"Σας το παίζω άνετη, αλλά τι ζέστη είναι αυτή;", είπε σε κάποιο σημείο της βραδιάς η Kylie Minogue, προξενώντας γέλια απ' άκρη σ' άκρη σε μια Πλατεία Νερού που είχε γεμίσει με κόσμο για χάρη της. Σε ένα διαφορετικό στιγμιότυπο, πάλι, την είδαμε να μοιράζει τριαντάφυλλα στις πρώτες σειρές, με το τελευταίο να αποδεικνύεται και το πιο τυχερό, αφού εκεί άφησε για λίγο τη θεαματική της παράσταση και ξανάγινε η Ελάιζα Ντέι, τραγουδώντας a cappella ένα μέρος από το (θρυλικό, πια) "Where The Wild Roses Grow" σε κάποια Κωνσταντίνα –την οποία και είδαμε να δακρύζει από συγκίνηση, όταν οι κάμερες του Release Athens Festival εστίασαν στο πρόσωπό της.
Κάπως έτσι και έκανε πολλά επί σκηνής, μα ταυτόχρονα δεν χρειαζόταν να κάνει και πολλά. Ένα μικρό παράδοξο, που όμως εξηγείται από την ικανότητά της να διατηρείται στον χρόνο ως μια σούπερ σταρ της μαζικής διασκέδασης (ναι, της ανάλαφρης μαζικής διασκέδασης, αν επιμένετε) με "γήινες" ποιότητες –η οποία θα μπορούσε, πράγματι, να μένει και στη διπλανή πόρτα, για να ελληνοποιήσουμε μια γνωστή έκφραση της αγγλικής γλώσσας. Επιπλέον, με μια ποπ φαντασμαγορία που δεν έχουμε (καλο)μάθει να βλέπουμε στη χώρα μας, είχε τελικά να ανταγωνιστεί μόνο τον εαυτό της και τις μνήμες όσων ξεσήκωσε το 2008 στο "TerraVibe", κάτι που κατάφερε με ζηλευτή ευκολία· κι ας μην είπε, αυτή τη φορά, το "I Should Be So Lucky".
Είχε πράγματι ζέστη την Παρασκευή και αν κάποιος το κατάλαβε πιο έντονα και από την Kylie Minogue, ήταν ο Αντώνης Δημητριάδης, ο οποίος είχε αναλάβει το DJ set που θα σήμανε την έναρξη της 8ης φεστιβαλικής ημέρας του Release Athens 2025. Από την άλλη, μια αύρα σταθερά ερχόμενη από τη θάλασσα δρούσε ευεργετικά σ' ένα κομμάτι της Πλατείας Νερού, σπάζοντας και την υγρασία, μα και τη μεσημεριανή καρκαμπίλα. Έχει συμβεί κι άλλες χρονιές, προσθέτοντας στη δεδομένη αξία του χώρου (κοντινή απόσταση από την πόλη, εύκολη πρόσβαση κ.ο.κ.) για τη διεξαγωγή των μεγάλων διεθνών συναυλιών του ελληνικού καλοκαιριού. Υπογραμμίζοντας, έτσι, γιατί θα είναι πλήγμα εάν τη χάσουμε, όπως θέλουν οι συζητήσεις που οργιάζουν φέτος στα μουσικόφιλα πηγαδάκια της πόλης. Ειδικά εάν επιβεβαιωθούν φήμες οι οποίες προβλέπουν να υποτάσσεται κι αυτή σε ένα μοντέλο "ανάπτυξης" γνώριμα προκρούστειο και από άλλες, ανάλογες περιπτώσεις.
