Οι Dream Syndicate ξαναχτυπούν!

Συνήθως οι επανασυνδέσεις ή οι αναβιώσεις κρύβουν ένα ενδιαφέρον απλώς ιστορικό. Η «δεύτερη φάση» ενός γκρουπ έρχεται ως λογική συνέχεια μέσα στο χρόνο και, κάποιες φορές, μπορεί να ακούγεται ως ανέλιξη, όμως σπάνια μπορεί να προσφέρει κάτι πιο πολύ από αυτό. Στην περίπτωση των Dream Syndicate, σε επίπεδο καινούργιων δίσκων και live εμφανίσεων, βλέπουμε να κινείται περισσότερο ένα γκρουπ σημερινό, του 21ου αιώνα, ­παρά κάτι που έχει σχέση με τα ’80s.

Ο νέος τους δίσκος «These times» υπογραμμίζει αυτό το γεγονός: ένα καινούργιο γκρουπ που βρίσκει το δρόμο του σε τρέχουσες συνθήκες, χωρίς να αφήνεται στις δόξες του παρελθόντος. Πρόκειται για ένα ροκ γκρουπ που χτίζει το παρόν του μιλώντας μια γλώσσα σημερινή, λειτουργώντας όμως πάνω στους παντοτινούς κώδικες και στις αξίες αυτής της μουσικής. Για τον Steve Wynn και την τραγουδοποιία του ανάγονται σε συγκεκριμένες πηγές· τον Bob Dylan της εποχής του «Highway 61» και του «Blonde on blonde», όπως επίσης στον Lou Reed της φάσης των Velvets.

Αυτή, εξάλλου, ήταν και η ουσιώδης διαφοροποίηση των Dream Syndicate από την υπόλοιπη παρέα της νεο-ψυχεδέλειας του Paisley Underground πίσω στα ’80s: είχαν έναν τραγουδοποιό πρώτου μεγέθους και μεγάλου βεληνεκούς, έναν leader που μπορούσε να γράψει ιστορία. Και την έγραψε, ξεκινώντας το 1982, με τον Carl Precoda στην κιθάρα, την Kendra Smith στο μπάσο και τον Dennis Duck στα ντραμς, δίνοντάς μας το άλμπουμ «The days of wine and roses», ένα ­νεο-ψυχεδελικό alternative που είναι πια κλασικό. Δεν το επανέλαβαν... Μας έδωσαν όμως κατά τη διάρκεια των ’80s άλλα τρία άλμπουμ («Medicine show», «Out of the grey» και «Ghost stories»), που κανένα δεν έμοιαζε με το προηγούμενο, φτιάχνοντας έτσι τη μοναδική ιστορία των Dream Syndicate.

Και, βέβαια, ο Steve Wynn έγραψε μετά τη δική του προσωπική ιστορία, όμως φαίνεται πως υπήρχε πεδίο δόξης λαμπρό στο κεφάλαιο «Dream Syndicate» κι έτσι από το 2012 το γκρουπ πέρασε στη δεύτερη φάση του, το ίδιο δημιουργική και ίσως πιο ενδιαφέρουσα από την πρώτη των ’80s. Μια σειρά από live γεφύρωσε το όποιο «χάσμα» μπορούσε να υπάρχει ανάμεσα στο παλιό και το καινούργιο κοινό του γκρουπ, που στην πράξη και στα λόγια δημιούργησε σε αυτήν τη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα. Το προπέρσινο άλμπουμ των Dream Syndicate έθετε με τον τίτλο του το εύλογο ερώτημα «How did I find myself here?» και η απάντηση ήταν πως, με τις ξεχωριστές και όμορφες μουσικές στιγμές του, έδινε πάτημα στους παλιούς φαν να αναγνωρίσουν τον εαυτό τους αλλά και στον Steve Wynn το όχημα να συνεχίσει την ενδιαφέρουσα συνθετική του πορεία. Με κάτι νέο, που θα μπορούσε να φέρει κάθε δεσμό με το παρελθόν του στο σήμερα.

Οι Steve Wynn (κιθάρα, τραγούδι), Dennis Duck (ντραμς), Mark Walton (μπάσο) και Jason Victor (κιθάρα), με τη συνδρομή του Chris Cacavas, έφεραν τους Dream Syndicate στον νέο αιώνα και οι μέχρι στιγμής δύο δισκογραφικές τους κυκλοφορίες δείχνουν πως, σε ό,τι αφορά τη δημιουργικότητα, βαδίζουν πάνω στα παλιά τους ίχνη, τα οποία προδίκαζαν –και τελικά έδωσαν– μια πορεία συναρπαστική.

Και αυτή συνεχίζουν, ερχόμενοι άλλη μία φορά («Fuzz», 26/10) να συναντήσουν ένα κοινό που τους ξέρει από παλιά και τους αγαπάει αλλά κι ένα νεότερο, που τους ανακαλύπτει τώρα, μέσα από την καινούργια κι εντελώς φρέσκια δουλειά τους, η οποία εμπεριέχει κάθε βασική αρετή και αξία του ροκ.