Bar.B.Q.

Ευρύ φάσμα κρεατο-επιλογών, χαλαρό, καθημερινό στιλ κι εξυπηρετική διάθεση: η Νέα Σμύρνη καρφώνει μαχητικά το σημαιάκι της στο χάρτη της αθηναϊκής κρεατοφαγίας με αυτό το ευέλικτο, user friendly μαγαζί.

Εχω γράψει αρκετές φορές για το «Bar.B.Q.» τα τελευταία χρόνια. Αυτήν­ τη φορά θα περάσω στο fast forward το βιομηχανικό ντεκόρ με το γκρι τουβλάκι και τα «τοτεμικά» φωτιστικά με τα λευκά ζωάκια –κιβωτός κρεμάμενη–, θα περάσω­ και τις ιδιόμορφες φωτογραφίες του Jon Saudek που πλαισιώνουν την ανοιχτή κουζίνα και θα μπω στο ψητό. Και στο μαγειρευτό. Και στο τυλιχτό. Το φιλικό, με θεματικές πινελιές μοντέρνων τόνων περιβάλλον έχει τη φάση του, πλην όμως όταν έχεις πάει και ξαναπάει, αυτά στα οποία εστιάζεις είναι η μεγάλη ποικιλία κρεατικών αποχρώσεων, οι πρώτες ύλες και τα ψησίματα. μαζί με μια ικανοποιητική συλλογή κρασιών κι επιλογών σε ποτήρι κι ένα σέρβις καταρτισμένο κι ευγενικό φτιάχνουν ένα πολύ συνεπές σύνολο, ουσιαστικά αξοναρισμένο στα πιθανά «θέλω» όσων βλέπουν με ρομαντική ματιά το κρέας.
Αυτόν τον καιρό οι φαν του ωμού θα βρουν για πρώτη φορά ένα ωραία κομμένο, σχετικά ήπιων τόνων ταρτάρ με μουστάρδα, κάππαρη και αντζούγια. Μπορεί να είναι ήπιων τόνων ως προς τα αρτύματα –δεν θα ήταν άσχημη μια στάλα ένταση, ένα μικρό σκέρτσο–, αλλά το κρέας του το νιώθεις. Το δε flank steak πλέον το τρως και... με το χέρι, εν είδει ορεκτικού: ψιλοκομμένο, μέσα σε σφιχτοτυλιγμένη τορτίγια μαζί με κίτρινες και κόκκινες πιπεριές, δυόσμο και σος γιαουρτιού, είναι πραγματικά απίθανο. Η μπολονέζ με salciccia (μαλακό λουκάνικο), αρκετά πλούσια σάλτσα ντομάτας και τα ζυμαρικά της σωστά βρασμένα, ρίχνει στο τραπέζι μια δυνατή κάρτα ρουστίκ νοστιμάδας, αυτό που με κέρδισε όμως στο πεδίο του μαγειρευτού/comfort food ήταν το αρνίσιο κότσι. Με μια γευστική ντεμιγκλάς αρωματισμένη με δεντρολίβανο κι ένα ανάλαφρο, αφράτο πλιγούρι με τραγανά λαχανικά, είναι από τις πιο ιδιαίτερες αφίξεις του ανανεωμένου καταλόγου.

Από το γκριλ διάλεξα τον ξεκοκαλισμένο σιδηρόδρομο από αμερικάνικο μοσχάρι φυσικής ωρίμανσης. Μου αρέσουν εκείνα τα κρέατα που αισθάνεσαι τις ίνες και το λιπάκι τους και το συγκεκριμένο ήρθε τρυφερό, με τραγανές ακρούλες, πάνω σε πουρέ πατάτας με wasabi. Η σος μελιού-σόγιας είναι ωραία πινελιά, σε αυτήν την ποσότητα όμως τον επισκιάζει κάπως κι έχω την αίσθηση ότι με μικρότερη δοσολογία σάλτσας το πιάτο θα ήταν ακόμη καλύτερο. Αν είστε παρέα, μια και η ομοφωνία ως προς τα ψησίματα συνήθως αποδεικνύεται ζόρικο task, στο «Bar.B.Q.» τη διαφωνία έρχεται να λύσει ένα ιβηρικό strip loin. Η κουζίνα το στέλνει ψημένο rare και το τελειώνεις μόνος σου στο τραπέζι, με το sizzling να γίνεται σε ειδικό μαντεμένο πιάτο. Αφού το χειριστείς όπως θέλεις, έχεις απλώς να διαλέξεις ανάμεσα σε πιπεράτη σος και bbq.
Στο φινάλε δοκίμασα ένα καινούργιο επιδόρπιο: μους μαστίχας με κανταΐφι, σαντιγί και αμυγδαλάκι – μια παραλλαγή εκμέκ δηλαδή. Δεν ήταν καθόλου άσχημη, αλλά εκείνη την τάρτα λεμονιού με σορμπέ βατόμουρο, δροσερή με ωραίες οξύτητες, την ξεχώρισα και πάλι.

H επίσκεψη της κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 3/11.