Ένα τελευταίο αντίο στον Γιάννη Πουλόπουλο

Ένα σημαντικό κεφάλαιο στο ελληνικό τραγούδι κλείνει με τον θάνατο (από χρόνια προβλήματα υγείας) του Γιάννη Πουλόπουλου. Η μορφή του και η παρουσία του θα μείνουν για πάντα στη μνήμη μας.

Ο Πουλόπουλος αποτέλεσε μια ιδιαίτερη ερμηνευτική – αλλά και, γενικότερα, καλλιτεχνική – μορφή στο τραγούδι μας. Έντεχνος ποιητικός (ας πούμε νεοκυματικός) αλλά και λαϊκός, ο Γιάννης Πουλόπουλος φάνηκε από πολύ νωρίς ότι θα άφηνε τη δική του σφραγίδα – μέσα από τη δική του «σχολή» που μπαίνει εμβόλιμη ανάμεσα στις άλλες κυρίαρχες της εποχής. Ο Γιάννης θα γινόταν «παιδί» του Μίκη Θεοδωράκη και σημαντικός ερμηνευτής του – όμως οι κοινωνικοπολιτικές συνθήκες δεν το επέτρεψαν και, τελικά, το ταλέντο του αλλά και το stardom του αναδείχτηκαν μέσα από άλλους δρόμους: από το «νέο κύμα» και τους συνθέτες του αλλά και από την ιδιαίτερη συνθετική ευστροφία του Μίμη Πλέσσα ο οποίος έγραψε για τον Γιάννη Πουλόπουλο πραγματικά διαμάντια (συμπεριλαμβανομένων και των κλασικών άλμπουμ «Ο δρόμος» και «Μίλα μου για τη λευτεριά»). Παίζοντας και στο σινεμά (ως τραγουδιστής), ο Πουλόπουλος έγινε πραγματικός σταρ της εποχής – τέλη δεκαετίας ’60 - όπου όλα τα κορίτσια του γυμνασίου ήταν ερωτευμένα μαζί του αλλά και τα αγόρια τον θαύμαζαν για την αδρή του εικόνα και ερμηνευτική στάση.

Αν αθροίσουμε το δισκογραφικό output του Γιάννη Πουλόπουλου (στη Lyra κυρίως) από το 1966 ως το 1974 έχουμε ένα έργο ιδιαίτερης καλλιτεχνικής βαρύτητας, με κορυφαίες δημιουργικές υπογραφές που ο τραγουδιστής – παρά τις ερμηνευτικές του ποιότητες – δεν διατήρησε στη συνέχεια, μπαίνοντας (με μεγάλη επιτυχία, αναμφιβόλως) στον χώρο του ελαφρολαϊκού. Στην πορεία ο Πουλόπουλος αποστασιοποιήθηκε σιγά σιγά από τη νύχτα και τη σκηνή, με σπάνιες εμφανίσεις. Το έργο που άφησε πίσω του αρκεί για να τον κατατάξει στον χώρο του «κλασικού» και του «μεγάλου» στο τραγούδι μας.