Μάρτυρες «Συμφωνικών rock μεταμορφώσεων» θα γίνουμε αύριο Παρασκευή 2/2, με τους μουσικούς της Καμεράτας και τον Γιώργο Πέτρου να δίνουν ορχηστρική διάσταση σε έργα των Deep Purple και του David Bowie.
Σε αυτήν τη συναυλία παρουσιάζονται για πρώτη φορά στη χώρα μας δύο πολύ σημαντικά έργα κλασικού και σύγχρονου συμφωνικού χαρακτήρα που καθένα τους εκφράζει μια εποχή, αμφότερα όμως έμειναν άφθαρτα, αυξάνοντας την καλλιτεχνική τους αξία στην πορεία του χρόνου. Πρόκειται για το περίφημο «Concerto for Group and Orchestra», το οποίο γράφτηκε από τον Jon Lord, οργανίστα και συνθέτη των Deep Purple, και κυκλοφόρησε σε δίσκο το 1970, και τη Συμφωνία αρ. 4 του Philip Glass, την επονομαζόμενη «Heroes», καθώς βασίζεται στο ομώνυμο θρυλικό άλμπουμ του David Bowie που κυκλοφόρησε το 1977.
Το «Concerto for Group and Orchestra» είναι μια πρωτοποριακή για την εποχή της σύνθεση, καθώς, πάνω στα ίχνη της φόρμας του κλασικού κονσέρτου, έχουμε για πρώτη φορά συμφωνική ορχήστρα (Royal Philharmonic Orchestra υπό τη διεύθυνση του Malcolm Arnold) να συνδιαλέγεται και να αντιδιαλέγεται με ένα ροκ γκρουπ, τους Deep Purple, που εκείνη την εποχή είχαν αφήσει πίσω την πρώτη ψυχεδελική τους περίοδο και, με τραγουδιστή τον εξαιρετικό Ian Gillan, καλλιεργούσαν τα χωράφια του hard rock που αργότερα έγινε heavy metal...
Ο συνθέτης του Jon Lord είχε ένα τέτοιο ογκώδες και δυναμικό παίξιμο στο όργανο hammond, που σίγουρα θεμελίωσε τη heavy έννοια για τους μετέπειτα. Σε αυτήν την κλασική του σύνθεση όμως η ορχηστρική/συμφωνική του γραφή συμπλέει με rock-blues δομές και αναπτύσσει μια πολύ όμορφη μουσική σύνθεση/αντίθεση. Φυσικά, το έργο του ξένισε τους «αγνούς» ροκάδες, όμως στην πορεία πήρε τη θέση του στην ιστορία του ροκ. Στη συναυλία στο Μέγαρο, μαζί με την Καμεράτα –στη θέση των Deep Purple–, θα είναι οι Χρήστος Μάστορας (τραγούδι), Γιάννης Παπαδόπουλος (ηλεκτρική κιθάρα), Γιώργος Πέτρου (hammond), Δημήτρης Τίγκας (ηλεκτρικό μπάσο) και Γιάννης Σταυρόπουλος (ντραμς).
Αρκετά χρόνια μετά, στα ’90s, ο μινιμαλιστής συνθέτης Philip Glass γοητεύεται από την πειραματική «Berlin Trilogy» του David Bowie και μετατρέπει σε συμφωνικές συνθέσεις αρχικά το άλμπουμ «Low» (το πρώτο αυτής της τριλογίας) και μετά το «Heroes», που είχε γίνει σε συνεργασία με τον Brian Eno. Εδώ ο Glass παίρνει την progressive και ambient υφή αυτής της μουσικής του Bowie (και του Eno) και της δίνει μια περαιτέρω progressiveness, μετασχηματίζοντάς τη σε ωραία σύγχρονη κλασική μουσική. Ο Glass είχε δει, πολύ σωστά, εκείνη την εποχή, το 1986, ότι η μουσική που είχε γράψει ο Bowie στα τέλη των ’70s μπορούσε να επαναπροσδιορίσει τις αρχές και τις διαστάσεις της pop μέσα από ιδιώματα και «γλώσσες» της world μουσικής, της αβανγκάρντ, της ambience κ.λπ. Και αυτό έκανε με την 4η Συμφωνία του…
