Είναι οι Nothing But Thieves η "ελπίδα της κιθαριστικής rock";

Με την πρώτη τους εμφάνιση στην Ελλάδα, στο Ejekt του 2022, αλλά και το νέο υλικό που κυκλοφόρησαν στο μεσοδιάστημα να έχουν δημιουργήσει εύλογα μεγάλες προσδοκίες για την επιστροφή τους στα μέρη μας, οι Nothing But Thieves επιστρέφουν για τα πρώτα headlining shows τους, στο πλαίσιο των Jameson Connects Μusic Sessions. Έτσι, καμία έκπληξη δεν προκάλεσε η ταχύτητα με την οποία τα εισιτήρια της πρώτης συναυλίας έγιναν ανάρπαστα, με αποτέλεσμα η παραγωγή να ανακοινώσει και δεύτερη ημερομηνία μέσα σε λίγες μέρες από την έναρξη της προπώλησης. Με το πιο πρόσφατο άλμπουμ τους, "Dead Club City" (2023), να σκαρφαλώνει απευθείας στο Νο 1 των βρετανικών charts, απέδειξαν ότι πρόκειται για ένα από τα πιο καυτά ονόματα της βρετανικής ροκ σκηνής, αλλά και ότι μπορούν να διεκδικήσουν επάξια τον τιμητικό χαρακτηρισμό "ελπίδα της κιθαριστικής ροκ". Έρχονται στην Αθήνα στην καλύτερη στιγμή της έως τώρα πορείας τους, στις 19 και στις 20 Απριλίου, στο Παλιό Αμαξοστάσιο ΟΣΥ.

(Dead) members only!

Κουβαλώντας πάνω από μία δεκαετία εμπειρίας στην πλάτη τους και πατώντας ακόμα γερά στις αναφορές που τους άνδρωσαν ως τραγουδοποιούς –ένα πεδίο που εκτείνεται από τους Radiohead, τους Led Zeppelin και τον Jeff Buckley μέχρι τους Foo Fighters, τους Queens Of The Stone Age, αλλά και τους Muse– η πεντάδα από το Έσεξ συνεχίζει να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα: αγνή κιθαριστική ροκ. Στο "Dead Club City" μπορεί να μην ανακαλύπτουν τον τροχό αλλά ούτε στους πρώτους τρεις δίσκους τους τόλμησαν κάτι τέτοιο. Ξέρουν όμως από alt-rock hits, όπως έδειξαν από νωρίς με τα "Amsterdam", "Trip Switch", "Sorry", "If I Get High", "You Know Me Too Well", κι έχουν τη σαγηνευτική φωνή του Conor Mason ως το μεγαλύτερο ατού τους.

To "Dead Club City" είναι το concept άλμπουμ που οραματίστηκε ο κιθαρίστας Joe Langridge Brow και εξιστορεί τη ζωή σε μια φουτουριστική πόλη, η οποία λειτουργεί ως κλαμπ αυστηρά για μέλη. Πρόκειται για μια εμβυθιστική αλληγορία για τη σύγχρονη ζωή και τον τρόπο με τον οποίο αλληλεπιδρούμε ως κοινωνία σε διαδικτυακούς χώρους, όπως το X, αλλά και για την αλλοίωση της πραγματικής εμπειρίας μέσα από αυτές τις διαδικασίες. Το εμπνευσμένο από τα jingles των 80s "Welcome to the DCC", το οποίο λειτουργεί ως διαφήμιση για την ομώνυμη πόλη, σε βάζει στο κλίμα εξαρχής, ενώ η πιασάρικη μελωδία, τα ολοζώντανα synths και τα fuzzy κιθαριστικά σόλο του δεύτερου, με τίτλο "Overcome", θυμίζουν κάτι από τους Killers του "Sam’s Town" (2006).

Είναι στο "Tomorrow’s Closed", βέβαια, που θα καταφέρουν να μιλήσουν πραγματικά γι’ αυτή την απόγνωση, την ανάγκη για επικοινωνία και την αποσύνδεση που φαίνεται να βρίσκεται στο επίκεντρο του δίσκου: "tomorrow is closed, there’s no future at all, we burned it all down". Μουσικά μιλώντας, δεν διστάζουν να κινηθούν σε πιο hip hop και ηλεκτρονικά μονοπάτια σε στιγμές όπως τα δυνατά "Pop The Balloon" και "Keeping You Around". Φυσικά, δεν θα ήταν οι Nothing but Thieves αν δεν "έχωναν" κι ένα-δύο love songs σε όχι και τόσο αναμενόμενα σημεία του άλμπουμ. Βέβαια, αν στο "Broken Machine" (2017) και στο "Moral Panic" (2020) οι μπαλάντες δούλεψαν άψογα, εδώ τραγούδια σαν τα "Green Eyes :: Sienna" και "Foreign Language" περισσότερο αποπροσανατολίζουν παρά συνεισφέρουν στο τελικό αποτέλεσμα.

Ωστόσο, το τολμηρό εγχείρημα της δημιουργίας ενός concept άλμπουμ μάλλον δικαιώνει τόσο τους Nothing but Thieves όσο και όσους αναζητούν στο πρόσωπό τους μια "ελπίδα της κιθαριστικής ροκ".