Ιστορική φυσιογνωμία, ο Cecil Taylor συγκαταλέγεται ανάμεσα σ’ αυτούς που διαμόρφωσαν το ultra modern πρόσωπο της jazz στα τέλη της δεκαετίας του ’50 και αρχές του ’60. Μπαίνει πλάι στους Ornette Coleman, John Coltrane, Sun Ra κ.ά. που θεωρούνται ότι άνοιξαν τους ορίζοντες αυτής της μουσικής και την έσπρωξαν σε πολυμορφικές κατευθύνσεις.
Ωστόσο, ο Cecil Taylor (και η μουσική του) ακόμα και μέσα σ’ αυτό το κίνημα, θεωρείται ότι κατέχει ξεχωριστή ιδιομορφία. «Each man his own Academy» είχε τιτλοφορήσει τη συνέντευξη που του έκανε η Valerie Wilmer πίσω στα ‘70’s (υπάρχει στο βιβλίο της, «Jazz People») και σίγουρα ο Taylor δημιούργησε μια δική του σχολή που επηρέασε – και επηρεάζει – πολλούς νεώτερους μουσικούς αλλά κανείς από αυτούς δεν μπόρεσε ποτέ ούτε καν να πλησιάσει, σαν καλλιτεχνικό/αισθητικό αποτέλεσμα, αυτό που έκανε ο Cecil Taylor.
Μουσικοί καταιγισμοί ανάμικτοι με τέχνη, ποίηση, χορό... Μόνος στο πιάνο ή με το γκρουπ του... Αναμνήσεις του blues σε ηφαιστειακές εκρήξεις... Ταξίδια του νου σε χώρους καθαρής μαγείας... Μια δημιουργική τρέλλα που μετατρέπεται σε πραγματική τελετουργική μανία για τις επόμενες δυο ώρες... Ένα «τυπικό» κοντσέρτο του...
Αντί να γράψω άλλα, θα ανασύρω ένα άρθρο μου από το πολύτιμο αρχείο του «Αθηνοράματος», γραμμένο πριν από 30 περίπου χρόνια, τον Σεπτέμβριο του 1988, την πρώτη φορά που ήρθε και έπαιξε live ο Cecil Taylor σε έναν κατάμεστο Λυκαβηττό. Εξηγεί πλήρως το ποιος είναι ο Cecil Taylor – δεν θα άλλαζα ούτε μια λέξη, ούτε καν τον τίτλο – και είναι μάλλον το μοναδικό εκτενές άρθρο που έχει γραφτεί γι’ αυτόν στον ελληνικό τύπο. [Ακόμα και στο «Jazz & Τζαζ», επί μία εικοσαετία, δεν αξιώθηκα να γράψω κάτι τόσο καλό και μεγάλο γι’ αυτόν].
Ο Cecil Taylor μετά από αυτή τη μεγάλη συναυλία στον Λυκαβηττό ήρθε και το επόμενο καλοκαίρι (’89) στο Διεθνές Φεστιβάλ της Πάτρας, όπου είχα την ευκαιρία και την χαρά να τον γνωρίσω, διακόπτοντας την ενδιαφέρουσα κουβέντα που είχε με τον παλιό μου καθηγητή στο Πολυτεχνείο της Πάτρας και γνωστό φιλότεχνο, Βασίλη Μακιό. Κάναμε μια συνέντευξη που ένα μέρος της δημοσιεύθηκε στο «Αθηνόραμα». Αργότερα, ο Cecil Taylor ξαναήρθε δίνοντας μια «In Florescence» συναυλία στο Ευριπίδειο Θέατρο Ρεματιάς μαζί με την χορεύτρια Αναστασία Λύρα. Ο Cecil Taylor είχε καλούς φίλους στην Ελλάδα και ερχόταν συχνά για διακοπές εδώ. Σε κάποιες περιπτώσεις είχε δώσει και «κρυφά» κοντσέρτα για φίλους και «μυημένους»!
Μέχρι το 2016 ο Cecil Taylor εξακολουθούσε να κάνει κοντσέρτα και συναυλίες μαραθώνιας διάρκειας. Πέθανε στις 5 Απριλίου από γεράματα...
