Η ανακοίνωση για τη συναυλία των Dead Can Dance στο Θέατρο Γης, στη Θεσσαλονίκη, μας άφησε να αισθανόμαστε αδικημένοι (και να ψάχνουμε αεροπορικά εισιτήρια και φθηνά Airbnb κοντά στην παραλία). Ευτυχώς ασπαστήκαμε το σοφό ρητό που συνδέει την υπομονή με την αρετή και οι διοργανωτές μας δικαίωσαν, εντάσσοντας την αθηναϊκή εμφάνιση της μπάντας στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών και παραχωρώντας τους για μια βραδιά το Ηρώδειο.
Το σίγουρο sold out μερικές εβδομάδες πριν την 3η Ιουλίου επιβεβαίωσε το ορθό της επιλογής τους· ποιος άλλος χώρος είναι τόσο ταιριαστός με τις μυστηριακές μουσικές του πολύχρονου σχήματος; Με την αναμονή να αυξάνεται εκθετικά και τις βεντάλιες να δίνουν δικό τους ρεσιτάλ σε ένα από τα πιο καυτά απογεύματα του φετινού καλοκαιριού, το κοινό είχε πάρει θέση από νωρίς στα πέτρινα εδώλια. Χωρίς καθυστερήσεις, οι έξι μουσικοί που συνοδεύουν το εικονοκλαστικό ντουέτο πήραν τις θέσεις τους στα ποικίλα όργανα (από πλήκτρα και διαφορετικά σετ κρουστών μέχρι ιδιόμορφα έγχορδα, όπως το βραζιλιάνικο μονόχορδο berimbau), ενώ η Lisa Gerrard με εμφάνιση ιέρειας σε απαστράπτοντα λευκά και έναν βοηθό για να κουβαλάει την ουρά απ’ τα άμφια της, έκλεψε για άλλη μια φορά τα βλέμματα.
Παρά την πρόσφατη κυκλοφορία του τελευταίου δίσκου τους «Dionysus», το τουρ του 2019 κινήθηκε στη λογική ενός ποτ πουρί της μακρόχρονης πορείας τους, επιτρέποντας σε όσους έρχονταν σε παρθενική επαφή με τα live τους να πάρουν μία γεύση από όλους τους δίσκους τους. Η μίαμιση ώρα βέβαια δεν θα μπορούσε να είναι αρκετή για να εκπροσωπηθούν όλα τα κορυφαία (έλειψαν τα «Kiko», «Opium», «Saltarello» μεταξύ άλλων) όμως έφτανε για ένα μακροβούτι σε ένα σφιχτοδεμένο, αντιπροσωπευτικό setlist.
Ξεκινώντας με το κατανυκτικό «Anywhere out of this world», η μεστή φωνή του Brendan Perry ακολούθησε με απόλυτη άνεση τις αιθέριες απαιτήσεις του κομματιού, αποδεικνύοντας πως διατηρεί ακέραια τη δυναμική της. Παράλληλα, η Gerrard, παίρνοντας σειρά με το ανατριχιαστικό «Mesmerism» από το δεύτερο δίσκο τους «Spleen and Ideal», παρέμεινε επιβλητική όπως πάντα, με το αγέρωχο, αποστασιοποιημένο ύφος και τη σαγηνευτική φωνή της, είτε τη συνόδευε με το σαντούρι της είτε με απλές κινήσεις των χεριών.
Η συμμετοχή του αδερφού του Perry, Robert, με πρώτο ρόλο στα κρουστά και τις κιθάρες πρόσθεσε στη συνολική εμπειρία. Απ’ τις πιο ιδιαίτερες στιγμές εκείνη του παραδοσιακού ιρλανδικού «Wind That Shakes The Barley», με τον Robert στο φλάουτο και την Gerrard μόνο μαζί του στη σκηνή. Για πρώτη φορά στην Ελλάδα ακούστηκε και το «Xavier», ενώ το «Act I- Dance of the Bacchantes» εκπροσώπησε τον πιο πρόσφατο δίσκο τους, δίνοντας αφρικανικό ρυθμό στο ατμοσφαιρικό σετ.
Η συναυλία ολοκληρώθηκε με δύο encore, όπου οι δύο τραγούδησαν εναλλάξ με τον Perry να αναλαμβάνει το αγαπημένο του cover του Tim Buckley «Song to the Siren» και το κλείσιμο τις συναυλίας με το κορυφαίο «Severance» και τη Gerrard ενδιάμεσα να δίνει μία σπαρακτική ερμηνεία στα «Cantara» και «The promised womb».
