Melentini: "Το σινεμά είναι το δικό μου παραμύθι"

Λίγο πριν από τη δεύτερη συναυλία του κύκλου "Αισθηματική αγωγή" στο "Gagarin 205" (21/1), μιλάμε με την τραγουδοποιό για τη σχέση της με το σινεμά και για το άλμπουμ που κυκλοφόρησε πρόσφατα με την μπάντα της, Running Blue Orchestra. 

Τι ετοιμάζετε για το live του Σαββάτου; Διαβάζω ότι θα έχετε μια διάθεση εντελώς διαφορετική απ’ ό,τι έχουμε δει ως τώρα.
Ήθελα να ζωντανέψω τα ελληνόφωνα τραγούδια μου, που δεν έχω ξαναπαίξει με μπάντα, οπότε δουλεύουμε με τους Running Blue Orchestra έναν καινούργιο ήχο, που υποστηρίζει τα uptempo μουσικά στοιχεία τους, αλλά και τις μπαλάντες. Θα είμαστε παρέα δηλαδή με τον Βασίλη Ντοκάκη σε κιθάρα και synths, τον Χρήστο Βίγκο στα τύμπανα, τον Κώστα Αντωνίου σε μπάσο και synth και τον Richard König στον ήχο και την παραγωγή.

Ο Φλομπέρ ανάγει, με την έκδοση της "Αισθηματικής αγωγής", το γαλλικό μυθιστόρημα σε ένα νέο αισθητικά επίπεδο, παράλληλα, όμως το κάνει ακόμα πιο προσβάσιμο στο ευρύ κοινό. Πιστεύεις ότι έχει συμβεί κάτι αντίστοιχο με την ελληνόφωνη ποπ;
Αυτό συνέβαινε πάντα στην ποπ μουσική, δηλαδή το να απευθύνεται στο ευρύ κοινό. Δεν έχει να κάνει τόσο με την επιλογή της γλώσσας όσο με τη θεματική και τα εκφραστικά στιχουργικά και μουσικά μέσα. Μεσολαβούν πολλοί παράγοντες από την επιδίωξη της επικοινωνίας μιας δημιουργίας προς το ευρύ κοινό, μέχρι όντως να καταφέρει να φτάσει σε μεγάλο μέρος του κόσμου. Νομίζω, τελικά, ότι τα τραγούδια που έχουν πραγματική δημοφιλία είναι αυτά που γίνονται αβίαστα και που τα διέπει μια αυθεντικότητα. 

Θα έβαζες την "Αισθηματική Αγωγή" μάθημα στα σχολεία;
Όχι, δε θα έβαζα με τίποτα μάθημα σε σχολικό βιβλίο που να έχει μέσα στον τίτλο την λέξη
"αγωγή". Άλλωστε και στο μυθιστόρημα του Φλομπέρ, θεωρώ ότι, ο τίτλος είναι
παραπλανητικός. Ο κεντρικός ήρωας της ιστορίας δεν εκπληρώνει ποτέ τα αισθήματά του
κι αυτό επειδή δεν υπερβαίνει τον εαυτό του κάτι το οποίο είναι πολύ φυσικό και
ανθρώπινο. Αν μπορούσα να βάλω ένα μάθημα στα σχολεία, αυτό θα ήταν ο διαλογισμός.

"Δεν υπάρχει πλέον τόσος αυθορμητισμός στην τέχνη, αλλά εμένα είναι κάτι που μ’ αρέσει και που έχω μάθει και από τη θητεία μου στο θέατρο και από τη μαθητεία μου στον αυτοσχεδιασμό".

Εσύ πώς ξεκίνησες να παίζεις περισσότερο με ελληνόφωνο στίχο;
Ξεκίνησα να γράφω συστηματικά σε ελληνικό στίχο μαζί με τη δημιουργία κάποιων soundtracks, τα τελευταία χρόνια που δουλεύω εντατικά με Ελληνίδες και Έλληνες σκηνοθέτες, οι οποίοι αφηγούνται ιστορίες που διαδραματίζονται εδώ. Αισθάνθηκα ότι ο ελληνόφωνος στίχος θα ταίριαζε περισσότερο σε κάποιες από αυτές τις ταινίες. Ήδη το 2016 κυκλοφόρησα ψηφιακά ένα ΕΡ, με τίτλο "Λεωφόρος εφιαλτών", στο οποίο είχα μελoποιήσει δύο ποιήματα του πατέρα μου και δύο δικά μου. 

