνει βίντεο κλιπ.
Για να παρουσιάσει την μπάντα του επέλεξε χιτ άλλων δημιουργών καθώς τόση ώρα "ψυχοθεραπείας" μαζί μας… απέδωσε και οι τάσεις μεγαλομανίας εξαφανίστηκαν δίνοντας χώρο σε φανταστικές μουσικές από Guns N’ Roses, Queen, Fugees, Beatles και -τι πιο ταιριαστό- το Chariots of Fire του Βαγγέλη Παπαθανασίου. Ακολούθησαν μερικές γκλίτερ στιγμές old Hollywood με τα My Way και New York New York με φωνητικά και χορευτικό στις λαμπερές επάλξεις.
Σε μια καθηλωτική performance με τόσο συναίσθημα -που μερικές φορές μπορεί να καπέλωνε τη μουσική- τι πιο ταιριαστό να κλείσει με το Feel. Ντυμένος στα λευκά, σε μια σπάνια γαλήνια στιγμή σαν ενδοσκόπηση, ερμήνευσε ένα από τα ωραιότερα του τραγούδια απόλυτα εκτεθειμένος στην ευαισθησία του, χωρίς την άμυνα του αυτοσαρκασμού. Ίσως να αναρωτιόταν αν και μετά αυτό το live απέδειξε πως είναι ο "σπουδαιότερος διασκεδαστής". Ίσως και όχι. Σε κάθε περίπτωση, Ρόμπι τα λέμε στην επόμενη συνεδρία. Ή συναυλία. Όπως το πάρει κανείς.
Photo credits: Μαρίζα Καψαμπέλη
