Το «Distant Sky» είναι η κινηματογράφηση της συναυλίας που έδωσε στην Κοπεγχάγη πέρσι το φθινόπωρο – λίγο πριν έρθει να παίξει εδώ – από τον David Barnard.
Η «Skeleton Tour», στο πλαίσιο της οποίας ήταν η εν λόγω συναυλία – όπως και η «δική μας» στο Τάε Κβον Ντο – είχε μια στάνταρ (και απαράλλαχτη) δόμηση. Συνεπώς θεωρώ πως είμαι από τους τυχερούς «άτυχους» που δεν βίωσα το εδώ live του (που να τρέχω τώρα – τον Cave τον έχω δει τόσες φορές!) ώστε να απολαύσω πραγματικά το «Distant Sky». Και να ζήσω – μέσα από την άνεση της αίθουσας και της άψογης ακουστικής – την ίδια (περίπου) συγκίνηση που θα μου έδινε η συναυλία. Ήμουν, φυσικά προετοιμασμένος! Είχα διαβάσει την εξαιρετική παρουσίαση εκείνου του live που είχε κάνει ο καλός φίλος και συνάδελφος Γιάννης Καντέα-Παπαδόπουλος (και τότε συνειδητοποίησα πως κάτι σπουδαίο είχα χάσει)...
Ευτυχώς, η κινηματογράφηση του Barnard πιάνει την ουσία και την λεπτομέρεια. Στο πρόσωπο και στις κινήσεις του Cave, στις εκφράσεις του, στα μάτια του – που λάμπουν ή που είναι υγρά κάποιες στιγμές. Στα λόγια του. Στις κινήσεις που πιάνουν το παίξιμο των μουσικών – όλων των Bad Seeds. Στις εκφράσεις των ανθρώπων, του καθενός ξεχωριστά, των ζευγαριών, των μοναχικών, όλης της ηλικιακής γκάμας. Μοιάζει σαν να μην ενδιαφέρεται ο David Barnard για το «κοινό», αυτή τη μάζα που δύναμή της μπορεί να ταυτίζεται και με την άγνοιά της. Οι κάμερες επικεντρώνονται στα πρόσωπα και στους ανθρώπους. Και, σιγά-σιγά, εσύ ο θεατής πας δίπλα τους, γίνεσαι ένα με αυτούς, μπαίνεις στη σκηνή και παίζεις μαζί με τους μουσικούς. Και ο Nick Cave γίνεται όλο και πιο χαρούμενος...
Τον έχω δει τον Cave τόσες φορές – και έχω γράψει γι’ αυτόν άλλες τόσες... Αστεία πράγματα! Τον θυμάμαι πάντα μουρτζούφλη και dark – κι ας ήμουν (πιθανόν) ο μόνος που (κάποτε) έγραψα πως είχε σαφείς αναλογίες με τον «βασιλιά» Elvis. Εδώ, στη σκηνή της Royal Arena, τον βλέπω να απολαμβάνει τη χαρά της ζωής – αυτή τη χαρά που μόνο η πραγματική αίσθηση της απώλειας μπορεί να σου δώσει. Και συγκινούμαι – όπως συγκινούμαι εδώ και χρόνια όταν ακούω την τραγουδάρα που λέγεται «The Ship Song» (ένα από τα 10, 20..., 50,...100...) καλύτερα τραγούδια όλων των εποχών. Ο Nick Cave είναι μέγας performer – πάντα ήταν. Όμως τώρα έχει φτάσει αυτή του την τέχνη στην κορυφή. Κάτι που το αποτυπώνει το «Distant Sky» (στο ομώνυμο κομμάτι ο Cave μοιράζεται τη σκηνή με τη Δανή σοπράνο Else Torp). Βγήκα από την αίθουσα και το βλέμμα μου συνάντησε βλέμματα φίλων.
