Capétte: "Κατά βάθος δε θέλουμε να πάμε στη "Μόσχα" αλλά να έχουμε έναν προορισμό που μας κρατάει ζωντανούς"

Με δύο δίσκους που κυκλοφόρησαν σε λιγότερο από δύο χρόνια, ο νεαρός καλλιτέχνης από τη Θεσσαλονίκη κατάφερε να μπει απευθείας στο ραντάρ μας. Πριν από την πρώτη του σόλο εμφάνιση στην Αθήνα (2/7, Kino 28) μιλήσαμε για την δημιουργική διαδικασία των δίσκων "Electra" και "Moscau", την χρησιμότητα μίας κατασκευασμένης περσόνας στην ειλικρινή έκφραση και την αέναη αναζήτηση της "Μόσχας".

Πώς ξεκίνησες με τη μουσική; Ήταν κάτι που υπήρχε στη ζωή σου από μικρός ή προέκυψε μετά;
Η οικογένεια μου είχε πάντα σχέση με μουσική, ειδικά η μαμά μου. Είναι γιατρός, αλλά η εναλλακτική της ήταν να γίνει μουσικός οπότε τραγουδούσαμε από πάντα. Ήμασταν μια οικογένεια του έντεχνου: τραγουδούσαμε πολύ από πολύ μικρή ηλικία κι εγώ έκανα μαθήματα κλασικής κιθάρας για πέντε χρόνια αλλά δε συνδέθηκα ιδιαίτερα με το όργανο, οπότε μετά ξεκίνησα μαθήματα πιάνου και θεωρία. Με το πιάνο συνδέθηκα, τα βρήκαμε, βρήκα το κάλεσμά μου: είναι σαν το Χάρι Πότερ με το ραβδί, σε διαλέγει το όργανο. Άρχισα να κάνω μαθήματα όταν ήμουν ήδη αρκετά μεγάλος, στην τρίτη γυμνασίου, και πήρα το δίπλωμα αρμονίας. Στο μεταξύ έγραφα ποίηση, οπότε ασχολιόμουν πιο πολύ με το στίχο παρά με τη μουσική. Είχα μπει στη διαδικασία να πάρω μέρος σε διάφορους διαγωνισμούς, όπου κέρδισα βραβείο ποιήματος και μουσικής για ταινία οπότε εφόσον μου άρεσε, σκέφτηκα να το ψάξω παραπάνω. Όταν ήμουν περίπου 13 ξεκινήσαμε μια μπάντα με κάποιους συμφοιτητές μου, παίζαμε εναλλακτική ροκ και εγώ έγραφα αγγλόφωνα. Με την μπάντα αυτή συνεχίσαμε μέχρι που ξέσπασε ο πρώτος covid. Έπειτα, έδωσα πανελλήνιες για να μπω Ιατρική – το μηχανογραφικό μου ήταν ένα αστείο, αφού είχα δηλώσει ή ιατρική ή μουσική – και εν τέλει πέρασα στο μουσικό και με μάγευσε. Οπότε, λίγο πριν την πρώτη καραντίνα, στις αρχές του 2020 αποφάσισα να αρχίσω να γράφω τα δικά μου τραγούδια. Ήδη έπαιζα με διάφορες εφαρμογές για μουσική, οπότε έφτιαξα ένα μικρό EP όπου έκανα διασκευές μεσοπολεμικών κομματιών με λίγο πιο ηλεκτρονικό ήχο. Το γούσταρα αυτό οπότε μετά άρχισα να γράφω τα κομμάτια όπως περίπου τα γράφω και σήμερα.

Κάνεις μόνος σου και στίχο και μουσική και παραγωγή και φωνή; Πώς είναι σαν εμπειρία το one man show;
Είναι πιο στρεσσογόνο σε σχέση με μία μπάντα γιατί αρχικά επωμίζεσαι όλο το βάρος του κοινού. Αν γίνει ένα λάθος σε μία μπάντα, το κοινό το αντιλαμβάνεται και ως κάτι πιο παρεϊστικο, ενώ όταν είσαι μόνος σου εκτίθεσαι αρκετά. Πέρα από αυτό, μου αρέσει πολύ αν και θα ήθελα να έχω περισσότερα άτομα on stage, αν όχι στις ηχογραφήσεις.        

        

Φαντάζομαι αυτό είχε σχέση και με το ότι είχες αρκετές συνεργασίες στον καινούργιο δίσκο σου. Είδα Nalyssa, Kristof, Vasillina… 
Νομίζω ότι ακολούθησα τον πολύ παραδοσιακό τρόπο που έγραφαν πιο παλιά δίσκους: δηλαδή, γράφω κομμάτια, λέω κομμάτια και θα προσθέσω κάποιες φωνές για να εμπλουτιστούν. Δεν έβαλα δηλαδή κάποιον από τους τρεις να πει ένα ολόκληρο τραγούδι μόνος του. Δεν το έκανα για να μοιραστώ το βάρος του κομματιού, αλλά για να είναι κάτι που θα κάνουμε μαζί. Ήθελα πάρα πολύ να συνεργαστώ με αυτά τα άτομα και ήξερα ότι όταν φτιάχνεις ένα δίσκο είναι πάρα πολύ εγωκεντρικό και βαρετό να τα τραγουδάς όλα μόνος σου. Δεν κατηγορώ φυσικά όσα άτομα το κάνουν, αλλά το αισθάνθηκα μοναχικό. Σκέψου ότι είχα στο μυαλό μου αυτές τις συνεργασίες πριν γράψω καν τα κομμάτια. Σκεφτόμουν: σ’ αυτό το άλμπουμ θα γράψω ένα κομμάτι που θα είναι πιο μπαλάντα, πιο ερωτικό και θα ήθελα να το πω με τη Nalyssa. Οπότε έγραψα τα κομμάτια ράβοντας ταυτόχρονα στα δεδομένα του άλλου καλλιτέχνη.

