Τα καλοκαίρια στο Sani Resort – στο πλαίσιο του Sani Festival και ειδικά του Jazz on the Hill – είναι γεμάτα, εδώ και πολλά χρόνια, με ωραίες αναμνήσεις και όμορφες μουσικές. [Κάποια στιγμή θα πρέπει να κάτσω να καταγράψω τις πιο σπουδαίες από αυτές καθώς, εκ των πραγμάτων, ΕΙΝΑΙ ιστορία]. Όμως λίγα πράγματα – ίσως ένα ή δύο – μπορούν να σταθούν πλάι στην φετινή παράσταση που έδωσε εκεί η Angelique Kidjo.
H Kidjo έπαιζε εκεί την περασμένη Κυριακή, 22 Ιουλίου – τη μέρα που έφυγε ο Μάνος Ελευθερίου. Έτσι, το ξεφάντωμα που ακολούθησε δεν έκανε τίποτα άλλο από του να τονίζει την ίδια τη φύση της ζωής: πως η χαρά και η λύπη πάνε δίπλα-δίπλα, η μια έρχεται μετά την άλλη και μας «υποχρεώνει» να τη βιώνουμε στην κάθε της λεπτομέρεια - και με όλη τη δύναμη.
Η Angelique Kidjo, η εκρηκτική αυτή τραγουδίστρια από το Μπενίν, μια σπουδαία καλλιτεχνική φυσιογνωμία και παρουσία με δεδομένη και μετρήσιμη συνεισφορά και θέση στην ιστορία της σύγχρονης world μουσικής, ευαισθητοποιημένη κοινωνικά και πολιτικά, με το συγκρότημά της όχι μόνο μας έδωσε τα πιο υπέροχα καυτά δυτικοαφρικάνικα soukous που έχουμε ακούσει τα τελευταία χρόνια αλλά επεκτάθηκε με φυσική άνεση στο latin, στον Jacques Brel μέσω Nina Simone, στον David Byrne κ.λπ. και μας παρέσυρε, μεγάλους και παιδιά, σε έναν ξέφρενο χορό που κράτησε ως το τέλος. Στην τελική, χρόνια είχαμε να νιώσουμε έτσι – η σκηνή να μετατρέπεται σε πραγματική παιδική χαρά, με τους ανθρώπινους ήχους, τους ρυθμούς και, κυρίως, τα αισθήματα να κυριαρχούν. Ατέλειωτη ευφορία...
Το επόμενο μεσημέρι, καθώς το αεροσκάφος έφερνε βόλτα τον Σαρωνικό για να προσγειωθεί, είδαμε στα αριστερά μας, στα Γεράνεια, πυκνό καπνό. Και όπου υπάρχει καπνός...
