Παρά την απώλεια των London Grammar από την μέρα έναρξής του, το Release Athens κατάφερε να εδραιώσει την τρίτη του χρονιά ως τυχερή του, κι αυτό όχι απλά επειδή ήταν η πρώτη φορά που κατάφερε να κρατηθεί εντελώς στεγνό: κόντρα σε όλες τις δυσοίωνες προβλέψεις των μετεωρολόγων (αλλά και των σοσιαλμηντιακών καταστροφολόγων), το νεαρότερο και ίσως ζωηρότερο από τα μεγάλα μουσικά φεστιβάλ της πόλης, μετέτρεψε σε ένα απόλυτα καλοκαιρινό πάρτυ την τρίτη και τελευταία ημέρα του, επιστεγάζοντας ιδανικά τις δυο πρώτες του ανοίγματος μιας διοργάνωσης που, ανεβάζοντας συνεχώς το επίπεδο των εγκαταστάσεων και των παροχών της (εξαιρετικό επίπεδο ήχου, κομψότατα stands χορηγών, άφθονα πωλητήρια, η πλατεία Νερού στα πιο όμορφα και ζωηρά της), αποδεικνύει ότι βαίνει κάθε χρόνο ολοένα βελτιούμενη, κερδίζοντας αντίστοιχα την εμπιστοσύνη του κοινού – ας ελπίσουμε ότι απ’ του χρόνου θα την δει με την αντίστοιχη σοβαρότητα και η τροχαία της περιοχής, για να διευκολύνει την προσέλευση και (κυρίως) την αποχώρηση των οδηγών…
Ημέρα 1η: Richard Ashcroft / Rag ‘n’ Bone Man
Έχοντας ξεκινήσει υποτονικά σε προσέλευση (κυρίως λόγω της ατυχίας με τους London Grammar), αλλά φορτσάτα στα ηχεία, το Release έκανε φέτος το μπάσιμό του φέρνοντας στο ελληνικό κοινό ένα από τα πιο καυτά ονόματα των παγκόσμιων airplay, με τον Rag ‘n’ Bone Man να δικαιώνει τη φήμη του ως ένα απ’ τα πιο ενδιαφέροντα, εγκολπωτικά ταλέντα των τελευταίων ετών. Φρέσκος από τη βράβευσή του για καλύτερο βρετανικό single στα Brit Awards του περασμένου Φεβρουαρίου (και μετά τα warm up sessions από Sworr και Kid Moxie, σε όχι ιδιαίτερα ιδανικές συνθήκες για τους σκοτεινούς, μελωδικούς ήχους και των δυο) ο Rags, κατά κόσμον Rory Graham, άπλωσε στην πλατεία Νερού τις soul επιρροές του hip hop του, με τη μελωδικότητα της βαθιάς του φωνής να αποκαλύπτει την αγάπη και την ανανεωτική του διάθεση του για το gospel και τα blues. Ένα set ίσως όχι ιδιαίτερα ξεσηκωτικό στους ρυθμούς του, αλλά σίγουρα αποστομωτικό για το ταλέντο ενός τύπου που στα 33(!) του έχει κατακτήσει τον κόσμο, αλλά έχει ακόμη δρόμο για να συγκεντρωσει τα hits που θα ανεβάσουν την αδρεναλίνη στα live του, η εμφάνιση του Rags έστρωσε το δρόμο για τον Richard Ashcroft, των εμβληματικό frontman των The Verve.
Η ανακοίνωση του Ashcroft ως headliner της πρώτης μέρας του Release Athens είχε προκαλέσει ανατριχίλες νοσταλγικού ενθουσιασμού σε όλο το over-35 κοινό, που είχε «ντύσει» μουσικά και συναισθηματικά την φούρια της εφηβείας του παίζοντας σε λούπα το επαναστατικό clip του «Bittersweet Symphony», κι αυτές ακριβώς τις ανατριχίλιες δικαίωσε, όταν μας εκτόξευσε πίσω στην ορμή των ‘90s, ρίχνοντας πάνω μας άγριες απ’ τα ηχεία τις πρώτες - πρώτες νότες του «Sonnet» στην έναρξη του set. Με απανωτά χτυπήματα από «The Drugs Don’t Work» μέχρι «Lucky Man» κι από «Break the Night With Colour» μέχρι «Song for the Lovers», άγρια κιθαριστικά σόλο και old-school εξάρσεις showmanship από έναν αγέραστο κι αεικίνητο Ashcroft, η πρώτη μέρα έκλεισε – πώς αλλιώς – με μια αποθεωτική απόδοση του «Bittersweet Symphony», που μάς έστειλε σπίτια μας αναπολώντας τις μέρες του MTV, των μαύρων skinny jeans και της εφηβείας που γίνεται σαράντα.