Σε κάθε περίπτωση, τώρα, ο Αντώνης Δημητριάδης το έκανε το καθήκον του. Παρέταξε τον εξοπλισμό του στο αριστερό άκρο της σκηνής (όπως κοιτάζαμε εμείς) και "γέμισε" τον χώρο με ήχους σαφώς mainstream στόχευσης, που επεδίωκαν να δημιουργήσουν κέφι και διάθεση για λικνίσματα. Καθώς, π.χ., πύκνωνε ο κόσμος στο κομμάτι της πλατείας μεταξύ του πύργου των ηχοληπτών και της σκηνής, εκείνος κερνούσε ρυθμικά remixes στο "7 Seconds" (Youssou N'Dour & Neneh Cherry), στο "In And Out Of Love" (Armin Van Buuren & Sharon den Adel) ή στο "Naked" (DJ Raw, Gee & Lighter), κάνοντάς σε να αισθάνεσαι ότι δεν ήρθες στο Release Athens, αλλά σε κάποιο πάρτι σε beach bar του υπολοίπου Αττικής. Πάντως, από τη στιγμή που βρισκόμασταν στο Release, ίσως ήταν προτιμότερο να έλειπαν ορισμένα ισοπεδωτικά remixes σε πιο ροκ πράγματα –το λυπήθηκε η ψυχή μου το "Wonderwall" κι ας μην τρελαίνομαι για τις δόξες των Oasis.
Έπειτα, έφτασε η ώρα για την πρώτη συναυλία της Loreen στην Ελλάδα, την οποία φαίνεται ότι περίμεναν πώς και πώς οι νεαρότερες ηλικίες, αν κρίνουμε από τη μαζική τους προώθηση προς τα μπροστά. Η Σουηδή με τις μαροκινές ρίζες πρόσθεσε, λοιπόν, το δικό της λιθαράκι σε ένα ανθηρό κύμα ζωντανών εμφανίσεων από Eurovision αστέρες, καταγράφοντας την καλύτερη σχετική επίδοση μετά τις χειμερινές βραδιές του Slimane στο "Παλλάς". Αν και.
Για το ένα "αν και", βέβαια, δεν φέρει ευθύνη. Ακόμα, δηλαδή, και με τη μικρή καθυστέρηση με την οποία βγήκε (συνοδευόμενη από έναν ντράμερ κι έναν ακόμα μουσικό στα synths), είχε ακόμα αρκετό ήλιο, με αποτέλεσμα να χαθεί ένα σημαντικό κομμάτι του σόου της, που στηριζόταν σε φωτισμούς. Τουλάχιστον το είδαμε όταν είπε το "Euphoria", με το οποίο νίκησε στην Eurovision του 2012. Εκεί, μάλιστα, έγινε αισθητή και η ανταπόκριση του κοινού, αφού ακούσαμε ιαχές ενθουσιασμού και είδαμε κάμποσα χέρια σηκωμένα ψηλά. Το σκηνικό επαναλήφθηκε και στο "Tatoo" (Eurovision 2023, τώρα), που οδηγεί στο δεύτερο "αν και", αφού, έστω και με δεκανίκι το δάνειο από τους Abba, είναι το μόνο της καλό τραγούδι.
Κι όμως, ακόμα και δίχως υλικό, η Loreen τα καταφέρνει. Όχι μόνο γιατί διαθέτει φωνή με δυνατότητες, αλλά επειδή εκπέμπει κι ένα μαγνητικό χάρισμα, το οποίο υποστηρίζει και περαιτέρω με το χαμόγελό της και με τα κοστούμια της. Αυτό που φόρεσε στην Πλατεία Νερού, ας πούμε, με τα μακριά, ασημωπά νύχια, την έκανε να φαντάζει ως διαστημική πριγκηπέσα από παλιό sci-fi σίριαλ, τύπου Battlestar Galactica.
Λίγο αργότερα ολοκληρώθηκε η κοσμοπλημμύρα στον χώρο με την έλευση και των πιο αργοπορημένων και όλοι γυρίσαμε το βλέμμα προς τη σκηνή όταν άξαφνα σκοτείνιασε κι άρχισαν να εκτοξεύονται εντυπωσιακές διαγώνιες δεσμίδες μπλε φώτων προς τον ουρανό. Σχεδόν παράλληλα, δε, ακούσαμε από τα ηχεία και τη φωνή της Kylie Minogue, να λέει "Αθήνα, let's break the tension" –σε ένα λογοπαίγνιο με το όνομα της τρέχουσας περιοδείας της.
