Κάθε φορά που είναι να μας επισκεφθούν οι Judas Priest κατά την τελευταία δεκαετία, ξεκινάνε οι ίδιες και οι ίδιες διερωτήσεις: ναι αλλά δεν έχουν πια το κιθαριστικό δίδυμο K. K. Downing & Glenn Tipton, ναι αλλά πόσο κόσμο θα μαζέψουν, ναι αλλά σε τι φωνητική κατάσταση βρίσκεται ο Rob Halford. Και, κάθε φορά έπειτα, το κοινό δίνει δυναμικό παρών στις συναυλίες, φεύγοντας ξεσηκωμένο και ανανεωμένο.
Το ίδιο συνέβη και φέτος στην Πλατεία Νερού, στο πλαίσιο του Release Athens, όπου η μπάντα κέρασε την Αθήνα φωτιά και (βρετανικό) ατσάλι, χωρίς πολλά-πολλά. Φτάνοντας σε μια εμφάνιση ισάξια με εκείνη της Μαλακάσας (2018), που άφησε το πλήθος πωρωμένο και αφηνιασμένο. Επρόκειτο όμως για φεστιβαλική ημέρα, οπότε τα πράγματα είχαν εκκινήσει από τις 18.00 το απόγευμα.
Black Soul Horde
Τα καλά μαντάτα για την προσέλευση φάνηκαν με το που βγήκαν οι Black Soul Horde στη σκηνή, αφού στην Πλατεία Νερού βρίσκονταν ήδη περίπου 500 άτομα. Κι αν ορισμένοι προτίμησαν να τους παρακολουθήσουν "κλασικά" από τη σκιά του πύργου, δεν ήταν λίγοι όσοι αψήφησαν την αίσθηση μεσημεριανής καρκαμπίλας, ερχόμενοι κοντά τους από τις πρώτες κιόλας νότες. Άλλωστε η αθηναϊκή μπάντα γιορτάζει φέτος 10 χρόνια ζωής και διανύει μια δυναμική και εξωστρεφή φάση, που φάνηκε και στην απόδοσή της, ιδίως με τα εντυπωσιακά ηλεκτρικά σολαρίσματα και τις "χαλφορδικές" τσιρίδες του τραγουδιστή Δημήτρη Κότση.
Όπως αναμενόταν, το σύντομο set επικέντρωσε στον πρόσφατο δίσκο Horrors From The Void (2021), πράγμα που δεν άφησε πολύ χώρο για επιλογές από το Land Of Demise (2020). Αλλά με το "Soulships" να αναδεικνύεται ως κορυφαία στιγμή, δεν γινόταν να μη σκεφτείς ότι ίσως το τελευταίο είχε περισσότερα τραγούδια κατάλληλα για τη φεστιβαλική ημέρα των Judas Priest συγκριτικά με τη "λαβκραφτική" αίσθηση της νεότερης συγκομιδής –η οποία νομίζω ότι θα λειτουργήσει καλύτερα σε έναν κλειστό χώρο. Θα το δούμε όμως τον Σεπτέμβριο στο Temple, μιας και οι Black Soul Horde πρόκειται να ανοίξουν τους Eternal Champion.
The Dead Daisies
Ως την ώρα των Dead Daisies η Πλατεία Νερού είχε ήδη κάμποσο κόσμο, καθώς δεν ήταν λίγοι όσοι φρόντισαν να έρθουν από νωρίς για να μη χάσουν την πρώτη εμφάνισή τους στην Ελλάδα. Άλλωστε θα ευτυχούσαμε να τους δούμε με τον Glenn Hughes, αφού ο θρυλικός τραγουδιστής (και μπασίστας) των Deep Purple κατέχει τη θέση του frontman από το 2019.
Οι Dead Daisies δεν είναι παρά νοσταλγοί και ισχνοί αναβιωτές του hard rock ήχου των δεκαετιών του 1970 και 1980, κάτι που φαίνεται και στο στήσιμό τους πάνω στη σκηνή, πέρα από τη δισκογραφία τους: και ακούγονται, δηλαδή, αλλά και μοιάζουν σαν να διασταύρωσες κάπως τους Whitesnake με τους Van Halen. Ωστόσο συναυλιακά το πράγμα στέκει καλύτερα και σαφώς πιο διασκεδαστικά, πράγμα που έγινε αντιληπτό ήδη από το εναρκτήριο ¨Long Way To Go".
