Ένα flash-back στα Διάφανα Κρίνα μέσα από 5 τραγούδια τους

Οι συναυλίες αγάπης και συμπαράστασης στον Θάνο Ανεστόπουλο επανενώνουν και επαναδραστηριοποιούν ένα από τα καλύτερα δικά μας ροκ γκρουπ. Τα Διάφανα Κρίνα – μαζί με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη, τον Γιάννη Αγγελάκα και τους Last Drive – θα είναι 10-11/9 στην Τεχνόπολη κι εμείς θυμόμαστε κάποιες ιδιαίτερες στιγμές τους.

Τα Διάφανα Κρίνα είναι ένα από τα πιο σημαντικά γκρουπ των ‘90’s γιατί διαμόρφωσαν έναν δικό τους μουσικό λόγο, με ποιητικές διαστάσεις και διείσδυση στην ανθρώπινη, καθημερινή αγωνία. Ο πρώτος τους μεγάλος δίσκος «Έγινε η απώλεια συνήθειά μας» (1996) αντικατοπτρίζει αυτό ακριβώς και είναι από τους σημαντικότερους δικούς μας ροκ δίσκους των ‘90’s...

«Μέρες αργίας» σε ποίηση Διονύση Καψάλη

Ο δεύτερος δίσκος τους, «Κάτι σαράβαλες καρδιές» (1998) τονίζει περισσότερο τον ποιητικό χαρακτήρα της μουσικής του γκρουπ καθώς αυτό έχει πια αποκτήσει ιδιαίτερα μεγάλη δημοφιλία από τη συμμετοχή του στο Rockwave του 1997. Στον δεύτερο δίσκο των Διάφανων Κρίνων συμμετέχει και ο Αλκίνοος Ιωαννίδης ως μουσικός...

«Όλα αυτά που δεν θα δω»

Με τον νέο αιώνα όμως τα Διάφανα έχουν το δικό τους δισκογραφικό label και βγάζουν το άλμπουμ «Ευωδιάζουν αγριοκέρασα οι σιωπές» - ένας τίτλος που ταιριάζει απόλυτα με τη μουσική του δίσκου – και με τις ευωδιές του!

«Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινοπώρου δείλι» σε ποίηση Κώστα Ουράνη

Τα πρώτα χρόνια του νέου αιώνα είναι εποχές που βρίσκουν τα Διάφανα στο peak της συναυλιακής τους δραστηριότητας αλλά και στο άνοιγμα του κύκλου των εργασιών τους. Με μουσική για θέατρο («Δις Τζούλια»), με unplugged του Θάνου Ανεστόπουλου, με καινούριο δίσκο («Ότι απόμεινε από την ευτυχία») αλλά και με αδυναμία να συνεχίσουν την δισκογραφική τους ανεξαρτησία. Ο επόμενος δίσκος τους, «Ο γύρος της μέρας σε 80 κόσμους» (2006), είναι instrumental αλλά ιδιαίτερα εύγλωττος...

«Τρεμπλίνκα»

Το 2008 το άλμπουμ «Κι η αγάπη πάντα θα καλεί» θεωρείται το «κύκνειο άσμα» του γκρουπ. Την επόμενη χρονιά τα Διάφανα διαλύονται και ο Θάνος Ανεστόπουλος τραβάει τον δικό του δρόμο. Μέχρι σήμερα, που οι φίλοι ξαναβρίσκονται...

«Με ρωτούν οι χειμώνες»