Vassilikos: "Ο καλλιτέχνης αναπόφευκτα θα φοβίσει, θα απειλήσει και θα δημιουργήσει ρήξη στο δεδομένο και το γνωστό"

Ο Vassilikos έρχεται το Σάββατο, 20 Μαΐου, στην Τεχνόπολη για ένα εορταστικό live, με ελεύθερη είσοδο, αφιερωμένο στα δέκατα γενέθλια του Βιομηχανικού Μουσείου Φωταερίου. Μιλήσαμε με τον τραγουδοποιό για τη συνεργασία του με τον Γιώργο Τριανταφύλλου και το "Grand Duet", τους Raining Pleasure και τους τρόπους με τους οποίους το παρελθόν και το παρόν μπορούν να "συνομιλήσουν" στην καλλιτεχνική δημιουργία.  

Πώς βρεθήκατε με τον Γιώργο Τριανταφύλλου; 
Ο Γιώργος κι εγώ γνωριζόμασταν από παιδιά σε επίπεδο του ενός γεια στην πόλη που και οι δύο μεγαλώσαμε καθώς κυκλοφορούσαμε στους ίδιους χώρους ως μουσικοί και οι δύο. Για κάποιο λόγο αυτή η επαφή δεν εξελίχθηκε ποτέ σε κάτι περισσότερο, εγώ έφυγα πριν σχεδόν 20 χρόνια για το εξωτερικό και οι πιθανότητες λιγόστεψαν ακόμα περισσότερο. Πριν τρία χρόνια περίπου είχα πάει σε μια συναυλία φίλων στην Πάτρα και ο Γιώργος ήταν στην μπάντα που έπαιζε. Με γοήτευσε τρομερά το παίξιμό του και η ευχέρειά του στα διάφορα όργανα και αμέσως σκέφτηκα πως ίσως είναι ο κατάλληλος άνθρωπος για αυτό που σκεφτόμουν εκείνο τον καιρό. Και αυτό ήταν αυτό το ντουέτο. Του μίλησα αμέσως μετά και πολύ σύντομα ξεκινήσαμε πρόβες.

Αυτό που ξεχωρίζει πολύ σε αυτή την σύμπραξη είναι ο τρόπος που λειτουργούμε σε σχέση με τη μουσική και τη δουλειά. Δεν είναι όπως τα περισσότερα εποχιακά σχήματα που κάνουν κάποια δουλειά στην αρχή και μετά βγαίνουν και παίζουν. Λειτουργούμε όπως παλιά με τις μπάντες, δηλαδή συνεχής δουλειά δυο ή τρεις φορές την εβδομάδα, άσχετα από το αν έχουμε σύντομα λάιβ ή όχι. Αυτό έχει σαν αποτέλεμα να υπάρχουν συνεχείς βελτιώσεις στον ήχο αλλά και στην επικοινωνία μεταξύ μας.

Ποια ανάγκη γέννησε το πρότζεκτ "The Grand Duet";
Χρειαζόμουν κάτι πιο εύκολο σε επίπεδο συνεννόησης, πιο ευέλικτο σε επίπεδο μετακίνησης και πιο καινούριο σε επίπεδο τεχνικό. Όπως λέει και ο Γιώργος, τώρα έχουμε φέρει το στούντιο στο λάιβ, καθότι η δουλειά που γίνεται για τις συναυλίες είναι πάρα πολύ κοντά στη δουλειά που γίνεται όταν γράφεις ένα δίσκο. Όλο το ρυθμικό μέρος και πολλοί άλλοι ήχοι έρχονται από τον υπολογιστή που είναι έτσι προγραμματισμένος ώστε να παίζει λάιβ μαζί μας. Είναι τρομερά ενδιαφέρων τρόπος εκφοράς της μουσικής και βοηθάει πάρα πολύ στην ηχητική ακρίβεια και στο δέσιμο μεταξύ μας. 

Τι θα παρουσιάσετε στη συναυλία για τα 10 χρόνια του Βιομηχανικού Μουσείου Φωταερίου, στην Τεχνόπολη;
Θα είναι μία δίωρη συναυλία εφ’ όλης της ύλης. Παίζουμε δικό μου υλικό από την εποχή των Raining Pleasure, παίζουμε κομμάτια από το "Vintage" του 2009, περνάμε για λίγο από το "Sunday Cloudy Sunday" με διασκευές μου στον Τσιτσάνη, μερικά κομμάτια που δεν έχουν δισκογραφηθεί και φυσικά παίζουμε το μεγαλύτερο μέρος του τελευταίου μου άλμπουμ "Amazing Grey". 