Βέβαια, σε όλη αυτή την εικόνα ρόλο παίζει και ο έμπειρος κιθαρίστας Doug Aldrich, όμως –κακά τα ψέματα– είναι ο Glenn Hughes που παίρνει τη μπάντα επ' ώμου και τη σώζει από τον χειρότερο εαυτό της. Ο οποίος δεν άργησε να φανερωθεί στην κάποια κοιλιά που δημιουργήθηκε εξαιτίας του υλικού, ακόμα και σε ένα set 50 λεπτών.
Πέρα δηλαδή από το να χαρίζει μια πινελιά αυθεντικότητας απέναντι σε παρόμοιους αναβιωτές, ο 70άχρονος Άγγλος είναι σε θέση να δημιουργεί επαρκείς ανατριχίλες όταν πιάνει να πει το "Mistreated" και το "Burn". Γιατί, ακόμα κι αν η φωνή του έχει υποστεί σημαντικές φθορές, χάνοντας σημαντικό φάσμα από τις παλιές της δυνατότητες, τα όσα απομένουν επαρκούν για να συνδεθείς συναισθηματικά με ορισμένες μεγάλες hard rock δόξες, δίχως να νιώθεις ότι τις ζεις από δεύτερο χέρι.
Cradle Of Filth
Όση ώρα έπαιζαν οι Dead Daisies η Πλατεία Νερού ολοένα και γέμιζε με κόσμο, ανάμεσα στον οποίον διέκρινες εύκολα τους οπαδούς των Cradle Of Filth να περιμένουν υπομονετικά τη δική τους ώρα, 4 χρόνια μετά την τελευταία έλευση του Dani Filth και της παρέας του στην Ελλάδα. Είναι γνωστό, άλλωστε, ότι έχουν πολλούς αφοσιωμένους φίλους και στη χώρα μας, όπως συμβαίνει και διεθνώς: μιλάμε για ένα συγκρότημα που κατάφερε να υπερβεί τη συνήθη δυναμική της γκοθομεταλλικής αισθητικής, αναδεικνυόμενο σε εμπορικό φαινόμενο κατά τα '00s, όταν οι δίσκοι τους απόκτησαν σταθερή παρουσία στο εθνικό top-100 των Η.Π.Α.
Την ίδια στιγμή, ωστόσο, οι Cradle Of Filth είναι και μια μπάντα αμφιλεγόμενη. Μπορεί δηλαδή στα μάτια των οπαδών να φάνηκε μέχρι και ανίερο ότι την ώρα που βγήκαν στη σκηνή έπεσαν στο μέικ-απ του Dani Filth οι τελευταίες καυτές ακτίνες του ήλιου, για άλλους όμως ήταν τότε ακριβώς που δόθηκε το σήμα να μετακομίσουν προς το πίσω μέρος της Πλατείας Νερού, αντιμετωπίζοντας την περίσταση ως διάλειμμα. Σχεδόν 30 χρόνια μετά το ξεκίνημά τους, σημαντική μερίδα του metal κοινού εξακολουθεί να τους θεωρεί ένα δρακουλιάρικο τσίρκο επιδερμικά σχετιζόμενο με τη black άβυσσο, που χρησιμοποιείται απλά ως βάση για μια στρατιά από goth κλισέ χάρη στα οποία ο Dani Filth αναδείχθηκε κάποτε σε Ville Valo των γκοθομεταλλούδων.
