Η εισαγωγική ομιλία από τον Erik Steinskog, καθηγητή μουσικολογίας στο πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης, είχε ενδιαφέροντα στοιχεία που θα μπορούσαν να αποτελέσουν αφορμές και βάση για περαιτέρω συζήτηση – όμως εδώ λειτούργησε περισσότερο σαν μια περίπου ακαδημαϊκή διάλεξη που τράβηξε και ίσως κούρασε μέρος του κοινού. [Παρότι κράτησε κάτι λιγότερο από μισή ώρα, φάνηκε κάπως παραπάνω – ακόμα μια ένδειξη της «ελαστικότητας» ή και της uncertainty του χρόνου σε οτιδήποτε έχει σχέση με τον Sun Ra!] Όλο αυτό όμως ξεχάστηκε μόλις μπήκε η 10μελής Sun Ra Arkestra με επικεφαλής τον βετεράνο Marshall Allen, τον άνθρωπο που βρισκόταν πλάι στον Sun Ra από τα τέλη των ‘50’s και αποτελούσε για πάρα πολλά χρόνια μέλος της θρυλικής τριάδας των «ξύλινων» πνευστών της Arkestra μαζί με τον John Gilmore (τενόρο) και τον Pat Patrick (βαρύτονο). [Και τώρα, παρατήρησα με κάποια συγκίνηση, πως τα σαξόφωνα έβγαζαν έναν ανάλογο, ζεστό και εκρηκτικό ήχο όπως «τότε» (?), μαζί με το βαρύτονο του επίσης βετεράνου Danny Thompson και το τενόρο του Noel “Flying Knoel” Scott που, ειρήσθω εν παρόδω, μας έκανε και μια επίδειξη των ακροβατικών του ικανοτήτων!]
Για την Sun Ra Arkestra το “Astro-Black” αποτελεί μια τέλεια εισαγωγή και ένα πεδίο να απλωθεί η «υπερκόσμια», «διαπλανητική» ή ότι άλλο θέλετε, μουσική του Sun Ra που, εδώ και πάρα πολλά χρόνια, ακολουθεί ένα τελετουργικό τυπικό που μπορεί να σε «πετάει» από μια στιγμή στο swinging Harlem σε κάποια άλλη, χωρικά τοποθετημένη στο μακρινό διάστημα, χωρίς να ακολουθεί κάποια χρονική γραμμικότητα. Οι μουσικοί της Arkestra είναι εξοικειωμένοι μ’ αυτή την πρακτική και εσύ, σαν ακροατής, δεν έχεις παρά να τους ακολουθήσεις σ’ αυτή τους την διαπλανητική βόλτα. Το “Saturn”, ένα διαχρονικό στάνταρντ από τα mid-‘50’s, έρχεται πάντα για να δηλώνει τον τόπο καταγωγής του μύστη Sun Ra, αλλά και για να μας κάνει να πατάμε γερά στο bop και το post-bop που γεννήθηκε σ’ αυτή τη γη και στηρίζει όλη τη μοντέρνα τζαζ από τον δεύτερο πόλεμο και μετά. Μετά, σε μια κατάσταση που μπορεί να εμπεριέχει ισόποσα γνωστές μελωδίες όπως το “Mack the Knife” ή το “Over the Rainbow” μαζί με όλη την free jazz πρακτική που κατακτήθηκε στα ‘60’s, πάμε ταξίδι σε κόσμους για τους οποίους δεν μας μίλησαν ποτέ!
[H Arkestra λίγους μήνες πιο πριν, στο Παρίσι]
Η Sun Ra Arkestra μας οδηγεί σε ένα γλέντι των αισθήσεων και αυτό είναι κάτι που το καταλαβαίνει κανείς καλύτερα στο live. Στον δίσκο έχεις ανάγλυφη την δόμηση της μουσικής και μπορείς, ανά πάσα στιγμή, να κάτσεις και να μελετήσεις τα «νοήματα»! Στη συναυλία, σε παίρνει και σε σηκώνει! Το ζεις εκείνη τη στιγμή – και φέρνεις στο νου σου μια ανάλογη στιγμή, πίσω στον χρόνο: 28 Φεβρουαρίου 1984 – με τον ίδιο τον Sun Ra επικεφαλής (και τον Αιγύπτιο ντράμερ Salah Ragab). Η διαπίστωση είναι ότι η σημερινή Arkestra μεταφέρει αυτούσιο και ατόφιο το «παλιό» πνεύμα. Δείχνοντας μια συνέχεια που είναι συναρπαστική και συγκινητική... “Sometimes I’m Happy, Sometimes I’m Blue” και εδώ το καθαρό μπλουζ που στρώνει τον δρόμο για την ηρωική έξοδο / κάθοδο στο προσωπικό μας inner space είναι το «Fine and Mellow» της Billie Holiday – ή της Nina Simone, της Diana Ross ή της Eva Cassidy, διαλέξτε όποιο θέλετε... – που εδώ τραγουδάει η Tara Middleton και παίζουν μαζί της ο κιθαρίστας Francis Middleton, ο πιανίστας Farid Barron και όλη η Arkestra. Τέλος, όπως πάντα – ή σχεδόν όπως πάντα: “Fate in a Pleasant Mood”, “Outer Spaceways Incorporated”. “I’ll Wait for You”… και βγαίνουμε στο δρόμο σχεδόν χορεύοντας. Όπως και την άλλη φορά...
