Συνθέσεις του Μιχάλη Γρηγορίου σε πρώτη παρουσίαση

Ο Μιχάλης Γρηγορίου, ένας από τους σημαντικότερους έλληνες συνθέτες, επιστρέφει στη σκηνή του Μεγάρου με τους νέους κύκλους τραγουδιών που θα παρουσιαστούν σε πρώτη εκτέλεση: «H Λήδα και ο Κύκνος» και «Τα παγώνια της Μονής Βλατάδων», έργα για δύο φωνές και πιάνο σε ποίηση Κατερίνας Καριζώνη.

Στη συναυλία συμμετέχουν οι γνωστοί ερμηνευτές Καλλιόπη Βέττα και Τάσης Χριστογιαννόπουλος (που είχε τραγουδήσει στο παρελθόν τα ορατόρια του συνθέτη «Σκοτεινή Πράξη» και «Αντιγόνη»). Η βραδιά εντάσσεται στα Μουσικά Πορτρέτα, τον νέο κύκλο εκδηλώσεων του Μεγάρου που επιχειρεί να αναδείξει την πολυμορφία της σύγχρονης ελληνικής δημιουργίας μέσα από εκδηλώσεις αφιερωμένες σε αναγνωρισμένους συνθέτες και τραγουδοποιούς μας.

Στη συναυλία της Τετάρτης 17 Ιανουαρίου στις 20:30 στην Αίθουσα Δημήτρης Μητρόπουλος, η οποία έχει χαρακτήρα μουσικής δωματίου, στο πρώτο μέρος θα παρουσιαστούν τα δύο νέα έργα του συνθέτη, ενώ στο δεύτερο μέρος θα ακουστούν οι κύκλοι «Μωβ» (σε ποίηση Βαλαωρίτη, Σικελιανού και Μαβίλη) και «Purple» (σε σονέτα του Σαίξπηρ στο αγγλικό πρωτότυπο) για πιάνο, βιολί, τσέλο και βαρύτονο. Στο πιάνο ο συνθέτης.

Ο Mιχάλης Γρηγορίου είναι γνωστός στο ευρύτερο κοινό από τις δισκογραφικές του δουλειές «Ανεπίδοτα γράμματα», «Η αγάπη είναι ο φόβος...», «Ο Οδυσσέας στο ποτάμι» πάνω σε ποίηση σπουδαίων ελλήνων ποιητών, όπως του Άρη Αλεξάνδρου, του Τάκη Σινόπουλου, του Τάσου Λειβαδίτη κ.ά.

Ο ίδιος τονίζει πως δεν του αρέσει ο πολυφορεμένος όρος της «μελοποιημένης ποίησης». Λέει χαρακτηριστικά: «Δεν λειτουργώ σαν ένας συνθέτης που “μελοποιεί” στίχους –ένας όρος που με απωθούσε ανέκαθεν, καθώς παραπέμπει συνειρμικά και σε ένα “μουσικό μπογιάτισμα” της ποίησης– αλλά περισσότερο σαν σκηνοθέτης, σαν σκηνογράφος και σαν φωτιστής νοημάτων που αντιμετωπίζει κάθε ποίημα σαν ένα σενάριο ή σαν λιμπρέτο. Και καθώς κάθε ποίημα αξιώνει μια διαφορετική “σκηνοθετική” και “σκηνογραφική” προσέγγιση, γι’ αυτό επιτρέπω στον εαυτό μου να αντλεί από ένα πλήθος στυλιστικών επιδράσεων, που ανήκουν βέβαια στα προσωπικά μου βιώματα και που μπορεί να ξεκινάνε από την Αναγέννηση και το Μπαρόκ, να περνάνε απο τον Σούμαν ή τον Ραχμάνινοφ ή τον Χατζιδάκι, να αγγίζουν ίσως το ρεμπέτικο και να φτάνουν ενίοτε μέχρι την avant-garde».