Όμως, όποια γνώμη κι αν έχεις για τους Cradle Of Filth, η συναυλία τους στο Release Athens ήταν έως και καθηλωτική ανά σημεία. Ασφαλώς, για αρκετούς από όσους τους αγάπησαν επί Cruelty And The Beast (1998) και Midian (2000) τέτοια σόου δεν είναι παρά υπερ-επαγγελματικές αντανακλάσεις όσων έκαναν τότε. Όμως δεν γίνεται να μην παραδεχτείς την ισχύ της ενέργειας που εκλύουν, τον παλμό που δημιουργεί στο πλήθος, το πόσο δοσμένος στην παράσταση δείχνει ο Dani Filth καθώς εξαπολύει τις υψηλοσυχνοτικές του στριγγλιές. Έστω κι αν από φέτος η μπάντα δεν έχει πια την επιβλητική παρουσία του κιθαρίστα Richard Shaw (στη θέση του παίζει ο Donny Burbage), έστω κι αν η νεοφερμένη Zoe Marie Federoff αποτυπώθηκε υπέρ το δέον σφιγμένη και στατική προσπαθώντας να παραστήσει τη μαυροφορεμένη δέσποινα πίσω από τα τριαντάφυλλα του κιγκλιδώματος που έκανε τα πλήκτρα της να μοιάζουν με τμήμα στοιχειωμένου εγγλέζικου κήπου.
Όσον αφορά τη setlist, οι Cradle Of Filth μπήκαν δυναμικά με το "Existential Terror" από το πρόσφατο άλμπουμ Existence Is Futile (2021) κι έκλεισαν με το "Her Ghost In The Fog" από τις Midian ημέρες τους, οδηγώντας τους φίλους τους σε γενικό ξεσηκωμό. Στο ενδιάμεσο έδωσαν ένα πραγματικά γερό σόου, που ό,τι κι αν λέμε για τις γραφικότητές του κέρδισε σε θεατρική ατμόσφαιρα όταν άρχισε να σκοτεινιάζει: στιγμές π.χ. σαν τα "Nymphetamine (Fix)" και "Scorched Earth Erotica" τις χάρηκαν εν τέλει και οι μη-fans, κάνοντας τις μέρες που η μπάντα έτρωγε μπουκάλια από τους οπαδούς των Judas Priest (2001) να μοιάζουν καλά κλειδωμένες στο χρονοντούλαπο της εγχώριας συναυλιακής ιστορίας.
Judas Priest
Λίγο μετά τα μεσάνυχτα, όταν οι Judas Priest μας αποχαιρετούσαν μετά το πέρας και του encore βάζοντας την τελευταία πινελιά στο σόου τους με το πελώριο ομοίωμα ταύρου που έβγαλαν επί σκηνής, είχαν πια δοθεί όλες οι απαντήσεις στα εισαγωγικά ερωτήματα.
Η Πλατεία Νερού ήταν γεμάτη με κάμποσες χιλιάδες κόσμου που ήδη τα είχε σπάσει σε διάφορα σημεία της βραδιάς, οπότε έστεκε εκστασιασμένος και ηλεκτρισμένος, προσκυνώντας τους "Θεούς του Metal". Ο Richie Faulkner, παρά την περιπέτεια υγείας που πέρασε πρόσφατα, είχε και πάλι αποδείξει την κλάση του στην ηλεκτρική κιθάρα –άλλωστε ας μην ξεχνάμε ότι η παρουσία των Tipton & Downing ποτέ δεν εγγυόταν μια ντε και καλά σούπερ συναυλία, όπως ξέρουμε και όσοι πήγαμε στο Rockwave του 2008. Και ο Rob Halford τα είχε δώσει όλα, επιστρατεύοντας ακόμα και τα σώψυχά του στα σημεία όπου δεν ήταν πια ανθρωπίνως δυνατόν να τον πάει η φωνή.
Οι Judas Priest ήταν καταιγιστικοί στην Πλατεία Νερού, πραγματοποιώντας μια εμφάνιση ισάξια της καταπληκτικής βραδιάς του Rockwave 2018 στη Μαλακάσα: οι διαφορές, νομίζω, παίζονται βασικά στη setlist, αν και πρέπει να σημειωθεί ότι ο κόσμος υποδέχτηκε το "Lightning Strike" (από το Firepower του 2018) μετά βαΐων και κλάδων. Σε κάθε περίπτωση, η πυρκαγιά άναψε ήδη από την έναρξη με τη φλογισμένη απόδοση του "One Shot At Glory". Και δεν έμελλε να σβήσει παρά (πάνω-κάτω) 1,5 ώρα αργότερα, μέσα στους ρυθμούς του "Living After Midnight".
