Lia Hide: «Το κοινό ακολουθεί τους ευνοούμενους!»

Πριν από πέντε χρόνια, ψάχνοντας τη νέα ελληνική μουσική σκηνή, ανακάλυψα τον δίσκο «Home» της Lia Hide. Περίεργη art pop, αγγλόφωνη, έξω από τα τετριμένα, όμορφος δίσκος, τραγούδια που σου μιλούν και φωνή που σε πιάνει αμέσως. Με λίγα λόγια, θαυμάσιος. Δυο χρόνια μετά, συνειδητοποίησα πως η Lia Hide είχε βγάλει, σε δική της παραγωγή και εντελώς «οικοτεχνικά» τον δεύτερό της δίσκο – ένα EP με πέντε αριστουργηματικά κομμάτια, το ένα καλύτερο από το άλλο, με τίτλο «Everyone Seems to Know Who I Am». Η αίσθησή μου ήταν πως είχαμε να κάνουμε με μια από τις πιο ενδιαφέρουσες περιπτώσεις στη σύγχρονη μουσική μας σκηνή, με μια καλλιτέχνιδα που διέθετε τη δική της συνθετική / δημιουργική ταυτότητα που την τοποθετούσε σε ευδιάκριτη θέση στο μουσικό μας περιβάλλον – αυτό που αξίζει να ακούμε και να παρακολουθούμε.

Φέτος ήρθε ο τρίτος της δίσκος, με τίτλο «Tells No Fairytales», σε ανεξάρτητη παραγωγή και κυκλοφορία πάλι – αλλά και σε βινύλιο από την B-Other Side Records. Ένας δίσκος που όσο τον ακούς τόσο πιο πολύ σου αρέσει. Περίεργο να σου λέει ένα κορίτσι πως δεν λέει παραμύθια τη στιγμή που οκτώ ξεχωριστές μουσικές ιστορίες νιώθεις να σε καθηλώνουν όλο και πιο πολύ κάθε φορά που τις ακούς.

To «Lia Hide Tells No Fairytales» παρουσιάζεται την Παρασκευή 22/11 στο «Six D.O.G.S.» μετά από μια γεμάτη τουρνέ 40 ημερών – και 28 συναυλιών – σε εννέα ευρωπαϊκές χώρες, από την Ιταλία ως την Αγγλία και από τη Σλοβενία ως τις Κάτω Χώρες που έκανε η Lia Hide (τραγούδι, πλήκτρα) μαζί με τους αχώριστους μουσικούς της συντρόφους, τον Aki’Base στο μπάσο και τον Γιώργο Ράδο στα ντραμς. Ένα σύνολο, ένας μουσικός πυρήνας που δουλεύει μαζί, πολύ δεμένος και με πετυχημένη χημεία – όπως λέει ο Aki’Base – που σε κάθε στιγμή, ο ένας μπορεί να συμπληρώνει τον άλλο κρατώντας και τον ρόλο του.

Το γκρουπ έχει μια πολύ μεγάλη live εμπειρία αφού, με αυτή τη μορφή από τις αρχές του 2016 έχει κάνει πάνω από 200 εμφανίσεις – πολλές από αυτές στην Ευρώπη… «Παντού στην Ευρώπη μας λένε πως είναι πολύ διαφορετικό αυτό που κάνουμε», λέει η Lia, «πως τέτοια μουσική δεν έχουν ξανακούσει! Το περίεργο είναι ότι το ίδιο μας έλεγαν και στην Αγγλία. – ενώ στην ουσία παίζουμε πολύ αγγλικά πράγματα! Μια μείξη από Puressence, Archive, P.J Harvey…».

Δεν είναι τόσο απλά όμως. Η Lia Hide διαθέτει μια μάλλον πηγαία αίσθηση της μελωδίας την οποία συνδυάζει με πολύ καλή γνώση της κλασικής μουσικής, η οποία βγαίνει μέσα από μεγάλη διδακτική εμπειρία. «Σπούδασα μουσική όταν συνειδητοποίησα πως στο μόνο πάνω στο οποίο ήθελα να δουλέψω είναι η μουσική. Αν ήθελα να τη βγάλω καθαρή κάνοντας αυτό που θέλω – να παίζω μουσική, δηλαδή – έπρεπε να σπουδάσω μουσική. Και έπρεπε να σπουδάσω τόσο καλά όσο να είμαι μια καλή δασκάλα. Όσο για τις μελωδίες μου, παρότι γράφω σε αγγλικό στίχο, μπορεί να έχουν κάτι πολύ ελληνικό! Ίσως έχει περάσει μέσα μου ασυνείδητα ο Χατζιδάκις, ο Λοΐζος, η Λιλλιπούπολη…».

Τα περισσότερα από τα τραγούδια της Lia Hide είναι σπουδαίες ιστορίες και αυτό ακούγεται μάλλον κόντρα στον τίτλο του καινούριου της δίσκου. «Μου αρέσαν πάντα πολύ τα παραμύθια, έχω διαβάσει πολλή αμερικάνικη ποίηση και λογοτεχνία, και κάποια στιγμή μου ήρθε πολύ φυσικό το αγγλικό storytelling που είναι ντυμένο μουσικά – δηλαδή η τραγουδοποιία μου. Απέχω από τον ελληνικό στίχο γιατί δε νομίζω ότι πετυχαίνω να αποδώσω πολύ καλά αυτό που έχω στο μυαλό μου. Αυτό το κάνω καλύτερα με αγγλικό στίχο».

