Είναι μια αποδομημένη ζέβρα; Ένα μεγεθυσμένο δακτυλικό αποτύπωμα μαζί με το υπόλοιπο σώμα; Μια προσπάθεια διαλόγου με το έργο του Νίκου Κεσσανλή; Μια ανακατεμένη συλλογή από τις καρτέλες με τα αφηρημένα σχέδια που σου δείχνουν οι ψυχολόγοι για να διερευνήσουν την προσωπικότητά σου; Ή μήπως δεν έχει καμιά απολύτως σημασία; Μιλάμε φυσικά για την εικαστική επέμβαση αγνώστων street artists στον εξωτερικό χώρο του Πολυτεχνείου, κυρίως από την πολύπαθη πλευρά της Στουρνάρη. Μια «εργασία» που όπως φαίνεται πήρε αρκετές ώρες για να ολοκληρωθεί (και σίγουρα όχι από έναν άνθρωπο), που χρειάστηκε ουκ ολίγον εξοπλισμό (σκάλες, κουβάδες, μπογιές, κοντάρια, ρολά, καθότι δεν είναι ένα απλό γκράφιτι με σπρέι), που ουδείς την αντελήφθη εν τη εξελίξει της (ως work in project που λένε και στα ελληνικά) και για την οποία τώρα έχει διαταχθεί κατεπείγουσα προκαταρκτική εξέταση με σκοπό τον εντοπισμό των αυτουργών οι οποίοι άφησαν το έργο ανυπόγραφο.
Ήδη στο διαδίκτυο (και όχι μόνο εκεί) ο διάλογος έχει ανάψει και φουντώσει. Ξεκίνησε από το θέμα της προστασίας των δημόσιων μνημείων και τον αντίλογο της ελευθερίας της έκφρασης και έφτασε μέχρι τους… τζιχαντιστές που καταστρέφουν τις αρχαιότητες του Ιράκ. Και φυσικά στα συνήθη σχόλια του στιλ «δεν υπάρχει κράτος να τους βάλει να το γλείψουν» ή «πού είσαι Παπαδόπουλε» (εννοώντας προφανώς «να ξανακάνεις άλλη μια σωστή “εικαστική παρέμβαση” σαν αυτή που έκανες στο Πολυτεχνείο το ’73»).
Βέβαια, αυτοί που το έκαναν δεν είναι για κρέμασμα αλλά ούτε για υπεράσπιση. Το θέμα δηλαδή είναι απλό όσο και σύνθετο. Κάποιοι θέλησαν να απεικονίσουν κάτι σαν την «ακτινογραφία του Κινγκ Κονγκ» σε έναν (κατά πως φαίνεται) αφύλακτο δημόσιο, εκπαιδευτικό και ιστορικό χώρο και το έκαναν χωρίς καμία δυσκολία. Από εκεί και πέρα το εικαστικό αποτέλεσμα είναι μάλλον δευτερεύον θέμα. Προσωπικά δεν μου αρέσει. Και μολονότι αντιλαμβάνομαι τον δυσοίωνο συμβολισμό του, αναγκαστικά κρίνεται από την ακτιβιστική και όχι από την καλλιτεχνική του άποψη. Τα εκπαιδευτικά ιδρύματα (και ειδικά αυτά του κέντρου της πόλης) δεν έχουν πάψει να μετρούν πληγές τις τελευταίες δεκαετίες. Είτε από έλλειψη πόρων είτε από έλλειψη αγωγής και παιδείας (τι ειρωνεία) έχουν αφεθεί στην εγκατάλειψη και στην τριτοκοσμική τους όψη με απανωτά κρούσματα βανδαλισμών, συσσώρευση σκουπιδιών, ακόμη και εμφάνιση τρωκτικών. Και το τελευταίο που χρειάζονται είναι μια αμφιλεγόμενη εικαστική παρέμβαση που θα κάνει τα χίλια προβλήματα χίλια ένα. Όπως άλλωστε και η πόλη γενικότερα η οποία ειδικά στο πεδίο της street art έχει να επιδείξει περισσότερες μουτζούρες (που τις επικαλύπτουν άλλες μουτζούρες) παρά γνήσιες καλλιτεχνικές εκφράσεις που τις χαζεύουμε με θαυμασμό.
Έτσι κι αλλιώς αυτού του είδους τα έργα, ευτυχώς ή δυστυχώς, ανήκουν στην κατηγορία της εφήμερης τέχνης. Σε λίγο τα συνεργεία καθαρισμού θα αναλάβουν δράση και πολύ φοβάμαι ότι σύντομα θα μπορεί ο καθένας να «ξαναδημιουργήσει» πάνω στους τοίχους. Αν όμως η τέχνη έχει να διδάξει κάτι, αυτό πιθανότατα είναι το μέτρο. Κάτι που μαθαίνεται στο Πολυτεχνείο, αλλά από τη μέσα πλευρά.
