Jlin: Λίγο έλειψε να αρχίσουμε τον χορό στο "Ωδείο Αθηνών"

Η Jlin δεν ήρθε για πρώτη φορά στην Αθήνα, όπως γράφτηκε σε μέσο με "βαρύ" όνομα, υποχρεώνοντάς μας, για ακόμα μία φορά, να αναρωτηθούμε για τα quo vadis της δημοσιογραφίας των ημερών μας –μια μεγάλη συζήτηση, η οποία δεν αφορά μόνο τα πολιτιστικά, αλλά δεν είναι του παρόντος. Πάντως, λιγότερο ή περισσότερο (τείνω στο περισσότερο), μάζεψε τον κόσμο που μάζεψε και τον Νοέμβριο του 2017 στην Αγγλικανική Εκκλησία του Αγίου Παύλου, που τότε βγήκε sold out. Μόνο που η εμπειρία, αυτή τη φορά, αποδείχθηκε διαφορετική. Λίγο έλειψε να αρχίσουμε τον χορό, δηλαδή, κάτι για το οποίο το αμφιθέατρο "Ιωάννης Δεσποτόπουλος" του Ωδείου Αθηνών σίγουρα δεν ενδείκνυται, όσο ωραίο και φροντισμένο κι αν είναι.

Τη βραδιά ξεκίνησε ο Echo Canyon, καλλιτεχνικό όχημα για τον Αθηναίο παραγωγό και sound designer Δημήτρη Πατσαρό, που ορισμένοι θυμούνται από εγχώριες μπάντες σαν τους Misuse ή τους Kooba Tercu, ενώ άλλοι γνωρίζουν από τη μηνιαία του εκπομπή στο ιντερνετικό STEGI.RADIO της Στέγης Ιδρύματος Ωνάση. Το μικρό πορτατίφ πλάι στον εξοπλισμό του έδωσε μια ωραία πινελιά στην έναρξη, ενώ ο ίδιος δεν φάνηκε να πτοείται από τον αριθμητικά λίγο κόσμο απέναντί του –αρκετοί, μάλιστα, θα έρχονταν να αναζητήσουν τις θέσεις τους ενώ έπαιζε, θυμίζοντάς μας γιατί οι Δευτέρες δεν θεωρούνται και οι βολικότερες μέρες για συναυλίες στην πόλη.

Από τον τραχύ βόμβο ο οποίος κατέκλυσε τα αφτιά μας στην αρχή, ως το φινάλε αρκετά λεπτά αργότερα, όταν ο Echo Canyon ευχαρίστησε για τις επευφημίες σηκώνοντας τη μπύρα του προς τους παρευρισκόμενους, ακούσαμε ένα set που πραγματοποίησε καλό "ζέσταμα" για τη συνέχεια. Κατ' εμέ, βέβαια, βγήκε κομματάκι μεγάλο σε διάρκεια, γιατί σε κάποιο σημείο ένιωσα ότι είχε εξαντλήσει, πια, τη δυναμική των θορύβων του και των ηχητικών του ιδεών. Αυτές, πάντως, μόνο λίγες δεν ήταν. Επιπλέον, εξελισσόμενες διαρκώς σε μια ηλεκτρονική/πειραματική διελκυστίνδα, εξασφάλισαν μια σφιχτοδεμένη αίσθηση συνέχειας, η οποία ανέδειξε ωραία εκείνο το εύστοχο "αβέβαιο dancefloor" του δελτίου Τύπου. Διαβάζουμε τόσες υπερβολές και τόσα αστεία πράγματα στα συναυλιακά δελτία Τύπου, ώστε πραγματικά κρίνεται αναγκαίο να πεις ένα "μπράβο", όταν βλέπεις πόσο σωστά έχει αντιληφθεί κανείς τη μουσική ενός καλλιτέχνη.

Η Jlin, τώρα, ήρθε στην Αθήνα περιοδεύοντας για το φρέσκο και φιλόδοξο άλμπουμ "Akoma", με τον χρόνο να μην έχει κυλήσει ακριβώς υπέρ της από την τελευταία φορά που την είδαμε στα μέρη μας. Τότε, δηλαδή, ήταν βουτηγμένη στο ευεργετικό hype του "Black Origami" (2017), το οποίο δημιουργήθηκε, όμως, από τον indie Τύπο (κυρίως), τραβώντας κοντά της μερίδα αυτού του κοινού. Το τελευταίο, ωστόσο, όπως συχνά πράττει με μουσικές που απλά προσθέτονται κατά καιρούς στο βασικό του "μενού", δεν έμεινε κοντά της στα 7 χρόνια που ακολούθησαν –στα οποία η Αμερικανίδα δημιουργός εκφράστηκε με τρόπους λιγάκι ακαδημαϊκούς, που ίσως δεν είναι άσχετοι με τη νυν επιθυμία της για συνεργασίες με τον Philip Glass ή τους Kronos Quartet.

