Είναι από τις ερμηνεύτριες που έχουν τη μαγική ιδιότητα να ξεπερνούν τα ιδιωματικά όρια που τους θέτει η ίδια η πολιτισμική τους κληρονομιά. Είναι σαφές ότι η Dulce Pontes χρωστάει πολλά στο πορτογαλικό fado και στην Amalia Rodrigues, όμως η μουσική που μας έχει δώσει κι εξακολουθεί να μας δίνει εκτείνεται έξω από τη δική της παράδοση κι έχει πάντα ευρύτερες διεθνικές διαστάσεις. Την έχουμε ακούσει να αποδίδει με εκπληκτική άνεση μουσικές που εντάσσονται στον γενικότερο αραβικό κόσμο ή στην κληρονομιά της Νότιας Αμερικής, σε αφρικάνικες ηχορυθμίες ή με βαλκανικές ρίζες. Κρατώντας πάντα τη δική της ερμηνευτική ταυτότητα σε συνδυασμό με την αυθεντία μιας ποπ ντίβας.
Και η Dulce Pontes είναι αναμφίβολα μια ποπ ντίβα. Ο πραγματικός της κόσμος είναι οι μεγάλες συναυλιακές αίθουσες, η επαφή της με τα σύγχρονα μουσικά ρεύματα, πάντα σε ισορροπία με τον κλασικισμό. Μπορεί, λοιπόν, να μην έχει βγει από τις ταβέρνες των λιμανιών, αλλά έχει κάνει δικό της το fado· με τον ίδιο τρόπο θα μπορούσε να ελέγξει το duende του φλαμένκο ή ακόμη και τον αμανέ του ρεμπέτικου, αν ήθελε...
Η ερμηνευτική της στόφα είναι τόσο πλατιά, που της επιτρέπει να συνυπάρχει δημιουργικά με μουσικούς όπως ο Βραζιλιάνος τροβαδούρος Caetano Veloso ή ο τζαζ σαξοφωνίστας Wayne Shorter, o Ιταλός τενόρος Andrea Bocelli ή ο δικός μας μετρ της μουσικής πολυπραγμοσύνης Γιώργος Νταλάρας. Άρχισε να ξεχωρίζει από πολύ νέα στη μουσική σκηνή της Πορτογαλίας – μάλιστα, με το τραγούδι της «Lusitana paixao» συμμετείχε και διακρίθηκε στο διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision. Αυτό όμως που της άνοιξε το δρόμο ήταν η ερμηνεία του «Cancao do mar» της Amalia Rodrigues, το οποίο ακούστηκε και στην ταινία «Φόβος Ενστίκτου» (1996), με πρωταγωνιστή τον Ρίτσαρντ Γκιρ.
Μαζί με άλλες ερμηνείες της στα fado η Dulce φαινόταν ως η επικρατέστερη διάδοχος της Amalia Rodrigues, όμως το σπουδαίο άλμπουμ της «O primeiro canto», που κυκλοφόρησε στο γύρισμα του αιώνα, έδειξε το πραγματικά μεγάλο της καλλιτεχνικό μέγεθος, καθώς με την ομορφιά της φωνής της και με μίνιμαλ μέσα προσέγγιζε τις αγνές, λαϊκές μουσικές παραδόσεις τόσο της πατρίδας της όσο κι ευρύτερα της Ιβηρικής Χερσονήσου, αλλά ουσιαστικά και πιο πέρα από εκεί. Το συγκεκριμένο άλμπουμ θεωρείται ένα από τα πιο ξεχωριστά της γενικότερης world μουσικής δισκογραφίας.
Ένα άλλο άλμπουμ-σταθμός στην πορεία της Dulce Pontes προέκυψε από τη συνεργασία της με τον κορυφαίο συνθέτη Ennio Morricone. Αρχικά συνεργάστηκαν οι δυο τους στο φιλμ «Sostiene Pereira» (1995), του οποίου το σάουντρακ υπέγραψε ο «Μαέστρος» και είχε για πρωταγωνιστή τον Μαρτσέλο Μαστρογιάνι. Στη συνέχεια, ο Morricone έδωσε τη φωνή της στη μουσική του, «τραγουδοποιώντας» πολλά θέματα από γνωστές –ή και λιγότερο γνωστές– ταινίες, όπως οι «Σινεμά ο Παράδεισος», «Η αποστολή», «Μωυσής», «Maddalena», «Κάποτε στη Δύση», «Sacco & Vanzetti», «Ο Επαγγελματίας», «Per le antiche scale», «Metti, una sera a cena», «La luz prodigiosa» κ.ά. Όλα αυτά τα κομμάτια αποτέλεσαν το άλμπουμ «Focus» (2003), ένα διαμάντι της σύγχρονης δισκογραφίας στο οποίο η Dulce ήταν πραγματικά «luminosa» (λαμπερή), όπως την αποκαλούσε και ο ίδιος ο Morricone.
Φυσικά, η Πορτογαλίδα ντίβα έχει και άλλα δισκογραφικά διαμάντια στο ρεπερτόριό της, όπως το υπέροχο «O coracao tem tres portas» («Η καρδιά έχει τρεις πόρτες») του 2006, ενώ η σχέση της με τη Μεσόγειο και την Ελλάδα (μουσικά μιλώντας) έχει αποτυπωθεί σε ξεχωριστές συνεργασίες, με τους Κορκολή, Νταλάρα και Αρβανιτάκη, και σε συναυλιακές παρουσίες. Τώρα θα την απολαύσουμε ξανά στο Christmas Theater (4/12) με τα «Τραγούδια της θάλασσας», που περιλαμβάνουν μεγάλες επιτυχίες της αλλά και fado, κλασικά της Amalia Rodrigues, διασκευές από Charles Aznavour ή Leonard Cohen, συνθέσεις του Ennio Morricone και άλλα ωραία.