Ημέρα 2η: Thievery Corporation / UB40
Η αμέσως επόμενη μέρα (την οποία άνοιξαν αδίκως μέσα στο ντάλα του ήλιου οι ταχέως εξελισσόμενοι ντόπιοι Magenta Flaws, ακολουθούμενοι από μια στιβαρή Angelica Dusk και τους κάπως εκτός κλίματος, αλλά αρκετά ενδιαφέροντες Ρουμάνους Golan) ήταν αφιερωμένη σε πιο mellow ακούσματα, στοχευμένα σε μεγαλύτερα ηλικιακά κοινά: οι UB40 ήταν ένα στοίχημα νοσταλγικού απωθημένου που χτύπησε jack pot στην αρχή του set τους, με κομμάτια όπως το «Kingston Town» και το «One In Ten» να ενθουσιάζουν το μπόλικο κοινό που μαζεύτηκε για να θυμηθεί τις παλιές καλές μέρες όπου οι ραδιοφωνατζήδες επέλεγαν μόνοι τους τα κομμάτια που θα κάνουν hits, ακολούθησε μια κοιλιά αμηχανίας όταν ο (αεικίνητος) Astro και ο (δυσκίνητος) Ali Campbell προσπάθησαν να παρουσιάσουν στο κοινό τον νέο δίσκο της μπάντας (#2 στα charts της Βρετανίας), αλλά επανήλθε στο peak του ξεκινήματος όταν απ’ τα ηχεία άρχισαν να κυλούν οι νότες των δυο γνωστότερων hits του συγκροτήματος, με το «Red Red Wine» (του Neil Young) να διαδέχεται το «(I Can’t Help) Falling in Love with You» (του Elvis Prisley).
Η γλυκερή επίγευση του κλεισίματος των UB40 ήταν το ιδανικό απεριτίφ για την υποδοχή του πιο σίγουρου χαρτιού του φετινού Release Athens, αλλά και οποιουδήποτε συναυλιακού event εις τους αιώνας των αιώνων, εδώ που τα λέμε: οι Thievery Corporation είναι μια από τις πιο λατρεμένες μπάντες του ελληνικού κοινού, κι όχι άδικα. Έχοντας ξεκινήσει την off-coast καριέρα τους με την πρώτη-πρώτη εκτός Αμερικής συναυλία τους ακριβώς εδώ πριν από 20 χρόνια (γεγονός που ούτε οι Αθηναίοι, ούτε και μπάντα ξεχνούν να υπενθυμίζουν), οι TC δεν απογειώνουν μόνο το κοινό τους, αλλά φαίνεται να απογειώνονται και οι ίδιοι κάθε φορά που πατούν το πόδι τους σε αθηναϊκή σκηνή.
Με μια εμφάνιση το λιγότερο εκρηκτική, καλοδουλεμένη, σφιχτή και γεμάτη ενέργεια, η πολυσυλλεκτική μπάντα από την Ουάσινγκτον κέντησε διαχρονικές της επιτυχίες όπως το «The Heart’s a Lonely Hunter» και το «Amerimacka» με κομμάτια από το νέο της άλμπουμ («Treasures from the Temple»), εκτόξευσε τη χορευτική διάθεση του κοινού και δοκίμασε τις αντοχές του stage με hits όπως το «Warning Shots» και το «Letter to the Editor» (σαρωτική εμφάνιση από την εκθαμβωτική Racquel Jones εδώ), και κλείδωσε την ανάμνηση ενός αξέχαστου πάρτυ με χορταστικές αποδόσεις των «Lebanese Blonde» και «The Richest Man in Babylon» αφήνοντάς μας ζαλισμένους να προσδοκάμε την επόμενή τους επίσκεψη.
Ημέρα 3η: Jamirquai / Parov Stelar
Κάτι πάνω από δυο βδομάδες μετά, με τον καιρό να έχει αλλάξει τελείως από τον συγκρατημένο καύσωνα των δυο πρώτων ημερών του Release Athens, και παρά τις μεσημεριανές νεροποντές και την ανησυχία για επικείμενη καταιγίδα, η διοργάνωση έριξε αυλαία πιάνοντας τον μίτο ακριβώς εκεί που τον είχε αφήσει το άνοιγμά της: με ακμαία τη διάθεση για πάρτυ, και την προσέλευση στο peak της, η τελευταία μέρα του φεστιβάλ αναγκάστηκε δυστυχώς να βγάλει από τον προγραμματισμό της την Στella, ένα απ’ τα πιο ζωηρά ονόματα της εγχώριας ηλεκτρονικής σκηνής, και να αφήσει τα warm up sessions στους Sillyboy’s Ghost Relatives και τους Cigarettes After Sex, με τους τελευταίους να αποτελούν ιδιαιτέρως τολμηρή επιλογή δεδομένων των συνθηκών, μιας που ο ήχος τους είναι σα να παρακαλάει για μια βροχή, μια καταιγίδα.
