Οι οσκαρικές μελωδίες του «La La Land»... ζωντανεύουν στο Γκάζι

To οσκαρικό Technicolor μιούζικαλ «La La Land»... ζωντανεύει στις Παρασκεύη 8 και το Σάββατο 9/9 στο «Gazi Music Hall», σε δύο ξεχωριστές προβολές με live soundtrack από 100μελή ορχήστρα, χορωδία και jazz ensemble.

Στην κριτική για την ταινία που έγραψε ο Ρόμπι Κόλιν στην αγγλι­κή «Telegraph» η φράση ότι φεύγεις­ από την αίθουσα «με ένα δάκρυ στα μάτια κι ένα τραγούδι στην καρδιά» (κάνοντας έμμεση αναφορά στο γνωστό jazz standard «With a song in my heart») πιάνει όχι μόνο την ουσία του «La La Land», αλλά αποτελεί και διατύπωση του απόλυτου (σχεδόν αξιωματικού) κριτηρίου το οποίο αφορά εν γένει την τέχνη και τη μουσική ειδικότερα: χωρίς το ισχυρό στοιχείο της συγκίνησης δεν αξίζει (καν) να την ακούς!

Το «La La Land» του Ντάμιεν Σαζέλ –μαζί με τη σπουδαία μουσική­ που έγραψε γι’ αυτό ο Τζάστιν Χούρβιτς– πήρε διθυραμβικές κριτικές από παντού, μάζεψε τα βραβεία που άξιζε (με μοναδική παράλειψη το Όσκαρ καλύτερης ταινίας) και, κυρίως, συγκίνησε πλήθη θεατών ανά την υφήλιο. Είναι ένα μοντέρνο μιούζικαλ που αναβιώνει την παλιά χολιγουντιανή λάμψη, η οποία χαρακτήριζε τα κλασικά μιούζικαλ, αλλά με σύγχρονους όρους και σαφείς αναφορές σε μεταγενέστερες –από τη «χρυσή εποχή»– σπουδαίες στιγμές του μουσικού θεάτρου (ή σινεμά), αμερικανικού ή μη, όπως το «West Side Story» ή οι «Ομπρέλες του Χερβούργου». Δεν είναι τυχαίο ότι και στα δύο η μουσική ως αξία, του Λέοναρντ Μπερνστάιν και του Μισέλ Λεγκράν αντιστοίχως, είναι που παίζει τον θεμελιακό ρόλο

Με τον ίδιο τρόπο η μουσική είναι που κυριολεκτικά εκτοξεύει το «La La Land». Η ερωτική ιστορία ανάμεσα στη Μία και στον Σεμπάστιαν (η Έμα Στόουν και ο Ράιαν Γκόσλινγκ αποτελούν κορυφαίους ερμηνευτές της γενιάς­ τους) θα μπορούσε να παίζεται με τους ίδιους όρους και αλλού –στη Νέα Υόρκη ή στο Παρίσι–, όπου οι τέχνες της ηθοποιίας και της πρακτικής της μουσικής ανθούν επίσης. Όμως είναι το τοπίο του Λος Άντζελες –με θέα κυρίως στον ωκεανό– που μπορεί να δώσει αυτά τα ζωντανά και ταυτόχρονα ονειρικά χρώματα σε όλες τις εποχές του χρόνου.

Στο μουσικό του σκορ ο Τζάστιν Χούρβιτς τοποθετεί έντεχνα το ρυθμο-μελωδικό ονειρικό στοιχείο και το δένει θαυμάσια με την jazz. κυρίως σε post bop εκδοχή, που μας φέρνει στο νου κάτι από την coolness και την μποεμία των ’50s. Το έργο διαδραματίζεται σε ένα ακαθόριστο σήμερα, αλλά αυτό δεν θα απασχολήσει κανέναν. Ακούμε εξαιρετική jazz αλά «Lighthouse». Το θρυλικό καλιφορνέζικο στέκι των cool jazzmen κάνει δυνατή εμφάνιση στο έργο, καθώς ο πρωταγωνιστής –πολύ καλός jazz πιανίστας με σαφείς προδια­γραφές (και προτιμήσεις στον) Thelonious Monk– ονειρεύεται να ανοίξει το δικό του jazz club για να παίζει τη μουσική που του αρέσει και να παίζεται η μουσική που του αρέσει!

Το τυπικό κλισέ της «αντιεμπορικότητας» της jazz –που θα είναι πάντα μια «αιώνια μόδα», όπως την ονόμασε ο Adorno– είναι παρόν κι εδώ, καθώς ο Σεμπάστιαν­ θα αναγκαστεί να «προδώσει» προς στιγμήν την αγαπημένη του μουσική για χάρη μιας άλλης, πιο ηλεκτρικής, fusion, funk-άτης και προσοδοφόρας, σπρώχνοντας και τη Μία σε ανάλογες επιλογές. Όμως αυτή η jazz, η καθαρή και καλογραμμένη από τον Χούρβιτς, είναι που κάνει το σάουντρακ κυριολεκτικά να αστράφτει και μαζί με όμορφους χολιγουντιανούς ρομαντισμούς και υπέροχα τραγουδιστικά μέρη να δίνει ένα συμπαγές έργο που θα μπορούσε να πει τη δική του ιστορία. (Είναι σημαντικό το ότι ο Τζάστιν Χούρβιτς δεν χρησιμοποιεί την εύκολη λύση των jazz standards στην οποία θα κατέφευγαν πολλοί διάσημοι συνάδελφοί του, αλλά γράφει original jazz κομμάτια. Εδώ μόνο ένα κομμάτι του Monk ακούγεται φευγαλέα...)

Κι έτσι αυτή η δυνατή και όμορφη μουσική είναι το πραγματικό όχημα μιας παράστασης, ενός «La La Land: Live in Concert» που περιοδεύει στον κόσμο γοητεύοντας ξανά, με συναυλιακό τρόπο, πλήθη κόσμου. Ξεκινώντας, φυσικά, από το «Hollywood Bowl» του Λος Άντζελες τον περασμένο Μάιο, έρχεται και στη χώρα μας για δύο μοναδικές συναυλίες, στις 8-9/9, στο «Gazi Music Hall». Με μεγάλη ορχήστρα, χορωδία, jazz group και όλα τα σχετικά που κάνουν τη μαγεία και τη συγκίνηση να ξαναζούν live στη σκηνή και συνδυαστικά με τη μεγάλη οθόνη όπου θα προβάλλεται η ταινία. Μια ταινία που, αν τη δεις δεύτερη φορά, μπαίνεις ακόμη πιο βαθιά μέσα της. Και με μια μουσική που, αν την ακούσεις και live, γίνεται πιο πολύ δική σου.