Για τον Nigel Kennedy, η ζωή χωρίς αυτοσχεδιασμό είναι βαρετή

Ο Nigel Kennedy έχει ζήσει και μεγαλώσει μέσα σε έναν μουσικό κόσμο γεμάτο ονόματα όπως αυτό του θρυλικού πιανίστα και χιουμοριστικού περφόρμερ της τζαζ Fats Waller, του κλασικού grand maitre βιολονίστα Yehudi Menuhin αλλά και του τζαζίστα ομολόγου του Stephane Grappelli, με τον οποίο πρωτόπαιξε στο Κάρνεγκι Χολ στα δεκάξι του. Χαρισματικός βιολονίστας και δημιουργικός μουσικός που δεν γνωρίζει όρια και δεν περιορίζεται από ετικέτες, ο Nigel κατακτά από νωρίς την κλασική σκηνή και κάνει ένα ουσιώδες crossover με το χώρο του ροκ μέσα από τα σπουδαία του δισκογραφικά projects «The Kennedy Experience» και «Riders on the Storm: The Doors Concerto».

Παίζει με τους Who αλλά και με βετεράνους τζαζ δεξιοτέχνες όπως ο κοντραμπασίστας Ron Carter, ο ντράμερ Jack DeJohnette και ο σαξοφωνίστας Joe Lovano. Πρακτικά, ο Nigel Kennedy δεν δείχνει να έχει περιορισμούς (τεχνικούς, αισθητικούς, εκφραστικούς ή άλλους) στην τέχνη του. Έχοντας μια στάση που δείχνει ανατρεπτική αλλά με μια απόλυτη σοβαρότητα στις κινήσεις που αφορούν τη μουσική του, μας δίνει το πιο πρόσφατο project του, που συνδέει τη μουσική του αγαπημένου του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ με αυτήν του Τζορτζ Γκέρσουιν. Του μιλήσαμε εν μέσω ενός φορτωμένου συναυλιακού προγράμματος, λίγο προτού εμφανιστεί στο Ηρώδειο, την Τρίτη 17 Ιουλίου.

«Bach meets Kennedy meets Gershwin». Είναι δυο μουσικοί κόσμοι που συμπλέουν, που συνυπάρχουν, που διασυνδέονται, που αντιπαρατίθενται;
Βασικά είναι τρεις κόσμοι. Μην ξεχνάτε τον δικό μου! Η μουσική έχει μια συνεκτικότητα που εμπεριέχει και τον ερμηνευτή. Δεν είναι μόνο νότες. Σημασία έχει ο τρόπος με τον οποίο τις εκφέρεις. Είναι σαν να παίρνω τον Μπαχ από το χέρι και να τον οδηγώ σε μια χειραψία με τον Γκέρσουιν. Αυτή η σχέση δεν έχει καμία αντιπαράθεση· είναι μια συνάντηση. Οι ρίζες της κλασικής μου εκπαίδευσης με βοήθησαν να δω τη μουσική μέσα από ένα όμορφο πρίσμα συνάντησης διαφορετικών εποχών και ειδών. Αυτό το πρίσμα είναι το αντικείμενο της εν λόγω δουλειάς. Κάποτε πίστευα ότι μισούσα τον Γκέρσουιν – μέχρι που άρχισα να ανακαλώ τις πραγματικές αναμνήσεις της μουσικής του από την παιδική μου ηλικία και τους δίσκους του πατέρα μου. Σε συνδυασμό λοιπόν με τη μουσική γνώση που ήδη είχα αποκτήσει, άρχισαν να ξεπηδούν σκέψεις γι' αυτό το project. Και κάπως έτσι φτάσαμε στον τελευταίο αυτό δίσκο. Έγινε ουσιαστικά χωρίς να το καταλάβω. Είναι από αυτές τις συναντήσεις που ο χρόνος τις φέρνει αβίαστα, χωρίς να το καταλάβεις!

Γνωρίζω πως είσαστε αντίθετος με το απαρτχάιντ που εφαρμόζει το Ισραήλ κατά των Παλαιστινίων. Θα συνεχίσετε να μην εμφανίζεστε στο Ισραήλ; Ειδικά μετά και την απόφαση πολλών χωρών του δυτικού κόσμου να ακολουθήσουν τις ΗΠΑ στην ανάδειξη της Ιερουσαλήμ ως άτυπης πρωτεύουσάς του;
Η άποψή μου για τα γεγονότα στη Μέση Ανατολή είναι ότι οι πολιτικές σκοπιμότητες σκοτώνουν ανθρώπους. Η εκλογή του Τράμπ έκανε τα πράγματα ακόμη χειρότερα! Οι πολιτικοί δεν έχουν σε καμία περίπτωση το δικαίωμα να αποφασίζουν μονομερώς για τη ζωή των ανθρώπων. Πάντα προφασίζονταν ότι νοιάζονται γι’ αυτούς, αλλά το μόνο ενδιαφέρον τους είναι η απόκτηση εξουσίας. Αυτό ήταν –και είναι– πάντα το μεγάλο λάθος.

Γιατί γράψατε την αυτοβιογραφία σας τόσο νωρίς, στα τριάντα πέντε σας;
Θα έπρεπε να φτάσω λίγο πριν από το θάνατο για να γράψω την αυτοβιογραφία μου; Ίσως τότε να γράψω μια δεύτερη! Πάντα έπαιζα [σ.σ. «Always Playing» είναι ο τίτλος του βιβλίου] και πάντα θα παίζω! Ίσως η επόμενη απόπειρά μου να είναι ακόμη πιο ενδιαφέρουσα. Σε κάθε περίοδο της ζωής σου έχεις κάτι διαφορετικό να μοιραστείς.

Έχετε παίξει μουσικές Ελλήνων συνθετών; Γνωρίζετε τις μουσικές κάποιων από αυτούς;
Όχι! Η αλήθεια είναι πως όχι, εκτός από τις μουσικές του Μίκη Θεοδωράκη, τον οποίο θα ήθελα πολύ να συναντήσω. Αλλά θέλω τόσο πολύ να έρθω στην Ελλάδα, να γνωρίσω Έλληνες μουσικούς και να μοιραστώ μαζί τους τα μουσικά τους βιώματα. Πραγματικά ανυπομονώ!