Παρ’ όλα αυτά, η βραδιά ξετυλίχθηκε ιδανικά, με το ελαφρύ αεράκι να δίνει ανάσες δροσιάς απολύτως απαραίτητες στο πιο σφιχταγκαλιασμένο κοινό και των τριών ημερών του φεστιβάλ: με άλλο ένα άκρως αγαπημένο act των Ελλήνων να ανεβαίνει στη σκηνή, η προσέλευση έφτασε στο peak της για την μπάντα του Parov Stellar, που παρέδωσε ένα επικού κεφιού αδρεναλινικό τριπάκι γκρούβας και ηλεκτρονικής swing, μιξάροντας mega-hits όπως το «Booty Swing» και το «Chambermaid Swing» με φούγκες από απροσδόκητα covers (το intro του «Clint Eastwood» των Gorillaz απ’ το βραχνό τρομπόνι του Jakob Mayr, για παράδειγμα) και κομμάτια όπως το «Step Two» από το τελευταίο του album, με τίτλο «The Burning Spider».
Κλείνοντας με θερμές ευχαριστίες για το ελληνικό κοινό (το οποίο «ήταν εκεί σε κάθε βήμα της διαδρομής μας», όπως ο έθεσε επί σκηνής), ο Parov Stelar (κατά κόσμον Marcus Fureder) παρέδωσε τη σκηνή στον πλέον πολυαναμενόμενο απ’ όλους τους καλεσμένους του φετινού Release (διάολε, από πέρυσι τον περιμένουμε άλλωστε), με τις ιαχές ενθουσιασμού να εξαπλώνονται σε όλην την πλατεία Νερού, άμα τη εμφανίσει του νέου… καπέλου του frontman των Jamiroquai στην οθόνη της πελώριας σκηνής του φεστιβάλ: μια high-tech, φουτουριστική εκδοχή των ινδιάνικων καπέλων που έκαναν δειλά-δειλά την εμφάνισή τους στις πρώτες σειρές της πλατείας, το διαστημικό κράνος του Jay Kay ήταν το μόνο πράγμα στις τρεις ημέρες του φεστιβάλ που λειτούργησε ως μαγνήτης τέτοιος ώστε να συμπυκνώσει το κοινό σε επίπεδο σαρδέλας, κι όχι χωρίς λόγο.
Ένα από τα μεγαλύτερα απωθημένα του ελληνικού κοινού, στην πρώτη τους ανοιχτή εμφάνιση επί ελληνικού εδάφους οι Jamiroquai έφτασαν στην Αθήνα έχοντας έναν πολύ δυνατό δίσκο πίσω τους (το ομώνυμο track του «Automaton» είχε γίνει soundtrack του περσινού καλοκαιριού), έχοντας όμως κι αρκετά χρονάκια στην πλάτη του Jay Kay, οι περιορισμένες πια αντοχές της οποίας ήταν κι αυτές που είχαν οδηγήσει στην περσινή ακύρωση άλλωστε. Αυτά τα τελευταία ήταν δύσκολο να κρυφτούν βεβαίως, με την κοιλίτσα του Jay Kay να προεξέχει από τη φλούο φόρμα του, και το σώμα του να χρειάζεται το χρόνο του για να ζεσταθεί, να μαλακώσει και να βρει την ευλυγισία των κολασμένων του χορευτικών (είναι και 48 χρονών άνθρωπος πια, όπως υπογράμμισε από σκηνής).
Χρειάστηκε να φτάσουμε μέχρι τις πρώτες νότες του «Canned Heat», αρκετά αργά στο set, ώστε ο Jay Kay να βρει το groove του και να δείξει τις ελαστικές του σβούρες πάνω στη σκηνή του Release, αυτό όμως δεν εμπόδισε το σφιχτό σαν τις αντζούγιες στην κονσέρβα τους κοινό, να αναπληρώσει σε εκρηκτική ενέργεια ό,τι δεν άντεχε να επιδείξει στη σκηνή ο frontman μιας μπάντας που κατάφερε, με άψογες συνθήκες παραγωγής και άπλετο απόθεμα από ξεσηκωτικά hits, να επιβεβαιώσει τον τίτλο της ως βασιλιάδες της χορευτικής electro-funk, προσφέροντας με μεταδοτική ενέργεια τις ιδανικές συνθήκες για ένα εκστατικό χορευτικό πάρτι κλεισίματος του φετινού Release Athens.
