© Paul Spencer
Όπως συμβαίνει με όλες (λίγο-πολύ) τις αγάπες που κρατάνε στον χρόνο, τα πιο θεμελιώδη πράγματα στη σχέση των Archive με την Ελλάδα ήταν, είναι και παραμένουν απλά. Κι αυτό ίσως μπερδεύει όσους δεν ενθουσιάστηκαν ποτέ με τη μουσική τους, οι οποίοι καταφεύγουν σε διάφορες θεωρίες για τα συναυλιακά ήθη του εγχώριου κοινού, προσπαθώντας να εξηγήσουν πώς γίνεται να μαζεύουν κόσμο ξανά και ξανά, σε κάθε τους ερχομό.
Η μπάντα των Darius Keeler & Danny Griffiths πραγματοποίησε ένα πρώτο γκελ όταν το ντεμπούτο "Londinium" (1996) κέντρισε την προσοχή όσων ακολουθούσαν τα βρετανικά ηλεκτρονικά της εποχής. Αλλά αυτό που τη γιγάντωσε ήταν ο ερχομός του τραγουδιστή Craig Walker (2000), που εκπροσώπησε και τον νέο ήχο στον οποίον στόχευσαν, αλλά κι ένα ξάνοιγμα προς το ευρύ alternative κοινό που είχε δημιουργήσει η δεκαετία του 1990. Πράγματι, το τελευταίο ανταποκρίθηκε με μεγάλη θέρμη, τόσο στη φωνή του Walker –ο οποίος παρέμεινε δημοφιλής στην Ελλάδα και μετά την έξοδό του από τους Archive– όσο και σε τραγούδια σαν τα "Again" (2002) και "Fuck U" (2004). Τα οποία υπήρξαν εμβληματικά εκείνης της περιόδου, δημιουργώντας ένα κύμα που κράτησε ως και τα τέλη της δεκαετίας, όπως έδειξε η απήχηση του άλμπουμ "Controlling Crowds I-III" (2009).
Κάπως έτσι, ο πρώτος ερχομός των Archive στην Αθήνα (2002) τους έθεσε ενώπιον ενός sold out "Plato Club", που εξερράγη εντυπωσιακά για χάρη τους, σηματοδοτώντας ένα μοτίβο που το είδαμε έπειτα να επαναλαμβάνεται σχεδόν αυτούσιο, π.χ. στον Λυκαβηττό (2004), στο Στάδιο Καραϊσκάκη (2006), στο "Fuzz" (2007) ή στο Badminton (2009). Τέτοιες συναυλίες σφυρηλάτησαν έναν αναπάντεχα ισχυρό δεσμό, ο οποίος υπερέβη τις αυστηρότερες κριτικές επισημάνσεις για έναν νεαρόκοσμο αόριστα προσδιοριζόμενο ως alternative, που δεν είχε ιδιαίτερες απαιτήσεις από τα ακούσματά του: όποιος κι αν ήταν, τελικά, αυτός ο κόσμος, σίγουρα ζητούσε λίγο χορό συνδυασμένο με μια "σκοτεινιά", πράγματα που οι Archive πάντα παρείχαν, ακόμα και δίχως τον Craig Walker.
Αυτή η απλή εξίσωση συνέχισε να λειτουργεί και στην επόμενη δεκαετία, όταν οι Βρετανοί έφθιναν δισκογραφικά ακόμα και για τον δικό τους, μάλλον μικρό, συνθετικό ορίζοντα. Κάτι άνευ σημασίας για τα πλήθη που τους αγαπούσαν, όπως έδειξε η ενθουσιώδης προσέλευση στο Ηρώδειο το 2019 και ο χαμός που έγινε, για άλλη μία φορά, στο "Again". Όλα, δε, δείχνουν ότι θα ξανασυμβεί κάτι ανάλογο και τώρα, τόσο στην Αθήνα (Παρασκευή 14/6, "Floyd"), όσο και στη Θεσσαλονίκη (Σάββατο 15/6, Μονή Λαζαριστών), με δεδομένο ότι μεσολάβησαν 5 χρόνια, οπότε οι Archive έχουν λείψει στους πιστούς τους φίλους.
Διαβάστε Επίσης
