Η Madeleine Peyroux έρχεται με ένα εορταστικό σόου

Είναι 22 χρόνια τώρα που η Madeleine Peyroux δια­γράφει τη δική της καλλιτεχνική πορεία –όπως αυτή καταγράφεται δισκογραφικά– μέσα σε ένα γενικότερο jazz outline, που την κάνει όχι μόνο να ξεχωρίζει στη σύγχρονη μουσική σκηνή αλλά και να μας δίνει κάτι νέο κάθε φορά. Στο πρώτο της άλμπουμ «Dreamland» (1996) γνωρίσαμε μια νέα τραγουδίστρια, η οποία, εκτός από το να χειρίζεται άψογα το παραδοσιακό τζαζ και μπλουζ υλικό, είχε μια φωνή που προσομοίαζε έντονα σε αυτήν της Billie Holiday, της θρυλικής Lady Day.

Οκτώ χρόνια αργότερα το άλμπουμ «Careless love» έκανε πασίγνωστη σε όλο τον κόσμο τη Madeleine και ήταν σίγουρα αυτή η ερμηνευτική αλλά και φωνητική της ομοιότητα με την Billie που της άνοιξε το δρόμο να τραγουδήσει –με το δικό της τρόπο όμως– τους μεγάλους ροκ κλασικούς, όπως ο Dylan ή ο Cohen, και να βρει βαθμιαία την ερμηνευτική της ταυτότητα.

Φέτος το καλοκαίρι ήρθε και το καινούργιο της άλμπουμ «Anthem». Με αυτό η Madeleine Peyroux μας παρουσιάζει κάτι εντελώς διαφορετικό. Είναι η πρώτη φορά που η φωτογραφία της δεν αποτελεί στοιχείο του εξωφύλλου και τα τραγούδια του δίσκου έχουν φτιαχτεί κυρίως από την ίδια (με εξαίρεση το ομότιτλο, που είναι του Leonard Cohen) μέσα από την αλληλεπίδρασή της με τους μουσικούς, με original συνθέσεις κυρίως που έχουν έναν ροκ χαρακτήρα και αντικατοπτρίζουν κοινωνικοπολιτικές καταστάσεις και σκέψεις. Κάτι γενικά ασυνήθιστο στους δίσκους της, οι οποίοι μέχρι τώρα (με εξαίρεση το «Bare bones» του 2009) αποτελούνταν από ραφιναρισμένες κι εκλεκτικές διασκευές πάνω σε τζαζ βάσεις.

Ανατρέχοντας στην πορεία της, ανακαλύπτουμε πως η Madeleine αναπτύσσει την τέχνη της μέσα από την κουλτούρα του δρόμου, έχοντας ισχυρές βάσεις στην παραδοσιακή τζαζ και στο μπλουζ. Νιώθουμε τον τρόπο που η τραγουδίστρια από την Αθήνα της Τζόρτζια, μεγαλωμένη όμως στις παριζιάνικες μποέμ συνοικίες, ξέρει να πιάνει τα βάσανα των «ηρώων» της και, κυρίως, των «ηρωίδων» της όπως η Billie, η Bessie Smith και η Edith Piaf και να διαμορφώνει μέσα στο χρόνο τη δική της μουσική φιλολογία, η οποία εκ των πραγμάτων αποκτά «ντιλανικές» και «κοενικές» διαστάσεις, πιάνοντας την ουσία των πραγμάτων.

Από δίσκο σε δίσκο ο μουσικός της κόσμος όλο και απλώνεται. Η trad jazz και η swingin’ αίσθηση πιάνει το ροκ, αγκαλιάζει τους Beatles και τους Stones και πηγαίνει ξανά στις πηγές του μπλουζ – και πιο συγκεκριμένα στον Robert Johnson. Με το «Standing on the rooftop» δείχνει να έχει πιάσει πια, στην κυριολεξία, την κορυφή της ποπ. Και τότε στρέφεται σε πιο ειδικά κεφάλαια: αντλεί από την country & Western πλευρά του Ray Charles στο «Blue room» (2012) κι επεκτείνεται στην πιο σύγχρονη πλευρά της urban τραγουδοποιίας στο «Secular hymns» (2016).

Μαζί με το «Anthem», όλος ο αφρός της τέχνης της Madeleine Peyroux γίνεται ένα σόου του μυαλού και των αισθήσεων, με τραγούδια που αγγίζουν την καρδιά κι έχουν κάτι να πουν σε όλους μας· και ειδικά στο δικό μας κοινό, το οποίο τόσο πολύ την αγαπάει και την ακολουθεί σε κάθε της εμφάνιση εδώ. Το τωρινό της σόου (6/12), δε, παίρνει και κάτι από το απαραίτητο χριστουγεννιάτικο χρώμα –αυτό το φωτεινό, της ελπίδας, σε μια εποχή που μοιάζει να γίνεται όλο και πιο σκοτεινή– σε ένα χώρο, το Christmas Theater στο Γαλάτσι, που θα συνεχίσει να απλώνει τις εορταστικές του ατμόσφαιρες, με πολύπλερες και πολύχρωμες εκδηλώσεις, μέχρι τη νέα χρονιά.