Με πρώτη δισκογραφική παρουσία ένα πολύ αξιόλογο και δυνατό άλμπουμ, το «Home» το 2013, η Lia Hide στην πορεία αποφάσισε να χειρίζεται τα της τέχνης της η ίδια. «Είχα πάει σε πολλές εταιρίες αλλά η μόνη που ενδιαφέρθηκε για τον πρώτο μου δίσκο ήταν η ΕΜΙ. Οι άλλες είχαν πει όχι! Όμως, φαίνεται πως και η ΕΜΙ δεν μπορούσε να χειριστεί το υλικό μου γιατί, πιθανόν, έβγαινε έξω από το μέινστριμ και από τις στοχεύσεις της ως εταιρίας. Ήταν, μάλλον, και κακό το timing γιατί εκείνη την εποχή έγινε η συγχώνευση με την Universal. Όλη όμως η παραγωγή ήταν δική μου – το μόνο που έκανε η εταιρία ήταν να το τυπώσει. Το δεύτερο άλμπουμ – επειδή ήταν EP και είχε μόνο πέντε κομμάτια – ένοιωσα πως έπρεπε να το χειριστώ αλλιώς, να έχει ένα κάπως πιο προσωπικό packaging. Έτσι έγινε αρκετά χειροτεχνικά!» [Σημ.: Το κομψοτέχνημα αυτό, «Everyone Seems to Know Who I Am», δεν κυκλοφορεί κανονικά στην αγορά – μπορεί να το βρει κανείς μόνο στα live του γκρουπ ή στην επίσημη σελίδα της Lia Hide στο facebook].

Με τη Lia Hide και τους φίλους της συμβαίνει κάτι που παρατηρείται και σε άλλα εξαιρετικά καλλιτεχνικά σχήματα που έχω υπ’ όψιν: ενώ έχουν έντονη συναυλιακή δραστηριότητα στην περιφέρεια και στο εξωτερικό, εντούτοις στην Αθήνα είναι μάλλον ακριβοθώρητοι! «Δεν αρέσει στο αθηναϊκό κοινό να παίζεις την Παρασκευή στο «Six D.O.G.S.», το Σάββατο κάπου αλλού, την Τετάρτη λίγο πιο πέρα ή σε κάποια γειτονιά. Παρότι οι σκηνές, οι εναλλακτικοί χώροι, τα μικροφεστιβάλ είναι πολλά περισσότερα από όσα πριν από 10 χρόνια, στο κοινό κακοφαίνεται όταν σε βλέπει να παίζεις συχνά, για το μεροκάματο. Φαίνεται πως το κοινό θέλει μόνο τους πλούσιους μουσικούς! Όπως και τους πλούσιους πρόσφυγες και μετανάστες».

Ούτε όμως το ραδιόφωνο φαίνεται να πολυπαίζει τη μουσική της Lia Hide – παρότι πρόκειται για πολύ ωραία και μάλλον σαγηνευτική μουσική. «Φαίνεται πως είμαι καταχωρημένη στην πιο intellectual πλευρά της dark σκηνής και ίσως γι αυτό να θεωρούμαι ακατάλληλη για τα ραδιόφωνα. Νομίζω πως αν η Kate Bush έβγαινε σήμερα, ούτε αυτή θα την έπαιζαν! Για να σοβαρευτούμε όμως, μπορεί να είμαι και αντιπαθής! Ίσως να φταίει το ότι μιλάω πολύ στα social media! Δεν μπορώ να μη μιλάω και να μην οργίζομαι όταν βλέπω κοινωνική αδικία, ρατσισμό, διχόνοια κ.λπ. Φαίνεται πως δεν αρέσει αυτό!».

Όλα αυτά όμως μπορεί να μην έχουν ιδιαίτερη σημασία όταν ξέρεις πως έχεις να κάνεις με μια πραγματική καλλιτέχνιδα που καταθέτει σημαντικό μουσικό – και διδακτικό – έργο και που εκφράζει τα ζητούμενα της εποχής μας με δημιουργικό τρόπο. «Εσύ με λες καλλιτέχνη τη στιγμή που οι περισσότεροι προσπαθούν να με κατατάξουν κάπου σαν μουσικό ή σαν τραγουδίστρια. Ο κόσμος συνδυάζει περισσότερο τη συναυλία με τη διασκέδαση. Εμείς που δεν είμαστε ροκ ή τζαζ ή μέταλ ή κάποια άλλη ευδιάκριτη ταμπέλα μπορεί και να μην έχουμε θέση σ’ αυτό το σύστημα της διασκέδασης. Εξάλλου, όταν στην ερώτηση «τι παίζετε;» δίνουμε την απάντηση «art pop» και μάλιστα dark, αυτό μπορεί να μην λέει τίποτα. Πάντως έχουμε πιστό κοινό από τη dark wave σκηνή!».