Ο Phil Woods και η… ελληνική κουζίνα στην τζαζ!

Σαν σαξοφωνίστας, ο Phil Woods ανήκει σε μια γενιά που έρχεται μετά από τον Charlie “Bird” Parker, σε post-bop κατευθύνσεις, που όμως δεν ορίζουν την μετέπειτα εξέλιξη της τζαζ καθώς πιο καινοτόμοι μουσικοί, όπως ο αείμνηστος Ornette Coleman, δίνουν το πραγματικό μελλοντικό της στίγμα. Παρά ταύτα όμως, ο Phil Woods, που έφυγε στις 29/9, έχει αφήσει πίσω του μια εκτενή δισκογραφία, από το 1954 ως το 2011, από όπου μπορεί να αντλήσει κανείς κατά το δοκούν.

Σημασία για εμάς έχει ο δίσκος “Greek Cooking” (Impulse) που έκανε ο Phil Woods με τον ενορχηστρωτή Norman Gold και συμμέτοχο τον μπουζουξή Ιορδάνη Τσομίδη (και οι τρεις φιγουράρουν στο εξώφυλλο του δίσκου της θρυλικής εταιρίας που αφήνει προς στιγμήν τα βαθυκόκκινα και καφέ χρώματα και αφήνεται στο απέραντο γαλάζιο).

Είναι μια εποχή όπου η Ελλάδα είναι στη μόδα: ο «Ζορμπάς» είναι φρέσκος, η μουσική του Μίκη και του Μάνου έχει γκελ διεθνώς, και τη χώρα μας τη συναντάμε σε διάσημες τηλεοπτικές σειρές όπως «Ο Άγιος (The Saint)» ή «Ο άνθρωπος της U.N.C.L.E. (The Man from U.N.C.L.E.)». Η ιδέα να φτιαχτεί ένας δίσκος που να βάζει την ελληνική μουσική σε τζαζικό πλαίσιο είναι καλή και ο πρωταγωνιστικός ρόλος που έχει το άλτο του Phil Woods είναι ο πρέπων…

Η παρουσία του Τσομίδη – που εκείνη την εποχή κάνει καριέρα στην Αμερική – στο μπουζούκι είναι ό,τι πρέπει (σε σχέση με τη μόδα αλλά και με την ουσία) ενώ το γκρουπ των μουσικών συμπληρώνεται με μουσικούς αρμένικης και άλλης μεσανατολικής καταγωγής που γνωρίζουν την τζαζ και την παράδοσή τους και παίζουν σε αντίστοιχα μαγαζιά της Νέας Υόρκης, του Σικάγου κ.ά. Όπως και ο Τσομίδης, εξάλλου… Ο δίσκος είναι καλός – πολύ καλός, θα έλεγα – και, από τη φύση και τη θέση του πρωτοπορεί σε σχέση με αυτό που σήμερα λέμε world jazz. Όμως όταν πρωτοεισήχθη στην ελληνική αγορά, κάπου στο δεύτερο μισό των ‘70’s, όλοι οι τζαζόφιλοι τον σνομπάραμε! Σιγά μην αγοράζαμε δίσκο της Impulse που είχε μπουζούκι μέσα! Προτιμούσαμε να πάρουμε κάτι του Coltrane. Έτσι, το “Greek Cooking” έμεινε περίπου στα αζήτητα! Αργότερα, μετά από αρκετά χρόνια, όλοι τον αναζητούσαμε αυτό τον δίσκο και, φυσικά, πληρώναμε πολύ περισσότερα λεφτά για να τον αποκτήσουμε! Με θυμάμαι να σκάω ένα πεντοχίλιαρο και να είμαι και ευχαριστημένος! Το “Greek Cooking” δεν έχει να κάνει με μια στενά «ελληνική» αντίληψη της μουσικής. Έχει μάλλον ένα πιο διεθνικό άκουσμα, πιο πιστό στην Ελλάδα του Ρήγα σαν αισθητική / ιδεολογική άποψη. Και είναι μουσική θαυμάσια: το "Greek Cooking" είναι ο δίσκος του Phil Woods που ακούω περισσότερο από κάθε άλλον εδώ και χρόνια.Τους άλλους δίσκους του τους έχω ψιλοπαρατήσει!