Πώς ήταν τα χρόνια που απουσίασες από τη δισκογραφία;
Η περίοδος από το ‘13 στο ‘19 ήταν μια περίοδος εξαιρετικά έντονη και δημιουργική για μένα. Απλά δεν ήταν δημόσια. Έβγαλα τη σχολή Κινέζικης Ιατρικής στο πανεπιστήμιο του Middlesex, ξεκίνησα δουλειά σαν βελονιστής, έγραψα μουσική που μπήκε στο "Amazing Grey", και όλα αυτά ενώ ήμουν στο Λονδίνο. Ήταν πολύ συνειδητή απόφαση να μείνω εκτός για τόσα χρόνια και ήξερα ότι εμπεριείχε το κόστος να χάσω την επαφή με το κοινό μου αλλά ήταν με μεγάλη σιγουριά από τη μεριά μου ότι έτσι πρέπει να γίνει. Χρειαζόμουν να μην είμαι μόνο μουσικός, το θεραπευτικό ήταν ένα κομμάτι μου που είχα παραμελήσει για πολλά χρόνια.

Τι θυμάσαι από την περίοδο των Raining Pleasure;
Θυμάμαι κόσμο πολύ, φασαρία γύρω από το όνομά μας, θυμάμαι την τρέλα της δημοσιότητας να αρχίζει να με ενοχλεί ανυπόφορα, θυμάμαι ατέλειωτες δημιουργικές ώρες, την ικανοποίηση και τον φόβο της επιτυχίας. Θυμάμαι και μου λείπει ακόμα η ζεστασιά της ομάδας, η εμπιστοσύνη που με τα πολλά χρόνια τυφλώνεται και αφήνεται στο κούρδισμα μεταξύ κάποιων ανθρώπων. Θυμάμαι 6 φανταστικούς δίσκους, ατέλειωτες περιοδείες. Και τη στιγμή που αυτός ο κύκλος έκλεισε και έπρεπε να κάνουμε κάτι άλλο, χωρίς την ασφάλεια που χτίσαμε. 

Μιας και τελευταία είδαμε απρόσμενες επανενώσεις όπως αυτή των Στέρεο Νόβα, υπάρχει περίπτωση θα δούμε κάποια στιγμή live τους Raining Pleasure; Κάποια στιγμή μάλιστα είχε ανακοινωθεί μία συναυλίας σας η οποία όμως δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ.
Τίποτα δεν αποκλείεται. Άλλωστε μετά από 18 χρόνια ζούμε όλοι ξανά στην ίδια πόλη και η αγάπη είναι εκεί. 

Υπάρχει πλάνο για τον διάδοχο του "Amazing Grey" (2019);
Τις περισσότερες φορές που έχω κάνει πλάνα στη ζωή μου έχουν αποτύχει. Πέρα από τα τελείως απαραίτητα, δεν λειτουργώ με πλάνα. Σίγουρα θα ακολουθούσε το επόμενο άλμπουμ αλλά μόλις πριν δυο μήνες μπήκα ξανά στη διαδικασία της γέννας. Τα κομμάτια υπάρχουν μέσα μου χρόνια. Αλλά επειδή είμαι εντελώς μόνος πια και επειδή έχω πολλά μέτωπα ανοιχτά ταυτόχρονα, αναβάλλω πολύ εύκολα τη δουλειά. Κάτι όμως μου λέει ότι μέσα στο ‘23 θα κυκλοφορήσει. Χαρά στο κουράγιο και την πίστη της Inner Ear που περιμένει ακόμα!

