Ο Γιώργος Νανούρης μιλά για τη δική του Μαρινέλλα

Αυτήν τη Δευτέρα 3/2, (αλλά και την Δευτέρα 17/2) στην αίθουσα «Σταύρος Νιάρχος» της Λυρικής, η Μαρινέλλα δίνει μια μοναδική παράσταση, ένα ιδιαίτερο ταξίδι στον «Μύθο» της ως μιας από τις κορυφαίες τραγουδίστριές μας μέσα στα τελευταία εξήντα χρόνια. Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Γιώργος Νανούρης, με τον οποίο μιλήσαμε για την παράσταση.

Η πορεία της Μαρινέλλας από τη δεκαετία του ’60 μέχρι σήμερα, ως μιας από τις πιο σημαντικές γυναικείες φωνές μας, με μοναδικό ερμηνευτικό πάθος, στοιχειοθετεί αναμφίβολα ένα μύθο! Πώς σκηνοθετείται, αλήθεια, ένας μύθος;
Κυρίως με σεβασμό. Αυτήν τη φορά σκηνοθετώ μια καθαρή μουσική παράσταση, που αποτελείται μόνο από τραγούδια. Η Μαρινέλλα δεν θα πει μόνο τα δικά της αλλά και τραγούδια που συνήθως δεν ερμηνεύει και δεν σχετίζονται με αυτήν, όπως Θεοδωράκη, Χιώ­τη κ.ά. Συνολικά θα παρουσιάσει ένα συνδυασμό από πολύ παλιά δικά της μέχρι πολύ νεότερα, που δεν έχει τραγουδήσει η ίδια. Ο «Μύθος» της δηλαδή θα στηθεί πέρα από ό,τι έχει δισκογραφηθεί στο όνομά της.

Τι είναι αυτό που ξεχωρίζει τη Μαρινέλλα στον παρόντα χρόνο, πέρα από τη μυθική της διάσταση;
Αυτή η γυναίκα σήμερα έχει μια φωνή εκπληκτική. Είναι παράδοξο –και υπερφυσικό ίσως– να μένει αναλλοίωτη η φωνή της ύστερα από τόσα χρόνια. Σε όλους μας υπάρχει μια φυσική φθορά: στη φωνή μας, στην εμφάνισή μας, στα πάντα. Εδώ μιλάμε όμως για ένα πραγματικό φαινόμενο. Είναι πολύ συγκινητικό να τη βλέπεις ακόμη και τώρα, που κλείνει τα 62 χρόνια στο τραγούδι, να έχει την ίδια ενέργεια, το ίδιο κέφι, το ίδιο πάθος, να έρχεται στην πρόβα και να έχει αγωνία. Χαίρομαι πολύ που δουλεύω μαζί της, το κάνω με πάρα πολύ κέφι και χαρά. Και με πολλή αγάπη, διότι και από την προηγούμενη μας συνεργασία, οπότε και τη γνώρισα καλά, την έχω αγαπήσει· είναι ένας πάρα πολύ ζεστός, χαμογελαστός και δοτικός άνθρωπος.

Η προηγούμενη συνεργασία σας ήταν με τον Σταύρο Ξαρχάκο...
Ήταν η «Σονάτα του σεληνόφωτος» του Γιάννη Ρίτσου, σε μουσική Σταύρου Ξαρχάκου, που είχαμε κάνει για το Φεστιβάλ Αθηνών. Ένα τελείως διαφορετικό project. Έπρεπε να μάθει απέξω ένα ολόκληρο κείμενο, ένα μονόλογο. Ήταν μια θεατρική παράσταση που είχε και μελοποιημένα κομμάτια της σονάτας. Εδώ, στον «Μύθο», είναι πιο πολύ η Μαρινέλλα που ξέρουμε· υπάρχουν απλώς η συμφωνική ορχήστρα Φιλαρμόνια και η δική μου σκηνοθετική επιμέλεια. Αισθάνομαι πως με αυτήν τη βραδιά που θα κάνουμε στο Νιάρχος θα καταφέρουμε να δείξουμε τον πυρήνα της τέχνης της – θα είναι «γυμνή», καθώς θα έχουν φύγει όλα τα επιμέρους φτιασίδια και οτιδήποτε θα μπορούσε να μοιάζει περιττό και θα έχουμε φτάσει στον πυρήνα, που είναι η ψυχή της, η φωνή της.