Τα live albums έχουν αρκετές προκλήσεις. Εσείς όμως το τολμήσατε με την πρόσφατη κυκλοφορία επιλεγμένων συναυλιακών στιγμιότυπων από το Βερολίνο, το Μιλάνο και την Αθήνα. Ποιο είναι το σκεπτικό πίσω από τις επιλογές αυτού του παζλ;
Το live album ήταν ιδέα του παραγωγού μας και ηχολήπτη, του Richard König, ο οποίος έχει ηχογραφήσει αυτά τα στιγμιότυπα από τις ζωντανές εμφανίσεις μας με τους Running Blue Orchestra. Μιλήσαμε με τον Ανδρέα Μητρέλη, της Veego Records, ο οποίος ενθουσιάστηκε με αυτές τις ηχογραφήσεις, και αργότερα είπαμε και στους μουσικούς ότι ο δίσκος θα τυπωθεί σε βινύλιο. Ήταν όντως τολμηρό, επειδή πολλά πράγματα μπορεί να συμβούν επί σκηνής και συνήθως, ακριβώς επειδή είναι ζωντανό, υπάρχει και το άγχος της καταγραφής. Δεν υπάρχει πλέον τόσος αυθορμητισμός στην τέχνη, αλλά εμένα είναι κάτι που μ’ αρέσει και που έχω μάθει και από τη θητεία μου στο θέατρο και τη μαθητεία μου στον αυτοσχεδιασμό. 

Έχεις κάτι νέο στα σκαριά αυτή την περίοδο;
Αυτή την περίοδο ολοκλήρωσα ένα δίσκο σε παραγωγή Βασίλη Ντοκάκη. Τον ξεκινήσαμε στο Βερολίνο με τον Richard και ηχογραφήσαμε όλα τα τελικά στάδια στο Lotus Studio στο Μετς μαζί με τους Running Blue Orchestra κι άλλους υπέροχους μουσικούς. Ταυτόχρονα, γράφω κάποια τραγούδια για έναν ακόμα δίσκο. Ήδη κυκλοφόρησε πριν από ενάμιση μήνα το "Ραντεβού", και περίπου σε αυτό το ύφος κυμαίνονται και τα υπόλοιπα. Πριν από λίγο καιρό τελείωσα και τη δημιουργία ενός soundtrack για μια μικρού μήκους ταινία, που βρίσκεται τώρα στη φάση του post production.

Ποια είναι η σχέση σου με το σινεμά;
Η σχέση μου με το σινεμά είναι αφενός συναισθηματική· μου αρέσουν πάρα πολύ οι ταινίες. Δεν θα έλεγα βέβαια ότι είμαι από αυτούς τους ανθρώπους που έχουν δει άπειρες ταινίες, βλέπω επιλεκτικά. Μ’ αρέσει να ψάχνω σκηνοθέτες κι από τις ταινίες που έχω αγαπήσει να παίρνω κομμάτια από τους διαλόγους ή από τις εικόνες ή από τις μουσικές. Αφετέρου έχω και μια επαγγελματική σχέση, καθώς δουλεύω με ταινίες, και στο κομμάτι του soundtrack η μεγαλύτερη σχολή είναι τα ίδια τα έργα. Μελετώ τη μουσική σχέση και τη μουσική γλώσσα σε κάθε φιλμ που με έχει σημαδέψει. Το σινεμά είναι το παραμύθι που λες σε ένα μικρό παιδί για να φτιάξει όμορφες εικόνες και να ζήσει μέσα στον ύπνο του σε άλλους κόσμους. Το ίδιο αισθάνομαι εγώ για το σινεμά· είναι το δικό μου παραμύθι. 

