Στα sixties – και στα seventies – κάθε καινούργιος δίσκος του Bob Dylan συγκλόνιζε. Στα eighties μπορεί να συναντούσε κάποιες αμφισβητήσεις και αντιδράσεις. Πριν από 20 χρόνια το σύνηθες ήταν ότι ο Dylan έβγαζε έναν καλό δίσκο και μετά έναν όχι τόσο καλό (ή και κακό)! Μέσα στην τελευταία δεκαετία τον ακούσαμε να μπαίνει πολύ βαθιά σ’ αυτό που εμείς, οι τζαζίστες, ονομάζουμε «Great American Songbook» και θεωρήσαμε πως ο Dylan κλείνει σφαιρικά με όλη την μουσική παράδοση που διαμορφώνει την ίδια την τέχνη του. Παράλληλα, ο πολύς κόσμος συνειδητοποίησε πως ο Bob Dylan είναι λογοτέχνης – ακριβέστερα, ποιητής – και μάλιστα νομπελίστας!
Και τώρα, πριν από μερικές μέρες, ήρθε το καινούργιο του άλμπουμ – με καινούργιο υλικό. Στις 19 Ιουνίου βγήκε στην κυκλοφορία το «Rough and Rowdy Ways», μια σειρά από ολοκαίνουργια τραγούδια / αφηγήσεις που, ουσιαστικά και ουσιωδώς, καλύπτουν όλη την πορεία του (ιστορικά, κοινωνικά, αισθητικά κ.λπ.) αποδεικνύοντας αυτό που, εδώ και μια ζωή, ξέρουμε: ότι ο Dylan είναι ο πιο σημαντικός σύγχρονος griot στις λαϊκές μουσικές του Δυτικού κόσμου – κι αυτή τη θέση δεν έχει βρεθεί να του την πάρει κανείς…
Τρεις τέσσερις μέρες τώρα ακούω – από την ψηφιακή εκδοχή και όχι το φυσικό προϊόν – τις τραγουδάρες του «Rough and Rowdy Ways» και νιώθω πως ένας καλλιτέχνης κοντά στα ’80 του χρόνια μπορεί να είναι τόσο δημιουργικά γεμάτος και να βγάζει πηγαίες ελεγείες μέσα από όλη τη ροκ εν ρολ γκάμα (ροκ εν ρολ όχι ως στυλ αλλά ως φέρουσα κατάσταση – από το σπιρίτσουαλ ως το χιπ χοπ). Με κάθε καινούργια ακρόαση, ο δίσκος αφήνει δυο τρεις ακόμα συγκινήσεις, δίνοντας πλήρως τη συναίσθηση ενός μουσικού έργου τέχνης στην πολύμορφη – αλλά αποσπασματικά δομημένη – εποχή μας.
Δεν θα κάτσω να αναλύσω ένα ένα τα τραγούδια του «Rough and Rowdy Ways». Θα το κάνω ενδεχομένως σε δεύτερο χρόνο, με το φυσικό προϊόν στο πλατό. Όμως δεν θα σταματήσω, για καιρό, να παίζω αυτή την αλληλουχία από τραγουδιστικές ελεγείες που μου φαίνονται όλο και πιο συγκλονιστικές κάθε φορά. Όπως δούλεψαν παλιότερα το «New Morning», το “Self Portrait» ή ακόμα και το «Slow Train Coming».
Επίσης, δεν θα ξεχάσω ποτέ πως ο Dylan ήταν η αφορμή να πιάσω την κιθάρα – και ο Zappa να την αφήσω!