Όλα αυτά, πάντως, δεν αναφέρονται προκειμένου να αυξηθούν οι λέξεις του συγκεκριμένου κειμένου, αλλά για να καταγραφεί μια απτή πραγματικότητα: ότι δεν ξέραμε τι ακριβώς να περιμένουμε από την Jlin του 2024, καθώς την υποδεχόμασταν στο Ωδείο Αθηνών. Ακόμα κι εκείνοι που είχαν ακούσει το "Akoma" (λέξη, σημειωτέον, που δεν σχετίζεται με τα ελληνικά, προέρχεται από τη δυτικοαφρικανική γλώσσα twi και σημαίνει "καρδιά"), γνωρίζοντας λ.χ. τι λαμβάνει χώρα σε κομμάτια σαν το "Open Canvas", ξαφνιάστηκαν από τους πολυεπίπεδους, εξωστρεφείς και σφύζοντες από ιδέες ήχους που ξεπετάχτηκαν από τα μηχανήματά της στην έναρξη του set, όσο τα δάχτυλά της έτρεχαν με μεγάλες ταχύτητες πάνω στον εξοπλισμό, προσθέτοντας το απαραίτητο live στοιχείο στη βραδιά.

Σε κάθε περίπτωση, δεν αργήσαμε να μπούμε στο νόημα. Άσχετα με το ποια ήταν ή δεν ήταν η setlist. Δεν είχε καμία σημασία, δηλαδή, αν παίχτηκε ή δεν παίχτηκε το "The Precision Of Infinity" –όπως άκουσα να αναρωτιούνται ορισμένοι, ενώ φεύγαμε από το αμφιθέατρο "Ιωάννης Δεσποτόπουλος". Όλο το ζουμί βρισκόταν στις μελωδικές εξάρσεις μιας ακατάπαυστης ροής, στις κοφτές μικροπαύσεις, σε διάφορες κομψές βινιέτες ήχων που πλούτιζαν έναν ήδη χλιδανό μουσικό καμβά, σε διάφορα "σπασμένα" φωνητικά τα οποία πρόσθεταν (αβίαστα και σχεδόν φυσιολογικά) ένα ακόμα επίπεδο στην όλη εμπειρία. Μαζί, φυσικά, με τα στοιχεία σκηνοθεσίας της εμφάνισης, αφού στο όλο παιχνίδι δεν άργησαν να μπουν και τα φώτα του χώρου, συνεισφέροντας χρωματιστά σχήματα που διέτρεχαν την αίθουσα κι έμεναν για λίγο στις επιφάνειες πίσω από την Jlin, χαρίζοντας στους ρυθμούς της μια καλαίσθητη και αληθώς ταιριαστή οπτική διάσταση.

Η Jlin υπερέβη σαφώς τον στουντιακό κόσμο του "Akoma", προσφέροντας κάτι αισθητά πιο ενδιαφέρον (κατά τη γνώμη μου, τουλάχιστον). Υπερέβη, όμως, και τον ορίζοντα προσδοκιών όσων ήρθαν να τη δουν ελπίζοντας σε μια κάποια επανάληψη της συναυλίας του 2017, η οποία –ενδεχομένως και λόγω της Αγγλικανικής Εκκλησίας– είχε χαρακτήρα πιο ατμοσφαιρικό, στοχευμένο στα νοητικά κυκλώματα και σε ποιότητες μάλλον φευγαλέες.

Αντιθέτως, η μεγάλη επιτυχία της συναυλίας στο Ωδείο Αθηνών οφείλεται, νομίζω, στην πρόθεση (και στην ικανότητα, φυσικά) της Jlin να γεφυρώσει το εγκεφαλικό με το σωματικό, δίνοντας σάρκα και οστά σε διάφορες υπερβολές εποχής "Black Origami", που την ήθελαν πρωτεργάτρια των "clubs από το μέλλον". Έτσι, από τη μία αισθανόσουν χαμένος σε ηχητικούς δαιδάλους, με τη σκέψη να καλπάζει σε εποχές "Dead Cities" από τους Future Sound Of London, μα την ίδια στιγμή βρισκόσουν κι εντελώς εκεί, σε μια πλήρως σωματική διάσταση, νιώθοντας τα πόδια σου να "καίγονται" στις θέσεις των καθήμενων, αφού τόσα και τόσα στοιχεία σε προ(σ)καλούσαν να εκφραστείς λικνιζόμενος. Σε ένα σημείο, μάλιστα, αναρωτήθηκα εάν αυτό που άκουγα ήταν κάποιο σαρδόνια λοξό, avant garde remix στους Bomfunk MC's, αν και ήξερα ότι κάτι τέτοιο δεν ήταν δυνατόν. 

Παραλίγο να το ρίξουμε στον χορό, με λίγα λόγια, όπως ειπώθηκε και στην αρχή της παρούσας ανταπόκρισης. Μη δυνάμενοι να το κάνουμε, όμως, εξαπολύσαμε ένα σταθερό κύμα ιαχών και ζητωκραυγών προς τη μεριά της καλλιτέχνιδας από την Ιντιάνα, η οποία φάνηκε να το απολαμβάνει σιωπηρά, χαμογελώντας πλατιά πάνω από τα μηχανήματά της. Στο τέλος, φυσικά, την αποθεώσαμε. Ήταν το λιγότερο που μπορούσαμε να κάνουμε, ώστε να την ευχαριστήσουμε γι' αυτήν την καταπληκτική συναυλία.