Ο Wim Mertens έρχεται για μία ακόμη φορά στο Ηρώδειο (30/7), με καινούργιες και παλιές μουσικές του, για να μας ταξιδέψει μέσα στο χώρο και το χρόνο. Με οδηγό την ομορφιά.
Με το «Dust of truths» ο Φλαμανδός συνθέτης ολοκλήρωσε πέρυσι το τρίπτυχό του, «Cran aux oeufs» (τα άλλα δύο μέρη του οποίου είναι τα «Charaktersketch» και «What are we, locks, to do?»). Είναι ένα «μουσιστόρημα» (musi-fiction το αποκαλεί ο ίδιος) που συνδέει τη σύγχρονη Ευρώπη με την ιστορία της – δηλαδή με την αρχαία Ελλάδα και την αρχαία Ρώμη. Μέσα από τις αξίες της ποίησης και του τραγουδιού (που αποτελούν την ουσία της μουσικής), ο συνθέτης προσεγγίζει την ιστορική αλήθεια ξεκινώντας από τις Βρυξέλλες του σήμερα, ένα από τα σύγχρονα κέντρα οικονομικής και πολιτισμικής εξουσίας, και πηγαίνει στο παρελθόν, στην Αίγυπτο των Πτολεμαίων ή στη ναυμαχία που έγινε στο Άκτιο, ανάμεσα στον μετέπειτα αυτοκράτορα Οκταβιανό Αύγουστο και στην Κλεοπάτρα – μια σύγκρουση που ο Mertens βλέπει και ερμηνεύει ως εμφύλια και όχι ως σύγκρουση «πολιτισμών», αιγυπτιακού και ρωμαϊκού.
Αυτή ακριβώς η σύγκρουση αποτελεί το θεματικό άξονα του «Dust of truths», το οποίο θα παρουσιάσει με το ensemble του στο πρώτο μέρος της συναυλίας του στο Ηρώδειο. Λέγεται ότι ο Wim Mertens εμπνεύστηκε το έργο όταν έπαιξε πριν από δυο χρόνια σόλο πιάνο στη Νικόπολη, μπροστά στο άγαλμα του Οκταβιανού. Μπορεί όμως να είχε ήδη κάτι στο νου του και να βγήκε –οριστικοποιημένο πια– το «Dust of truths» ως η ολοκλήρωση του τρίπτυχου. Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά. Έτσι κι αλλιώς, οι καλλιτέχνες έχουν την ελευθερία να «διαβάζουν» τις πράξεις του ανθρώπου –δηλαδή την ιστορία– με τον τρόπο που αυτοί θέλουν.
Εδώ και σχεδόν 40 χρόνια, από τις αρχές των ’80s, o Wim Mertens θέτει τη μουσική ως βασική ανθρώπινη εκφραστική ανάγκη, λειτουργώντας γύρω από τις αρχές της σύγχρονης μουσικής, με επίκεντρο το μινιμαλισμό – για την «κλασική» αμερικανική όψη του οποίου (LaMonte Young, Terry Riley, Steve Reich, Phillip Glass) έχει γράψει ένα θαυμάσιο βιβλίο. Στη δισκογραφία/εργογραφία του Wim Mertens καταγράφονται γύρω στα 90 άλμπουμ, μερικά από τα οποία («Struggle for pleasure», «Maximizing the audience» κ.ά.) έχουν αποκτήσει σχεδόν κλασική υπόσταση.
Ο Mertens έχει καταφέρει να βρει τις popular παραμέτρους της σύγχρονης σύνθεσης και τις χρησιμοποιεί προς όφελος όλων –και κυρίως της μουσικής– σε συνθέσεις για ορχηστρικά σύνολα, κομμάτια για πιάνο και φωνή (τη δική του, κοντρατενορίστικη κυρίως) ή για μινιμαλιστικούς συνδυασμούς οργάνων. Χαρακτηριστικά και δημοφιλή κομμάτια από την πλούσια δισκογραφία του θα παιχτούν στο δεύτερο μέρος της συναυλίας του στο Ηρώδειο – μιας συναυλίας που ουσιαστικά ολοκληρώνει τις μεγάλες εκδηλώσεις του Φεστιβάλ Αθηνών εδώ για φέτος.
