O Γιώργος Χαρωνίτης γράφει μια επιστολή αποχαιρετισμού στον τεράστιο μουσικοσυνθέτη και φίλο του Θάνο Μικρούτσικο που πέθανε το Σάββατο 28/12 μετά από πολύχρονη μάχη με τον καρκίνο.
Δύσκολος ο αποχαιρετισμός όταν εσύ έχεις ήδη ξεκαθαρίσει πως «αν και με τον τοίχο στην πλάτη, είμαι ένας απόλυτα ευτυχισμένος άνθρωπος». Γνωρίζοντας πως θα σε συντροφεύει πάντα η αγάπη των δικών σου – και η αγάπη του κόσμου. Είσαι ένας απόλυτα ευτυχισμένος άνθρωπος γιατί υπήρξες – ΕΙΣΑΙ – ένας απόλυτα δημιουργικός άνθρωπος. Οι μουσικές σου (ό,τι αφήνεις) είναι γεμάτες με ουσία. Τραγούδια, συνθέσεις, όπερες… κάθε νότα και ένας λόγος ύπαρξης. Ένας λόγος όπου – όπως το θες – κυριαρχεί ο ΛΟΓΟΣ. Κυριαρχεί, δηλαδή, ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
Όταν γνωρίστηκα με τον Θάνο – το καλοκαίρι του ’88 στο Διεθνές Φεστιβάλ της Πάτρας – κάτσαμε αρκετή ώρα και μιλήσαμε για τον μεταμοντερνισμό (γινόταν ένα σχετικό συνέδριο ή ημερίδα στο πλαίσιο του φεστιβάλ). Και εκεί καταλήξαμε στο να συμφωνήσουμε πως μεταμοντερνισμός είναι όταν η Χάρις Αλεξίου τραγουδάει Θάνο Μικρούτσικο. Από τότε συνήθισες να λες πως είμαι ο καλύτερος συνομιλητής σου! Στη μουσική…
Με τον Θάνο συνεργαστήκαμε στο Φεστιβάλ της Πάτρας και αμέσως μετά – όταν πήρε τον καλλιτεχνικό προγραμματισμό του Μεγάρου Μουσικής (πριν καν λειτουργήσει το Μέγαρο κανονικά) δημιουργώντας τις «Γέφυρες». Είπαμε πως θα φέρουμε στην Ελλάδα τον Frank Zappa – αν το δεχόταν ο Λαμπράκης γιατί δεν θα έδινε εύκολα το ΟΚ για κάτι ηλεκτρικό! [Μετά όμως μάθαμε για την fatal illness που θα τον έπαιρνε σύντομα από κοντά μας]. Φέραμε όμως άλλους, σημαντικούς jazz και world μουσικούς – μόνο την West India Company δεν καταφέραμε να εντοπίσουμε! Όσο ο Θάνος ήταν υπουργός (αναπληρωτής ή κανονικός) πολιτισμού, μόνο μια φορά μιλήσαμε. Δεν του ζήτησα και δεν μου ζήτησε – ξέραμε πως θα συνεχίζαμε τις κουβέντες μας όταν θα έμπαινε ξανά στον πραγματικό πολιτισμό. Και μπήκε, ξανά, θριαμβεύοντας.
Τον Θάνο και τη μουσική του τον/την αγάπησα από την πρώτη στιγμή. Από τα «Πολιτικά Τραγούδια» και από εκείνη την επεισοδιακή συναυλία στο Παράρτημα του Πανεπιστημίου Πατρών όπου πλακώθηκαν οι μαοϊκοί της ΑΑΣΠΕ με τους Κνίτες και εμείς, οι άλλοι, καθόμαστε και σπάγαμε πλάκα! Αν και ήμουν της ξένης μουσικής, του ροκ και της τζαζ και του μπλουζ, αγάπησα τους προχωρημένους μουσικούς δρόμους που άνοιγε ο Θάνος. Ώσπου ο «Σταυρός του Νότου» τον τοποθέτησε μια και καλή στο μέινστριμ.
Είναι αστείο να μιλάς για τον Θάνο σε σχέση με το μέινστριμ – ποτέ δεν ήταν μέινστριμ και αν κάτι με λυπεί είναι ότι ποτέ δεν θα ολοκληρώσουμε τις κουβέντες μας για τη σύγχρονη σύνθεση (σε όλο της το πλάτος). Ο Θάνος ήθελε κάτι σαν «Conversations with the Composer» αλλά αυτό το κεφάλαιο δεν μπορεί πια να κλείσει. Κάπου αλλού, ίσως… Να πω τώρα «αντίο, φίλε»;