«Είναι παράδοξο –και υπερφυσικό ίσως– να μένει αναλλοίωτη η φωνή της Μαρινέλλας ύστερα από τόσα χρόνια. Σε όλους μας υπάρχει μια φυσική φθορά: στη φωνή μας, στην εμφάνισή μας, στα πάντα. Εδώ μιλάμε όμως για ένα πραγματικό φαινόμενο».

Πριν από μερικά χρόνια είχες ­κάνει και το «Χειρόγραφο» της Αλεξίου.
Με τη Χάρι ήταν μια πολύ ιδιαίτερη συνθήκη, διότι είχε γράψει η ίδια τη ζωή της και την έπαιζε στη σκηνή, γεγονός που απαιτεί μια τελείως άλλη προσέγγιση. Γενικά δουλεύω κατά καιρούς με πρόσωπα όπως ο Σταμάτης Κραουνάκης, η Ανδριάνα Μπάμπαλη, ο Σταύρος Ξαρχάκος κ.ά., διότι μου αρέσουν η μουσική και οι άνθρωποί της· ειδικά αυτοί που είναι σε πιο ώριμες ηλικίες και μπορούμε να βγάλουμε κάτι από εκείνους που δεν έχουμε δει τόσα χρόνια. Δίνουν κάτι καινούργιο κι ενδιαφέρον ως υλικό, που στα χέρια μου μπορεί να αναδείξει πλευρές τους που ίσως δεν υποψιαζόμαστε πως υπάρχουν.

Μου είναι πολύ δύσκολο να φανταστώ κάποιον που να μην του αρέσει η μουσική. Εσένα τι σου αρέσει;
Γενικά μου αρέσει και τη χρησιμοποιώ πολύ. Με ενδιαφέρει το πώς εντάσσεται στο θέατρο, είναι ένα σημαντικό δραματουργικό στοιχείο. Σε ό,τι αφορά τις προτιμήσεις μου, μου αρέσουν σχεδόν τα πάντα. Ακούω και τα πάντα, διότι χρησιμοποιώ πολύ τη μουσική στις παραστάσεις μου. Στο κινητό μου έχω χιλιάδες τραγούδια, από πιο λαϊκά και ρεμπέτικα μέχρι κλασική, τζαζ, σύγχρονη μουσική... Ανάλογα με το τι θέλω να κάνω όταν διδάσκω ή και στους αυτοσχεδιασμούς, η μουσική έχει τον δικό της ρόλο. Στο θεατρικό παιχνίδι χρειάζεται κάθε φορά εντελώς διαφορετικό μουσικό περιεχόμενο.
Φροντίζω να είμαι ενημερωμένος και τη χρησιμοποιώ πολύ και στις παραστάσεις μου, και στη ζωή μου. Μπορεί να είμαι στο γυμναστήριο και να ακούω κλασική με τα ακουστικά, κάτι που μπορεί να είναι η τέλεια αντίστιξη. Ή όταν περπατάω στην Αθήνα –και περπατάω πολύ–, με απομονώνει από τους θορύβους. Βλέποντας την κίνηση και τους ανθρώπους στο δρόμο και ακούγοντας μουσική, κάπως γίνεται η διαδρομή μου σαν σινεμά!

Η συναυλίες είναι στις 3/2 και 17/2 (8 μ.μ.) στην αίθουσα «Σταύρος Νιάρχος» της Λυρικής στο ΚΠΙΣΝ. Τη συμφωνική ορχήστρα Φιλαρμόνια διευθύνει ο Αλέξιος Πρίφτης.