Σύμφωνοι, αν το αποδομήσουμε, δεν ήταν παρά εκείνο το παλιό, κλασικό μότο της σόου μπιζ "ήχος, φώτα, κίνηση, πάμε!". Ανεβασμένο, όμως, στο επίπεδο μιας ποπ φαντασμαγορίας σκηνοθετημένης για το κοινό του πρώιμου 21ου αιώνα, η οποία ένωνε μια σκηνή τριών επιπέδων (επικοινωνούσαν με σκαλοπάτια) γεμάτη μουσικούς, χορευτές και τραγουδίστριες β' φωνητικών με μια παρέλαση προσεγμένων προβολών στο όπισθεν video wall. Κι όλα αυτά δοσμένα με άψογο ήχο, που δεν έξυνε τις ακουστικές αισθήσεις κι επέτρεπε ν' ακούμε καθαρά τα τραγουδιστικά μέρη. Χώρια, δηλαδή, τα φορέματα της Αυστραλέζας σταρ, που έμοιαζαν ανεξάντλητα: μπήκε στα μπλε, άλλαξε σε κόκκινο μακρύ, έμεινε στα κόκκινα μα σε κοντό με ασορτί μπότες, πέρασε σ' ένα λευκό μακρύ που την έκανε να μοιάζει με ντίβα παλαιών καιρών, αργότερα σε μαύρο (ξανά κοντό), τελικά σ' ένα κιτρινομαυροκόκκινο με το όνομά της γραμμένο δώθε και κείθε, το οποίο ταίριαξε με γυαλιά ηλίου.
Όλα τούτα τα φορέματα, ασφαλώς, δεν ήταν μόνο για το θεαθήναι. Με τον τρόπο τους αντιστοιχούσαν και στο πώς είχε δομηθεί το αμιγώς μουσικό πρόγραμμα της βραδιάς, καθώς διέθετε κι αυτό συγκεκριμένα μέρη, με τις μεγαλύτερες επιτυχίες (εξαιρουμένου, όπως είπαμε, του "I Should Be So Lucky") να τοποθετούνται σε στρατηγικά σημεία. Δεν μου άρεσε, βέβαια, που ξόδεψε το "In Your Eyes" στην εισαγωγική "ουβερτούρα", σε μια εκτέλεση λιγάκι βιαστική, η οποία το εμπόδισε να αναδείξει την πλήρη "γεύση" σεξουαλικού πειρασμού που το χαρακτηρίζει. Όμως θα δανειστώ την περίφημη έκφραση της αθλητικής δημοσιογραφίας "γκολ απ' τα αποδυτήρια" προκειμένου να παραδεχτώ την εντύπωση που έκανε η γενικότερη έναρξη (όπου, παρεμπιπτόντως, χώρεσε και το "Spinning Around"), γεννώντας κύματα ενθουσιασμού στο πλήθος.
Κατόπιν το "On A Night Like This" σκόρπισε την ηλεκτρονική του, '00s ευφορία σε όλο το μήκος και πλάτος της Πλατείας Νερού, πυροδοτώντας εμφανείς χορούς, με του "'80 τους εκδρομείς" να παίρνουν ύστερα τη δική τους σειρά, μόλις ήχησε η διασκευή στο "Locomotion" της Little Eva –το τραγούδι που τ' άρχισε όλα πίσω στο 1987, δηλαδή, επιτρέποντας στην Kylie Minogue να μεταπηδήσει από την τηλεόραση στο τραγούδι. Πιο πέρα, βέβαια, θα έρχονταν και στιγμές όπου θα θυμόμασταν ότι η σχεδόν 40ετής της καριέρα δεν ήταν δίχως σκαμπανεβάσματα. Πάντα, όμως, υπήρχε κάτι που θα γύρναγε ξανά το παιχνίδι –και των εντυπώσεων, αλλά και της ουσίας. Σαν, π.χ., το σούπερ χιτ "Can't Get You Out Of My Head" (μας έσωσε από τη 2010s & 2020s χορευτική πλήξη των "Timebomb" και "Tension") ή το υπέροχο "Love At First Sight", με το οποίο κι έκλεισε η συναυλία μέσα σε πανζουρλισμό, ακυρώνοντας την επιλογή έναρξης του (άτυπου) encore με το επιτυχημένο μεν, μα κατάφωρα μέτριο "Padam Padam".