Στο μεσοδιάστημα δίδαξαν απλά τι σημαίνει heavy metal, ξεναγώντας μας για ακόμα μία φορά στα ιερά και στα όσια της μουσικής που ουσιαστικά εκείνοι δημιούργησαν (έστω κι αν πάτησαν στα Black Sabbath ευαγγέλια, όπως όλη η σχετική παράδοση). Έτσι, αναπροσδιόρισαν και ξανασφράγισαν το "Metal Gods" στάτους που τους συνοδεύει, εξηγώντας παράλληλα –για όσους επιμένουν να μην το καταλαβαίνουν– γιατί δεν νοείται να θεωρηθείς μεταλλάς εάν δεν σου αρέσουν οι Judas Priest.
Φυσικά, το "τρένο" των Judas Priest έχει τα δικά του μυστικά, π.χ. τις στιβαρές μπασογραμμές του Ian Hill –ο οποίος προτιμά, όπως πάντα, να μένει σχετικά αθέατος στα μετόπισθεν– τη σταθερή παρουσία του Scott Travis στα ντραμς ή την επίγνωση των Richie Faulkner & Andy Sneap για την αστραφτερή μελωδική μαγεία που οφείλουν να εκπέμπουν τα κιθαριστικά riffs των τραγουδιών τους. Όμως χωρίς τον Halford όλα τούτα δεν έχουν παρά μικρό νόημα: τα πάντα κουμπώνουν στη φωνή του και στις τσιρίδες του ή, αν δεν βγαίνουν πια, στην ίδια την παρουσία του επί σκηνής. Ο άνθρωπος σε κάνει να χαζεύεις απλά και μόνο διασχίζοντάς τη, πόσο μάλλον όταν καβαλάει τη θρυλική μοτοσικλέτα και μπουκάρει από τα πλάγια έχοντας το καμουτσίκι ανάμεσα στα δόντια, λίγο πριν το "Hell Bent For Leather".
Γιατί, ναι, είναι αλήθεια. Η φωνή δυσκολεύεται πια –καιρό τώρα. Μάλιστα, έχεις την αίσθηση ότι ο χρόνος κυλάει εις βάρος της, έστω και με αργές κινήσεις. Γι' αυτό και δεν ήταν λίγοι στην Πλατεία Νερού όσοι αναρωτήθηκαν μήπως αυτή ήταν η τελευταία φορά που είδαμε τον μυθικό Rob Halford. Σε σημεία της βραδιάς η υπερπροσπάθεια έδειξε να τον αφήνει χωρίς περαιτέρω αποθέματα, όπως λ.χ. όταν έφτασε η στιγμή να ακουστεί η περίφημη διασκευή τους στο "Diamonds And Rust" της Joan Baez ή στο "Electric Eye". Κάθε φορά, όμως, επανερχόταν, ωθώντας τους πνεύμονές του στο μάξιμουμ των δυνάμεών τους. Μιλάμε άλλωστε για έναν άνθρωπο που έχει φτάσει 70 ετών, δεν είναι όλοι φαινόμενα σαν τον Eric Adams των Manowar.
Η διαφορά με τον Halford είναι ότι, ακόμα κι έτσι, μας φτάνει και μας περισσεύει. Πόσο μάλλον αν πετυχαίνει εδώ κι εκεί να παραπέμψει απευθείας στο ζενίθ του, όπως έκανε λ.χ. σε διάφορα σημεία του ασυναγώνιστου "A Touch Evil", στα κοσμαγάπητα "Breaking The Law", "Painkiller" και "Turbo Lover" ή στις πυρακτωμένες εκτελέσεις των "Freewheel Burning", "The Sentinel" και "Blood Red Skies". Από εκεί και πέρα, όλοι ξέρουμε ότι η άμμος στην κλεψύδρα τελειώνει, έστω κι αν οι Priest υποσχέθηκαν να ξανάρθουν στην Αθήνα. Τέτοιες μνήμες, όμως, τίποτα δεν θα μπορεί να τις κλονίσει σε όσους τις έζησαν. Κι αυτό μετρά πολύ, αν σκεφτεί κανείς πόση νεολαία έδωσε το παρών στη συγκεκριμένη συναυλία.
Διαβάστε Επίσης