Από τον Χατζιδάκι και τον Τσιτσάνη μέχρι τους Beatles, είναι σαν η μουσική σου να πατάει με το ένα πόδι στο παρελθόν και με το άλλο στο τώρα. Τι σε γοητεύει στο παρελθόν και πώς έχει επηρεάσει αυτή η δυαδικότητα την πορεία σου;
Ζούμε στον πλανήτη της δυαδικότητας. Κάθε καλό θα το διαδεχτεί ένα κακό, κάθε πάνω θα οδηγήσει σε ένα κάτω, κάθε αύριο χρειάζεται ένα χθες. Είναι ζήτημα κοσμικής ισορροπίας. Όταν με απορροφά η μουσική ή ο,τιδήποτε άλλο με το οποίο καταπιάνομαι, δεν έχω πια την αίσθηση του χρόνου. Είναι σαν χθες σήμερα αύριο να παίζουν ταυτόχρονα σε μια στιγμή που δεν ανήκει στο χρόνο όπως τον καταλαβαίνουμε. Ένα ατελείωτο άχρονο τώρα. Εκεί μέσα δεν ξέρεις τι είναι παλιό, τι σύγχρονο, τι διαφορετικό και τι οικείο. Δεν ξέρεις καν τι είσαι εσύ. Υπάρχει μόνο η μουσική που παίζει και ακούει τον εαυτό της. Όπως εγώ κρατάω ένα όργανο, έτσι κάποιο άλλο χέρι κρατάει εμένα σαν όργανο. Δύσκολο να το μεταφέρω με λέξεις. 

Υπάρχει γενικά μια συζήτηση κατά πόσο πρέπει να "πειράζονται" από νεότερους καλλιτέχνες κλασικά τραγούδια, όπως του Μαρκόπουλου, με αφορμή το "Πέρα από τη Θάλασσα" του Παύλου Παυλίδη, ή του Τσιτσάνη. Που στέκεσαι εσύ σε αυτή την κουβέντα; 
Αν μια ιδέα γεννιέται, πρέπει να υλοποιηθεί για να ελευθερωθεί αυτός που την είχε. Αν κριτικάραμε τη δημιουργικότητά μας θα εγκληματούσαμε απέναντι στη φύση μας. Αυτό που έκανα εγώ με τον Τσιτσάνη, αυτό που έκανε ο Παύλος με τον Μαρκόπουλο, έχουν έρθει από ένα σημείο πολύ οικείο για όποιον γράφει με αυτόν τον τρόπο και εντελώς ακατανόητο ταυτόχρονα. Δεν είναι διανοητικά δημιουργήματα. Πρέπει να ενημερώσουμε αυτούς που αναστατώθηκαν τόσο με τα δημιουργήματά μας πως οι πρωτότυπες εκτελέσεις δεν καταστράφηκαν, είναι ακόμα εκεί και μπορούν να τις ακούσουν όποτε θέλουν, όσες φορές θέλουν ακόμα, χωρίς περιορισμό. Και πως, έχουν την απόλυτη ελευθερία επιλογής να μην ακούσουν ποτέ τις δικές μας. Επίσης να τους ενημερώσουμε ότι το καινούριο δεν έρχεται απαραίτητα να αντικαταστήσει το παλιότερο, έρχεται να ζήσει ανεξάρτητα από αυτό. Υπάρχει χώρος για όλα. Και για αυτούς που θύμωσαν, υπάρχει πάντα το ξύδι. Είμαστε μια εμμονικά συντηρητική χώρα που δεν αντέχει καθόλου στην ιδέα του "άλλου". Το φοβάται σαν να απειλή στην ύπαρξή της. Είμαστε ο λαός του καλύτερα αυτό που ξέρω κι ας είμαι δυστυχισμένος, παρά να βγω από αυτό με ρίσκο να ζω καλύτερα με το άγνωστο. Δεν το αντέχουμε το άγνωστο και φαντάζει απειλή γιατί είναι ανοιχτό και εγκυμονεί το φρέσκο. Ο καλλιτέχνης όμως αναγκαστικά και αναπόφευκτα θα φοβίσει, θα απειλήσει και ενδεχομένως θα δημιουργήσει ρήξη στο δεδομένο και το γνωστό. Δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, δεν είναι επιλογή. Αν είναι αυθεντικός. Αλλιώς, ας κάνει καριέρα. 

Ποια είναι τα σχέδια σου για το υπόλοιπο ’23;
Θα ήθελα να καταφέρω να τελειώσω το άλμπουμ μου. Επίσης, θα ήταν ωραία να γίνουν οι συναυλίες που έχουμε προγραμματίσει. Γιατί όπως μας υπενθύμισε η ζωή πρόσφατα, τίποτα δεν είναι δεδομένο.