Ποια είναι τα χαρακτηριστικά του δικού σου "μεταελληνικού σινεμά";
Ο λόγος που έδωσα τον τίτλο "Μεταελληνικό σινεμά" στο άλμπουμ είναι επειδή νιώθω πως η εποχή που βιώνει η Ελλάδα είναι… meta. Όσο για τις σκηνοθέτριες και τους σκηνοθέτες με τους οποίους έχω δουλέψει, τρέφω πολύ μεγάλη αγάπη για το όραμά τους. Γι’ αυτό θέλω να μείνω σε κάποιες συνεργασίες που έχω κάνει ως τώρα, για τις οποίες είμαι πολύ περήφανη. Αυτό που φέρνουν οι ταινίες αυτές είναι η τρυφερότητα και η ευθραυστότητά τους. Είναι τα πρώτα βήματα που κάνουν αυτοί οι άνθρωποι, όπως κι εγώ. Αυτές οι νέες ματιές νομίζω ότι είναι πολύ ελπιδοφόρες και έχουν αποκτήσει μια καταξίωση από τα πρώτα τους σκιρτήματα, με βραβεύσεις και διακρίσεις αλλά και πολύ καλό feedback από τον κόσμο.

"Είμαστε μόνοι σου λέω , δεν υπάρχουνε άλλοι κι όσο αντέχεις αντέχω": χτυπά αυτός ο στίχος μια έτσι πιο ευαίσθητη χορδή, αυτή της ανάγκης για συντροφικότητα που λιγότερο ήπερισσότερο νιώθουν όλοι, σε προσωπικό ή/και συλλογικό επίπεδο. Τι έχεις βρει ότι βοηθάει σε αυτές τις πιο μοναχικές φάσεις;
Εμένα δεν με βοηθάνε και πολλά στις μοναχικές μου φάσεις. Βέβαια, τον στίχο αυτό τον έχω γράψει για ένα διαφορετικό είδος μοναξιάς, για κάτι που έχει να κάνει με τους ανθρώπους που ζουν στο περιθώριο και κυρίως τα παιδιά που ζουν περιθωριοποιημένα. Αυτό το τραγούδι ήταν στο soundrack της ταινίας "Dog" της Γιάννας Αμερικάνου, κι έχει να κάνει με την ιστορία δύο νέων αγοριών, ουσιαστικά του ενός, για τον οποίον όμως οικογένεια είναι ο φίλος του, που έχουνε μεγαλώσει μαζί σε έναν ξενώνα για ασυνόδευτα παιδιά. Το αισιόδοξο όμως είναι ότι υπάρχει ένα κομμάτι αυτής της γενιάς, η οποία διεκδικεί την ταυτότητά της, και σε θέματα σεξουαλικότητας αλλά και σε θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων κι αυτή είναι, όσο κι αν δεν το πιστεύει κανείς, μια επαναστατική γενιά, η οποία, ναι μεν έχει μεγαλύτερη παρουσία μέσα στον κυβερνοχώρο, αλλά δεν παύει να ασκεί την επιρροή της, για πολύ ευαίσθητα ζητήματα. Και γι’ αυτό ο στίχος αυτού του τραγουδιού ξεκινάει λέγοντας "δεν είμαστε τα παιδιά του γκλαμ", αλλά είναι τα παιδιά μιας δικής τους λάμψης, και όχι της λάμψης που έχει η γκλαμουριά, έτσι όπως την ξέρουμε από τις προηγούμενες δεκαετίες.

Αισθηματική Αγωγή Vol. 2

Λάμδα

Μια πειραματική, γλυκιά μελαγχολική ποπ σε ένα από τα άλμπουμ που μας κράτησαν ξύπνιους το περασμένο καλοκαίρι. Ο λόγος για το "Τρία", τον τρίτο δίσκο της πενταμελούς μπάντας από τον Πειραιά, με τον αφαιρετικό στίχο και τις μινιμαλιστικές μελωδίες.

Τα Παιδιά της Παλαιότητας 

Το συγκρότημα που αποτελεί μετεξέλιξη του κερκυραϊκού γκρουπ Κόρε.Ύδρο., με frontman τον πολυσχιδή Π.Ε. Δημητριάδη, σε νοσταλγικά cult κομμάτια μιας άλλης εποχής, αλλά και του τελευταίου δισκογραφικού τους πονήματος "Ενθύμιον Νεανικών Συντροφιών".

Tango with Lions

Το πρότζεκτ της Κat (Κατερίνα Παπαχρήστου), σε καινούργιες neofolk αναζητήσεις, με σύνθια, απαγγελίες, εξωστρεφή beats και low-key ακουστικά τραγούδια που αφηγούνται τις ανθρώπινες ιστορίες του πρόσφατου "you.me.".