Ένα soulful post punk τραγούδι από τ’ Αλγέρι!

Για πρώτη φορά στη χώρα μας, οι Algiers μας φέρνουν ζωντανά την έντονα πολιτικοποιημένη σύγχρονη μουσική τους. Στο «Temple», στις 10/2.

Και μόνο το ότι επιλέγεις τη λέξη «Algiers» για όνομα ενός γκρουπ που κατάγεται από την Ατλάντα της Τζόρτζια, αλλά πήρε μορφή στο Λονδίνο το 2007, χωρίς να υπάρχει κάποια προφανής σύνδεση των μουσικών σου αναφορών με την πρωτεύουσα της Αλγερίας, είναι σημαντικό. Έτσι συνδέεσαι συμβολικά με ένα κέντρο του αντιαποικιοκρατικού αγώνα στα τέλη των ’50s. Διότι στο Αλγέρι εκείνης της εποχής μπορούσες να συναντήσεις τη βία, το ρατσισμό, το θρησκευτικό πόλεμο και την αντίσταση – περίπου ό,τι βλέπουμε σήμερα παρακολουθώντας απλώς ένα δελτίο ειδήσεων.

Οι Algiers είναι ένα σχήμα που φαινομενικά συνδέει δύο διαφορετικές μουσικές παραδόσεις οι οποίες έχουν διακριτά όρια στη σύγχρονη pop φιλολογία. Είναι το post punk και η gospel-soul παράδοση σε μια σύμμειξη που, χωρίς να είναι πρωτότυπη, δίνει νέα φρεσκάδα στη σύγχρονη σκηνή – σε συνδυασμό, φυσικά, με μια έντονα πολιτικοποιημένη κοινωνικοαισθητική στάση που τους διακρίνει.

Το γκρουπ απαρτίζουν οι Franklin James Fisher (κιθάρα, τραγούδι), Ryan Mahan (μπάσο), Lee Tesche (κιθάρα) και, από πρόπερσι, ο Matt Tong (ντραμς). Το δισκογραφικό ντεμπούτο τους («Algiers», 2015) ήταν τουλάχιστον εντυπωσιακό. Έντονη κοινωνικοπολιτική συνειδητότητα, ενεργή αντικαπιταλιστική και αντιφασιστική θέση και στάση υπό ένα πρίσμα που αντλεί σφαιρικά από την ιστορική πείρα αντιαποικιοκρατικών και αντιρατσιστικών αγώνων. Οι μουσικές αναφορές προέρχονται από τους Birthday Party ή από τη Nina Simone και γίνονται ένα (μουσικά μιλώντας) με την afro-blue και afro-soul κατάσταση που ανέδιδαν τα ’60s. Και, μάλιστα, όλο αυτό απαντά σε επείγοντα ζητήματα του σήμερα (και του αύριο μάλλον) με εντελώς σημερινή γλώσσα. Και ­θυμό σημερινό.

Το παρελθόν δίνει πλούσιο μουσικό λεξιλόγιο και οι Algiers δείχνουν να το αξιοποιούν με γνώση, ουσία κι ευαισθησία. Δικαίως, λοιπόν, δεν ήρθαν να ταράξουν απλώς τα νερά, αλλά τις κοιμισμένες συνειδήσεις. Και να αποτελέσουν ένα καλό εφαλτήριο ανάγνωσης των πάντα επίκαιρων μηνυμάτων μέσω μιας σύγχρονης urban –ή μη– popular υμνωδίας. Το γεγονός είναι ότι οι Algiers αντλούν από την ευρύτατη μουσική παλέτα που έχουν χαρίσει στη σύγχρονη μουσική έκφραση ιδιώματα ή υπο-ιδιώματα όπως τα afrobeat, no wave, free jazz, industrial και άλλα πολλά που ενσωματώνονται με μαεστρία στο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Αυτό­ το διαπιστώνουμε ακούγοντας το περσινό τους άλμπουμ «The Underside of Power», όπου τίποτα δεν είναι πειραματικό – αν και πολλοί αρέσκονται να τους χαρακτηρίζουν experimentalists (τέτοια «πειράματα» έχουν κάνει οι Residents προ πολλού). Αντιθέτως, εδώ κάθε τραγούδι είναι τοποθετημένο­ τέλεια από κάθε άποψη και οι Algiers δίνουν την αίσθηση ότι έχουν βρει τον καλύτερο τρόπο­ να μας περνούν τη δύναμή τους. Πράγμα που θα κάνουν και στη σκηνή του «Temple» (10/2).