Οι κορυφές της βραδιάς, ωστόσο, δεν πατήθηκαν σε καμία από αυτές τις διακριθείσες περιπτώσεις, όσο ωραίες κι αν ήταν, όση αγνή διασκέδαση κι αν πρόσφεραν στον κόσμο, δίνοντας κατάλληλες αφορμές για χορούς έξαλλους. Εάν κάπου τα βρήκαν μπαστούνια εκείνοι που χρησιμοποιούν τον πλούτο της γλώσσας μας ώστε να διαχωρίζουν τη διασκέδαση από την ψυχαγωγία (άλλοτε με σοβαρά επιχειρήματα, άλλοτε γιατί ιδεολογικώς δεν θα πάψουν ποτέ να ταυτίζουν το "ελαφρύ" με το "δεύτερο", υπηρετώντας αυστηρές ή μετριοπαθείς αντι-ποπ θέσεις), δεν ήταν στα προαναφερόμενα, μα στο "Confide In Me" και στο ήδη συζητημένο περιστατικό με τα τριαντάφυλλα και το "Where The Wild Roses Grow".
Κι αν το δεύτερο μπορεί να ιδωθεί ως απλά μια σύντομη παρέκκλιση από το "κανονικό" πρόγραμμα, το πρώτο υπήρξε οργανικό του μέρος. Δίνοντας τη δυνατότητα στην Αυστραλέζα σταρ να μεταμορφωθεί σε θεαματική ερμηνεύτρια πάνω και πέρα από εύκολα ποπ στερεότυπα, ενόσω ξετύλιγε την πρόταση αυτού του εκπληκτικού τραγουδιού μέσω ασπρόμαυρου βίντεο φτιαγμένου σαν φιλμ νουάρ, με ένα κόκκινο τηλέφωνο να δίνει τη μόνη πινελιά χρώματος και μια γιγαντοαφίσα να ρωτά εάν αισθανόμαστε μοναξιά στην Αθήνα. Ήχος και εικόνα υψηλών προδιαγραφών, για μια Kylie η οποία μας πήρε και μας σήκωσε (όπως είδα ότι σημείωσε ο Άρης Καραμπεάζης), πριν μας βγάλει από το κλίμα ερωτικής σαγήνης και χειραγωγημένης εξομολόγησης με το "Slow". Κι αν το ξεκίνησε πιο αργά από όσο, ίσως, αναμέναμε, και τούτο εσκεμμένο ήταν, ώστε να πετύχει μια ομαλότερη μετάβαση από το ένα στο άλλο: όταν έφτασε η κατάλληλη στιγμή, δηλαδή, ο ρυθμός επιβλήθηκε με καταιγιστικό τρόπο, ανανεώνοντας τον ενθουσιασμό του κόσμου. Ο Γιώργος Μιχαλόπουλος, μάλιστα, πιθανολόγησε ότι μας έριξε κατάμουτρα το remix των Chemical Brothers στο κομμάτι –και νομίζω ότι είχε δίκιο.
"On a night like this", λοιπόν, δεν χρειαζόμασταν περισσότερα. Αρκετά βαριά έχει γίνει η καθημερινότητα εδώ και κάποιον καιρό, οπότε μόνο κερδισμένοι μπορούμε να νιώσουμε μετά από μια τέτοια συναυλιακή εμπειρία. Κάπου εκεί, άλλωστε, βρισκόταν, βρίσκεται και θα βρίσκεται η ποπ πεμπτουσία, όπως και η απάντηση για όσους αναρωτιούνται πώς η Kylie Minogue αντέχει, παραμένοντας μια επίκαιρη σταρ (και) στα 57 της έτη. Παρά τις ισοπεδωτικές όψεις που μπορεί να εμπεριέχει το mainstream, παρά τα συχνά κουτρουβαλήματα σε Καιάδες αισθητικής, παρά τις ιδεολογικές παραμέτρους που ναι, μπορεί πράγματι να μπαίνουν στη μέση, ο αγώνας της ποπ εναντίον της μουντρουχιάς είναι διαρκής μέσα στον χρόνο.
Διαβάστε Επίσης
