Κάθε φορά που γίνεται μια συναυλία στην οποία ακούγονται τραγούδια που έχει πει – μάλλον, έχει σφραγίσει – ο Μητροπάνος, συνηθίζω να σκέφτομαι (φωναχτά, πολλές φορές) πως ο Δημήτρης είναι κάπου εκεί.
Συνηθίζω επίσης να γράφω πως, ως ερμηνευτής, ο Δημήτρης Μητροπάνος ήταν one of a kind – και πως δεν έχει δημιουργήσει σχολή, όπως οι προγενέστεροί του Γρηγόρης Μπιθικώτσης και Στέλιος Καζαντζίδης.
Αυτά μπορεί να είναι και εμμονικά σύνδρομα που (μαζί με άλλα) κουβαλάω. Όμως, χρειάστηκε να γίνει ένα προσεγμένο και μελετημένο συναυλιακό αφιέρωμα όπως αυτό που έκανε ο ραδιοφωνικός σταθμός «Μέντα 88» στο Ηρώδειο (2/10) και που ήταν sold out ήδη από τον Αύγουστο – κάτι που δεν πρέπει να έχει ματασυμβεί στα συνήθη συναυλιακά μας δρώμενα – για να συνειδητοποιήσω ότι η τέχνη, το τραγούδισμα του Δημήτρη Μητροπάνου έχει περάσει στην επόμενη γενιά και έχει αφήσει ήδη τα βαθιά του σημάδια.
Έπαθα ακούγοντας τον Φοίβο Δεληβοριά να τραγουδάει τον «Ξενύχτη» - και εξακολουθώ να παθαίνω όταν το αναλογίζομαι. Είναι όντως, σα να είναι ο Δημήτρης εκεί, λίγο πιο πίσω, και να υπαγορεύει χαμογελώντας. Ο Κωστής Μαραβέγιας τραγουδάει το «Σ’ αγαπώ σαν αμαρτία» σαν Μαραβέγιας. Ο Πάνος Μουζουράκης ακούγεται σαν Tom Waits όταν λέει το «Όταν έχω εσένα». Και καθώς ο χρόνος κυλάει, συνειδητοποιείς ότι ο Δημήτρης έχει δημιουργήσει σχολή: είναι όλοι αυτοί που περπάτησαν πλάι του τόσα χρόνια, ο Πασχαλίδης, ο Κότσιρας, ο Μπάσης, ο Μακεδόνας, ο Κώστας Τριανταφυλλίδης αλλά και η Γιώτα Νέγκα και η πάντα θαυμάσια Ελεωνόρα Ζουγανέλη. Όσο για τη Φωτεινή Βελεσιώτου τι μπορείς να πεις; Αυτή είναι ο «θηλυκός» Μητροπάνος, αναμφίβολα! Εντάξει, η σκηνή δεν γεμίζει εντελώς – όπως την βλέπαμε να γεμίζει τόσα χρόνια που πηγαίναμε όπου κι αν εμφανιζόταν.
Είναι αστείο αλλά εδώ οι συνθέτες δεν φαίνεται να παίζουν κάποιον παραπάνω ρόλο. Και μιλάμε για συνθέτες σπουδαίους: Μούτσης, Ζαμπέτας, Παπαβασιλείου, Τόκας, Μικρούτσικος, Μουσαφίρης, Κατσαρός… Η ερμηνεία του Δημήτρη σκεπάζει τα πάντα – και σε «σύγκριση» με αυτή την ερμηνεία ακούμε (διαφορικά, φυσικά) τους επιγόνους… Είναι όμως μια συναυλία – και είναι μια πολύ ωραία συναυλία. Περνάμε πολύ καλά – και κατά περιπτώσεις συγκινούμεθα… Κάνε κάτι να χάσω το τρένο, τα Κύθηρα ποτέ δε θα τα βρούμε (το χάσαμε το πλοίο της γραμμής), η σούστα πήγαινε μπροστά, η αγάπη χάθηκε σαν ένα καράβι – όλα τα πιθανά μέσα συγκοινωνίας για ένα πραγματικό ταξίδι των αισθήσεων!
«Είσαι παρών. Απίστευτα παρών!», είπε η Χάρις Αλεξίου πριν τραγουδήσει το «Λούνα Παρκ» του Θάνου και του Άλκη. Άσε το δάκρυ να στεγνώσει μόνο του καθώς θα φεύγεις. «Σα να βρίσκεται εδώ γύρω», είπα ψιθυριστά – «Λείπει, γαμώτο», είπε η Φωτεινή που με άκουσε. Και με αποστόμωσε!
