Ο πολυαναμενόμενος Michael Kiwanuka, που μας έστησε (χωρίς να το θέλει) το καλοκαίρι, έρχεται τώρα, στις 30 Σεπτεμβρίου, στο «Gazi Music Hall» για να μας αγγίξει με την τέχνη του.
Μερικά πράγματα έρχονται πολύ πιο φυσικά απ’ όσο νομίζει κανείς. Και σε περιπτώσεις όπως αυτή του Michael Kiwanuka έρχονται τόσο φυσικά και άνετα όσο η αναπνοή. Παιδί με αφρικάνικη ρίζα, μεγαλωμένο στην καρδιά του δυτικού κόσμου, με ιδιαίτερες ευαισθησίες και κατάλληλη μόρφωση. Και ταλέντο –χωρίς αυτό δεν γίνεται τίποτα– τραγουδοποιού με πραγματικές αναφορές, σε πραγματικά καλλιτεχνικά ονόματα.
Ο ίδιος μιλάει για τον Bill Withers και τον Richie Havens, τον Jimi Hendrix και τον Bob Dylan, τον Otis Redding και την Joni Mitchell – κι εμείς, με τη συνήθη δημοσιογραφική υπερβολή που μπορεί να μας διακρίνει, τείνουμε ήδη να τον βάζουμε δίπλα στον Terry Callier ή (ακόμα και) στον Marvin Gaye. Το γεγονός είναι ότι ο Michael Kiwanuka είναι μια ευχάριστη –και απολαυστική αισθητικά– περίπτωση για όλους μας και η ανακοίνωση του ονόματός του στο lineup της τρίτης ημέρας του Release Athens 2017 (η οποία ακυρώθηκε) ήταν ανάμεσα στα μεγάλα και ουσιώδη νέα του καλοκαιριού – για μένα λίγο μόνο πιο πίσω από την Dee Dee Bridgewater στη Σάνη και τον Kamasi Washington στην Τεχνόπολη.
Με ποιότητες που έγιναν εμφανείς ήδη από την πρώτη του δισκογραφική κυκλοφορία (το άλμπουμ «Home again» του 2012), ο Kiwanuka φάνηκε πως έφερνε μια νέα πνοή στο soul και το folk feeling που ανέκαθεν διέθετε το rock, δίνοντάς μας διαμάντια (καμία σχέση με τη βρετανική neo-soul που, τις περισσότερες φορές, καταλήγει βαρετή και ανούσια). Ο Kiwanuka, στα mid ’20s του, με πλήρη καλλιτεχνική ωριμότητα, έδινε τραγούδια με ουσία και με την ανθρώπινη, κοινωνική και ιστορική επίγνωση ενός μαύρου Λονδρέζου που είχε καταγωγή από την Ουγκάντα και πλήρη επαφή με την πολιτισμική του κληρονομιά.
Αυτό όμως στην περίπτωση του Kiwanuka γίνεται με πραγματικούς καλλιτεχνικούς όρους και αμεσότητα στην έκφραση. Στη μουσική και τα τραγούδια του δεν θα συναντήσουμε τα συνήθη τερτίπια που σπρώχνουν τα πράγματα στον εντυπωσιασμό και έξω από την ουσία. Εδώ, ένας νέος του 21ου αιώνα μιλάει τη γλώσσα που μιλούσαν οι πατεράδες του και οι παππούδες του, με την protest και spiritual διάσταση που πάντα χαρακτήριζαν τη μαύρη μουσική. [Εδώ να σημειωθεί πως τα ακροατήρια του Michael Kiwanuka κάθε άλλο παρά έγχρωμα είναι – αλλά αυτό είναι ένα διαχρονικό στοιχείο και χαρακτηριστικό της μαύρης μουσικής].
Έτσι, το αριστουργηματικό «Love & Hate» του 2016 δεν μπορεί να θεωρείται εντελώς έκπληξη – παρά μόνο γι’ αυτούς που άκουσαν τον προικισμένο αυτό τραγουδοποιό για πρώτη φορά. Το άνοιγμά του μάλιστα, το 10λεπτο «Cold Little Heart», έχει γίνει τεράστια επιτυχία (κάτι που δεν είναι σύνηθες για ένα τραγούδι του οποίου το πρώτο μέρος είναι instrumental), και είναι το βασικό θέμα της σειράς «Big Little Lies». Τα υψηλά στάνταρ παραγωγής σ’ αυτόν το δίσκο εξυπηρετούν την ουσία και δίνουν ποικιλόμορφους εκφραστικούς δρόμους στα τραγούδια και τις μουσικές του Michael Kiwanuka, ενός καλλιτέχνη που κοσμεί με την τέχνη του την ευρύτερη popular μουσική.
