Οι μουσικές κυλούσαν φέρνοντας η μία την άλλη το Σάββατο 16/5 στη Στέγη και εμείς απολαμβάναμε την καλύτερη τζαζ (με σύγχρονους όρους) που είχαμε ακούσει εδώ και καιρό.
Πριν από 45 (και κάτι...) χρόνια ο Miles Davis άρχισε να ανοίγει «κατευθύνσεις στη μουσική) [Το ίδιο έκανε και πριν, όμως με το «In A Silent Way» και το «Bitches Brew» δηλώθηκε και επισήμως!]. Η τζαζ άλλαζε για μια ακόμα φορά – και αυτή τη φορά άλλαζε για τα καλά: εκρηκτικοί και έντονοι ρυθμοί, ψυχεδελικός ροκ ηλεκτρισμός, βαριά groovy χρώματα – όλα αυτά έδωσαν ένα «σώμα» μουσικής που καταγράφηκε στα σπουδαία ηλεκτρικά άλμπουμ του Miles που είναι πάντα διαθέσιμα προς απόλαυση και μελέτη. Και που επέδρασαν – καίρια – σε ό,τι ονομάσαμε τζαζ ροκ στη συνέχεια.
Τα αναφέρω αυτά γιατί το γκρουπ των Craig Taborn, Dave Holland, Kevin Eubanks και Eric Harland (με τη σειρά που τοποθετήθηκαν στη σκηνή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών το Σάββατο 16/5), τουλάχιστον στα πρώτα κομμάτια που έπαιξε, φάνηκε σαν να ερχόταν κατευθείαν από εκείνη την εποχή, διακτινισμένο με ακρίβεια στο σήμερα, για να παίξει εκείνη την πρωτοπόρα ηλεκτρική fusion και να δείξει πόσο φρέσκια παραμένει. Μην ξεχνάμε, ο David Holland ήταν και τότε εκεί – πιο πρωτοπόρος από τους πρωτοπόρους. Και τέτοιος παραμένει μια ζωή, δικαιώνοντας τον χαρακτηρισμό που είχε η τζαζ κάποτε: «The Sound of Surprise».
Αλλά και ο κιθαρίστας Kevin Eubanks – στα χνάρια του παλιού, καλού, προ-Mahavishnu, John McLaughlin. Μέσα από διαρκή ρολαρίσματα στις ατμόσφαιρες από το Fender Rhodes του Craig Taborn και τις ανεπανάληπτες ρυθμολογικές εκρήξεις του Eric Harland. Τέσσερις άνθρωποι με πανίσχυρη βάση σε δημιουργικές τζαζ εφαρμογές, με μεγάλη ή μικρότερη ιστορία ο καθένας τους, με διαφορετικούς δρόμους / τρόπους προσωπικής μουσικής αφήγησης και προσέγγισης αφήνονται ελεύθεροι – αλλά με πλήρεις γνώσεις και επιγνώσεις – στον αυτοσχεδιασμό με αιτία, συλλογικό και ατομικό ταυτόχρονα, έτσι όπως τον δίδαξαν τα προαναφερθέντα ιστορικά σχήματα του Miles Davis. Μουσικές με ποικίλλα σημεία αναφοράς – ένα μόνο εκ των οποίων είναι και ο δίσκος «Prism» που ηχογράφησαν προ διετίας – που οδηγούνται σε εξαιρετικά σύγχρονα μπλουζ και εκρηκτικά rompers ή σε όμορφες διαστρικές μπαλάντες μέσα από το μοναδικό πιανιστικό άγγιγμα του Craig Taborn.
Οι μουσικές κυλούσαν φέρνοντας η μία την άλλη και εμείς απολαμβάναμε την καλύτερη τζαζ (με σύγχρονους όρους) που είχαμε ακούσει εδώ και καιρό. Βγαίνοντας, ένας φίλος είπε: «Ευτυχώς που υπάρχει η Στέγη και μπορούμε να ακούμε τέτοια πράγματα». Δεν είχα λόγους να διαφωνήσω. Αντιθέτως...
