© Νίκη Λιάκουρα
Ένας καλός πρώτος δίσκος από το pop/rock φάσμα πάντα σε κάνει να τον φαντάζεσαι live, καθώς η μουσική αυτή διατηρεί ακλόνητο δεσμό με τη συναυλιακή εμπειρία. Και η Δώρα Τσίγκα έβγαλε ένα πραγματικά ωραίο ντεμπούτο ως Rosey Blue, πετυχαίνοντας να ξεχωρίσει στον ταλαιπωρημένο χώρο της εγχώριας αγγλόφωνης τραγουδοποιίας. Ήταν λοιπόν η ώρα να ακούσουμε το Swans και ζωντανά, μιας και η πανδημία επιτέλους υποχωρεί.
Η Rosey Blue φάνηκε να απολαμβάνει κάθε λεπτό της 1,5 ώρας που έπαιξε στο Gazarte Roof Stage. Αντίστοιχα, όμως, την απόλαυσε και ο κόσμος που γέμισε χαλαρά τον γνωστό χώρο της Βουτάδων. Μπορεί λίγοι (και μόνο προς το φινάλε) να διάλεξαν να σταθούν όρθιοι μπροστά στη σκηνή, ανταποκρινόμενοι στα επίμονα καλέσματά της για σήκωμα από τα τραπέζια, όμως αυτό δεν σχετιζόταν ούτε με τις επιδόσεις της, ούτε με κάποια έλλειψη θέρμης απέναντι στα τραγούδια. Καλώς ή καλώς το Gazarte σε προδιαθέτει να μείνεις καθισμένος. Κάτι που ισχύει τελικά και για το Roof Stage του, παρότι διεκδικεί μια πιο χαλαρή ταυτότητα συγκριτικά με την κυρίως αίθουσα.
Στον δρόμο προς τα εκεί σκεφτόμουν πόσο πειστικά θα στεκόταν άραγε το ομότιτλο "Swans" στη ζωντανή του εκδοχή. Όχι μόνο γιατί είναι το μοναδικό ελληνόφωνο του δίσκου, αλλά κι επειδή βασίζεται σε μια spoken word προσέγγιση που μπορεί –όπως έχουμε δει και σε άλλες περιστάσεις– να μη λειτουργεί πειστικά έξω από ένα στούντιο περιβάλλον. Όμως η απορία μου λύθηκε πολύ γρήγορα, αφού η Rosey Blue το διάλεξε για ξεκίνημα του live. Και το είπε με θαυμαστή ισορροπία μεταξύ αισθαντικότητας και νοσταλγίας, λουσμένη στα υποβλητικά μπλε φώτα της σκηνής. Έτσι, φανερώθηκε και το ένα από τα δύο μεγάλα ατού της συναυλίας, από την αρχή κιόλας της βραδιάς: η ίδια η πρωταγωνίστρια.
Πατώντας ξυπόλητη σε ένα χαλί και εκπροσωπώντας ωραία την καλλιτεχνική της περσόνα χάρη στο λευκό φόρεμα με την gypsy αισθητική, η Rosey Blue τραγούδησε στο ίδιο επίπεδο με τον δίσκο. Η καθάρια φωνή της και οι ερμηνευτικοί χρωματισμοί κουβάλησαν επάξια το "The Emperor", το "The Moon" (όπου ανέβηκε στη σκηνή και ο Σωτήρης Πέπελας των Bellevile με την τρομπέτα του) ή το "The Fool", ενώ η άνετη κινησιολογία της έδειξε τα συναυλιακά χιλιόμετρα που έχει ήδη διανύσει, μετέχοντας σε διάφορα γκρουπ. Εδώ κι εκεί, μάλιστα, ένιωθες ότι βλέπεις μια εγχώρια εκδοχή της Stevie Nicks στις δόξες της –τηρουμένων όλων των αναλογιών, ασφαλώς. Και όχι λόγω (απο)μίμησης, αλλά εξαιτίας μιας ουσιαστικής τριβής με αυτή την πλευρά της pop/rock παρακαταθήκης. Δεν έλειψαν βέβαια και τα νεότερα πιο alternative πλεύσεων ακούσματα: το "What He Wrote" της Laura Marling, ας πούμε, το είπε καλύτερα και από εκείνη.
Οι διασκευές που εμπλούτισαν το πρόγραμμα, εντωμεταξύ, έδωσαν την ευκαιρία να προσέξουμε τον καλό ήχο, αλλά και τα εξαιρετικά παιξίματα της μπάντας που πλαισίωσε τη Rosey Blue. Ο Πάνος Μπίρμπας (γνώριμος από τους Dustbowl), ο Γιώργος Κωνσταντίνου, ο Σταύρος Παργινός, ο Asley John Hallinan, ο Αγαμέμνων Πιλαφτσής και ο Γιώργος Λαγογιάννης απέδωσαν με ακρίβεια τις ενορχηστρώσεις του Swans κι έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό όταν έφτασε η ώρα να αντιμετωπίσουν το "Echoes" των Pink Floyd –ένα θρυλικό "θηρίο" που, όπως όλα του είδους του, δύσκολα τιθασεύεται. Αντίστοιχα εύσημα αξίζουν βέβαια και στη Λόλα Γιαννοπούλου και τη Σοφία Φίλωνος, οι οποίες συνεισέφεραν καταπληκτικά δεύτερα φωνητικά, δίνοντας ρέστα στην περίπτωση του "The Lovers".
Πέρα από το τραγούδι, η Rosey Blue μίλησε και αρκετά, δίχως να κρύψει τη συγκίνησή της που το ντεμπούτο στην Inner Ear βρέθηκε να εξαντλεί τη βινυλιακή του έκδοση μέσα σε λίγους μήνες ή τη χαρά της που επιτέλους αντίκριζε το κοινό. Εξομολογήθηκε όμως και τις δύσκολες προσωπικές στιγμές που αποτέλεσαν φόντο για το υλικό, ενώ δεν της έλειψε και το χιούμορ, ειδικά στον τρόπο με τον οποίον αντιμετώπισε το encore. Με λίγα λόγια, δηλαδή, ήταν ο εαυτός της, χωρίς προσπάθειες εντυπωσιασμού ή επικοινωνιακά τρικ. Κάτι που μόνο πρόσθεσε στο αμιγώς μουσικό σκέλος της βραδιάς.
