© Mariza Capsadeli
Το βράδυ της προηγούμενης Παρασκευής (29/9/23) ανέβηκα στο Θέατρο Βράχων μόνο για ν’ ακούσω το στίχο "Like Tracey Emin in her unmade bed listening to The Fall". Και τον άκουσα. Βέβαια, οι Idles είναι περισσότερο Τρέισι Έμιν παρά Fall. Δηλαδή είναι περισσότερο ένα στούντιο με τέσσερις ορόφους στο Λονδίνο παρά ένα σπίτι έξω από το Μάντσεστερ με δίσκους λιωμένους δίπλα στο καλοριφέρ. Θέλω να πω πως υπάρχουν διάφορες κατηγορίες καλλιτεχνών που ονειρεύονται την ανατροπή.
Αυτό δεν σημαίνει πως οι Idles δεν είναι ένα καλό γκρουπ με εξαιρετική σκηνική παρουσία. Χορεύεις, χορεύεις, χορεύεις, αλλά ενώ χορεύεις, αρχίζεις να κάνεις περίεργες σκέψεις. Τι στο διάολο κάνω εδώ πέρα ανάμεσα σε σταντ που πουλάνε αλκοόλ και φαγητό; Γιατί ο τραγουδιστής τους δείχνει τόσο θυμωμένος; Γιατί έχουν δύο κιθάρες και όχι μία; Τι συμβαίνει όταν μια μπάντα είναι στιβαρή και την ίδια στιγμή μονοδιάστατη; Τι θέλουν να μας πουν πραγματικά; Πως είναι η ζωντανή ελπίδα ενός μουσικού ιδιώματος; Ναι, είναι. Μα το ιδίωμα έχει πεθάνει. Επειδή έχει τελειοποιηθεί.
Εννοείται πως οι Idles δεν είναι πανκ, όπως άλλωστε επιμένει να υποστηρίζει ο Τζο Τάλμποτ. Απλώς, έχουν ξεζουμίσει το πανκ και το έχουν επαναφέρει σε μια ογκώδη και στρογγυλεμένη εκδοχή του για ένα πλατύτερο κοινό. Είναι διασκεδαστές. Έτσι, όταν ο Τάλμποτ προσπαθεί να μας αφυπνίσει με τους στίχους του, δεν τα καταφέρνει. Η φωνή του είναι το στολίδι της μπάντας. Και το ψεγάδι της. Καθώς τραγουδάει, η οργή του σε παρασέρνει, αλλά καταλήγει να μοιάζει με μια οργή που την έχει προβάρει στον καθρέφτη του ξενοδοχείου πριν ανέβει στη σκηνή. Δεν είναι Κάθλιν Χάνα ή Μαρκ Ε. Σμιθ. Είναι ροκ σταρ.
Πραγματικά ένιωσα δυσφορία όταν μας υπέδειξε να καθίσουμε κάτω, κατά τη διάρκεια του "I’m Scum". Ποιος είχε όρεξη για παραγγέλματα; Όλοι. Ακολουθήσαμε την εντολή χωρίς να τον δυσαρεστήσουμε. Θυμήθηκα τη Χάνα -που ο Τάλμποτ επίσης αναφέρει στο "Mr. Motivator"- να φωνάζει στις συναυλίες των Bikini Kill: "Τ’ αγόρια πίσω. Τα κορίτσια μπροστά". Για να μην ποδοπατηθούν. Αλλά η Χάνα μπορούσε να σβήσει με δυο στίχους κάθε αναμάσημα φεμινιστικής θεωρίας και ν’ αλλάξει τον τρόπο που σκέφτεσαι.
Μια συναυλία χρειάζεται να κρύβει καλά το μυστικό της. Να συμβαίνουν μαγικά πράγματα χωρίς να το καταλαβαίνεις. Μα κυρίως να είναι επικίνδυνη. Δεν εννοώ να πέφτουν πέτρες ή ν’ ανάβουν φωτιές, αλλά να συμβαίνει κάτι επικίνδυνο μέσα μας. Αυτό συμβαίνει όταν ένα γκρουπ είναι ικανό να μας φυτέψει το σπόρο της αμφιβολίας. Να έχει αντιφάσεις. Για να σπάσει τα στεγανά μας. Μια μπάντα δεν επιβάλλει απόψεις αλλά επιτρέπει στο κοινό της να διαλέξει τη δική του θέση μέσα στην καθημερινότητα που ούτως ή άλλως είναι ένας μηχανισμός πόνου ο οποίος χρησιμοποιεί για βενζίνη τα φαντάσματά μας. Τότε, ναι: μια συναυλία μεταμορφώνεται σε πολιτική χειρονομία.
Ίσως τελικά μια συναυλία χρειάζεται να ξεδιπλώνεται μπροστά μας όπως ένας στίχος των Fall: στρυφνός, ακατανόητος, αμείλικτος, αψύς, αυτοσαρκαζόμενος, ένας διάολος. Διαφορετικά, καταντάει μια βραδιά πολιτικής ορθότητας από την ανάποδη, όταν ο χορός γίνεται γυμναστική, στερώντας από το σώμα μας ν’ αντισταθεί αληθινά, με στόχο να εξατμιστεί, θυμίζοντας ένα ακριβοπληρωμένο σχέδιο της Έμιν: "Like Kathleen Hanna with bear claws grabbing Trump by the pussy". Πάντως εγώ νύχια δεν είδα.
Διαβάστε Επίσης
