© Marco Borggreve
Δεν είναι άγνωστος στα μέρη μας ο Anouar Brahem, αφού δίνει συναυλίες εδώ ήδη από την αυγή της καριέρας του –και όχι μόνο στην Αθήνα, όπως μπορούν να πιστοποιήσουν όσοι τον είδαν το μακρινό 1991, στο Διεθνές Φεστιβάλ της Πάτρας. Αλλά η εμφάνιση του 2021 στο Ηρώδειο (η πρώτη του κάτω από την Ακρόπολη) αποτέλεσε ένα ξεχωριστό ορόσημο σε αυτή την πορεία. Τόσο για τον Τυνήσιο καλλιτέχνη, ο οποίος γιόρτασε 30 στρογγυλά χρόνια πορείας σε έναν χώρο που ο ίδιος δήλωσε ότι θεωρεί ως "καθαγιασμένο", όσο και για το ελληνικό κοινό, που έζησε μια κατανυκτική εμπειρία, τοποθετημένη κάπου μεταξύ της σύγχρονης τζαζ και των παραδόσεων της Μεσογείου.
Αυτό, άλλωστε, είναι και το μεταίχμιο στο οποίο έχει διακριθεί ο Anouar Brahem –πολλάκις, μάλιστα. Παρά τη στενή του διασύνδεση με τον κόσμο που ακολουθεί τις πιο μοντέρνες τάσεις της τζαζ και ειδικά τον ευρωπαϊκό, δημιουργικό ήχο που έχει ταυτιστεί με την ECM (όπου δισκογραφεί σταθερά), δεν πρέπει να λησμονείται ότι είναι, πρωτίστως, ένας δεξιοτέχνης στο ούτι. Ο οποίος μπορεί να βρέθηκε κάποτε στο Παρίσι, αναζητώντας επαφή με μουσικούς προερχόμενους από ένα Δυτικό πλαίσιο έκφρασης, πρώτα όμως ανδρώθηκε καλλιτεχνικά στην πατρίδα του, έχοντας την ευκαιρία να μαθητεύσει και κοντά στον φημισμένο ουτίστα και συνθέτη Ali Sriti, που εκπροσωπούσε την τούρκικη σχολή παιξίματος του οργάνου.
Αδιαφορώντας για την ακριβή κατάταξη των ηχητικών του περιπετειών στις υπάρχουσες ταμπέλες των δισκοπωλείων, ο Brahem έπλασε βήμα-βήμα έναν κοσμοπολίτικο τζαζ ήχο με ισχυρές ρίζες στην αραβική κλασική μουσική, ο οποίος, πέρα από το ακροατήριο της ECM, προσέλκυσε και τους φίλους της world music. Μέχρι τον δίσκο του 2002 "Le Pas Du Chat Noir" αυτό το κράμα είχε πλέον βρει τη δική του ταυτότητα, μα και μια ιντριγκαδόρικη κατεύθυνση μεταξύ όσων γεφυρώνουν τη Δύση με την Ανατολή, επιτρέποντας στον Τυνήσιο δημιουργό να γνωρίσει την πρώτη του εμπορική επιτυχία στη Γαλλία. Χώρα όπου παραμένει δημοφιλής, ως και τις δικές μας ημέρες.
Από τα άλμπουμ που έφτιαξε από εκεί και πέρα, το πιο διακεκριμένο ήταν μάλλον το "The Astounding Eyes Of Rita" (2009): ένα ραφιναρισμένο world jazz σύνολο με υπέροχα παιξίματα, το οποίο πραγμάτωσε μαζί με τον Klaus Gesing στο μπάσο κλαρινέτο και στο (σοπράνο) σαξόφωνο, τον Björn Meyer στο μπάσο και τον Khaled Yassine στη νταραμπούκα και στο μπεντίρ. Και είναι με αυτό ακριβώς το εκλεκτό κουαρτέτο βιρτουόζων που θα επιστρέψει στο Ηρώδειο την Τετάρτη 5/7, επιδιώκοντας να ξανασυναρπάσει τους Έλληνες φίλους του με μια φρέσκια ματιά πάνω σε κομμάτια σαν τα "The Lover Οf Beirut" και "Stopover Αt Djibouti".
Διαβάστε Επίσης
