Ο Θανάσης και ο Σωκράτης γεμίζουν πλατείες

Το ένα live αποδείχτηκε λίγο για μία από τις πιο ξεχωριστές συνεργασίες του καλοκαιριού, αυτήν του Θανάση Παπακωνσταντίνου και του Σωκράτη Μάλαμα. Η συναυλία της 9ης Ιουνίου, στην Πλατεία Νερού, ήταν εδώ και μέρες sold out. Ακριβώς γι' αυτό προστέθηκε άλλη μία, στις 15/6.

Η συνεργασία του Παπακωνσταντίνου με τον Μάλαμα πάει πολύ πίσω – οι ρίζες της βρίσκονται στα 1995 και σε εκείνο το σπουδαίο δεύτερο δίσκο του Θανάση, με τίτλο «Στην Ανδρομέδα και στη Γη», στον οποίο μοιραζόταν την ερμηνεία με τη Μελίνα Κανά και τον Σωκράτη (ερμήνευε τα τραγούδια «Του κάτω κόσμου οι φυλακές», «Η Βέρα» και «Οι καλόγεροι»). Ο Μάλαμας ήταν ήδη μια αναγνωρίσιμη βορειοελλαδίτικη μουσική δύναμη, που (εδώ) φαινόταν να δένει καλά με τον νεοεμφανιζόμενο τραγουδοποιό. Κι ενώ αυτή η καλλιτεχνική σύμπνοια ήταν μάλλον δεδομένη και αδιαμφισβήτητη, πέρασαν αρκετά χρόνια για να ολοκληρωθεί μέσα από μια νέα δισκογραφική υλοποίηση.

Ο δίσκος «Με στόμα που γελά» κυκλοφόρησε στα μέσα του περασμένου Φεβρουαρίου με (σχεδόν) αποκλειστικό ερμηνευτή τον Μάλαμα. Ο Παπακωνσταντίνου ανοίγει το δίσκο με τη δική του φωνή («Στα πόδια της», σε ποίηση Τάσου Λειβαδίτη), που μας πάει κατευθείαν στους προσωπικούς του μουσικοποιητικούς κόσμους. Ακούμε τις μουσικές του, αγνές και καθαρές, που προέρχονται από την (αγνή και καθαρή επίσης) δημοτική και λαϊκή παράδοση μέσω προχωρημένων rock και no wave επιδράσεων –αυτές που ξέρουμε ότι προέρχονται από την κοιλάδα των Τεμπών και πάνω, ας πούμε– και βρίσκουν στη φωνή του Μάλαμα την ιδανική ερμηνευτική εκφορά.

Για την ακρίβεια, νιώθεις πως τα τραγούδια του δίσκου θα μπορούσε να τα έχει γράψει ο Σωκράτης (τόσο «δικά του» τα έχει κάνει). Στο τέλος –και αφού με κάποιον τρόπο έχεις περάσει από τη γνωστή μας «Casa d’Irene»– επιστρέφεις από εκεί που ξεκίνησες («Στα πόδια της»). Έχεις βιώσει άλλο ένα μουσικό κομψοτέχνημα, ιδιαίτερο και προσωπικό, όπως όλα αυτά που μας δίνει εδώ και χρόνια ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, τα οποία βρίσκουν τελικά το δρόμο τους και φτάνουν στο στόμα του κόσμου.

Όσο για τον Σωκράτη, χρόνια τώρα ξέρει πώς να μανιπουλάρει­ τη μαζική μελαγχολία και να την κάνει δημιουργική – δηλαδή ψυχαγωγική, πραγματικό ξέδομα για τις αισθήσεις. Με συναυλίες γεμάτες, δίχως σαφείς χρονικούς περιορισμούς, ξετυλίγει μερικές από τις πιο όμορφες και ιδιοσυγκρασιακές σελίδες του σύγχρονου ελληνικού τραγουδιού, χωρίς να κολλάει σε περιστασιακά συναισθήματα και moods, και «πλευρίζει» πάνω –και μέσα– σε άλλη μία μουσική ιδιαιτερότητα, αυτήν του Θανάση. Έτσι τα τραγούδια του Μάλαμα και του Παπακωνσταντίνου πάνε δίπλα δίπλα, μιλάνε βαθιά στο αισθητήριο ενός κοινού που δεν αρκείται σε συναισθηματικές ευκολίες, ενώ φτιάχνουν κι ένα ισχυρό καλλιτεχνικό άθροισμα που, συγκινησιακά μιλώντας, θα μπορούσε να λειτουργεί πολλαπλασιαστικά. Κάτι που θα δούμε στη σκηνή στις 9 και τις 15/6.