Οι συνεργασίες μαζί τους πώς προέκυψαν; 
Με τον καθένα έχω μια διαφορετική ιστορία. Ο Kristof ήταν ο πρώτος που με εντόπισε στον μουσικό χώρο. Όταν έβγαλα τον πρώτο μου δίσκο, ακολούθησε ο ένας τον άλλο στο Instagram, μου σχολίασε κάποια πράγματα και ξεκινήσαμε να μιλάμε, οπότε είχαμε μια πιο άμεση επικοινωνία. Τη Vassilina δεν την γνώριζα, απλά είχα ακούσει τη δουλειά της. Μου άρεσε πάρα πολύ και νομίζω είμαι από τους μεγαλύτερους της φαν. Οπότε της είπα ότι "έχω αυτό το κομμάτι, ψήσου". Με τη Nalyssa είχα το μεγαλύτερο φόβο γιατί την άκουγα χρόνια, αλλά τα βρήκαμε. Με ακολούθησε στο Instagram και ήξερα ότι με είχε αντιληφθεί γιατί είχα κάνει ένα βιντεοκλίπ με τον Θωμά Διάφα με τον οποίο είχε συνεργαστεί και γνωρίζονται. Είδα ότι το είχε ανεβάσει, ότι έχει ακούσει κάτι δικό μου και σκέφτηκα ότι δε χάνω κάτι. Της έστειλα και ψήθηκε· το κομμάτι φάνηκε ότι ήταν και περισσότερο Nalyssa από ότι δικό μου.

Άρα πλέον το Instagram είναι ο τρόπος που γνωρίζονται οι νέοι καλλιτέχνες και φτιάχνουν τις σκηνές;
Θεωρείς ότι το Instagram είναι πιο άμεσο;

Θεωρώ ότι έτσι δεν είναι πλέον απαραίτητο να εμπλακεί η δισκογραφική, αλλά μπορεί και ο καλλιτέχνης να κάνει την επαφή του μόνος του. 
Αυτό ισχύει σίγουρα. Δεν ξέρω ποια είναι πλέον η μοίρα των δισκογραφικών. Ας πούμε, εγώ όταν ξεκίνησα δεν ήμουν καν σε δισκογραφική και πλέον είμαι σε ένα συνεργατικό label με το οποίο τα κάνουμε όλα κάπως όλοι μαζί, οπότε είναι φουλ εταιρική πρακτική. Νομίζω όμως ότι ειδικά στην Ελλάδα και ειδικά στην εναλλακτική σκηνή, που είμαστε πολύ λίγα άτομα, ο τρόπος για να μαθαίνεις άλλους καλλιτέχνες είναι το Instagram. Ακούς τη μουσική κάποιου και το πρώτο πράγμα που κάνεις είναι να τον ακολουθήσεις για να παρακολουθείς τη δουλειά του. Έτσι, προκύπτει το παράδοξο να νιώθουμε ότι γνωρίζουμε στ’ αλήθεια τα άτομα που ακολουθούμε. Οπότε μου φάνηκε πολύ φυσικό να στείλω στη Nalyssa, γιατί υπάρχει συνέχεια στο κινητό μου, αισθανόμουν ότι ήδη τη γνώριζα χωρίς να της έχω μιλήσει ποτέ.

Πάντως έβγαλες και τους δύο δίσκους σου σε λιγότερο από δύο χρόνια. Δεδομένου κιόλας ότι τρέχεις όλες τις διαδικασίες μόνος σου, είναι πολύ σύντομο διάστημα. Καταφέρνεις να συγκεντρωθείς με ένα deadline ή το πας πιο… συναισθηματικά;
Όχι, δε γράφω καθόλου συναισθηματικά! (γέλια) Γενικά είμαι φουλ ορθολογικό άτομο, έως και κυνικό θα έλεγα. Αρχικά είμαι μικρός και πιστεύω ότι είμαι σε μια πάρα πολύ ορθολογική φάση, έχω πάρα πολλές ιδέες οπότε οριακά πριν τελειώσω το άλμπουμ που γράφω τώρα, έχω σκεφτεί ήδη ιδέες για το επόμενο. Μπαίνω σε μια διαδικασία deadline: Ας πούμε τον πρώτο μου δίσκο "Electra" τον είχα γράψει μέσα με βδομάδα, αφού είπα ότι δε χρωστάω κανένα μάθημα για Σεπτέμβρη, οπότε τι θα κάνω αυτόν τον Αύγουστο; Θα γράφω μουσική. Έτσι, έγραφα δύο κομμάτια τη μέρα. Τον καινούργιο δίσκο "Moscau" είπα ότι θα τον πάω πιο χαλαρά γιατί άρχισα να καταλαβαίνω ότι όσο πιο πολύ ακούω τα κομμάτια, τόσο πιο πολλά λάθη βρίσκω και τόσο πιο ωραία μπορώ να τα κάνω στο τέλος. Οπότε ξεκίνησα να γράφω κάποιους στίχους ήδη από τον Απρίλιο και από τον Ιούνιο τη μουσική. Λίγο πολύ, ο δίσκος ήταν τελειωμένος το Σεπτέμβριο, απλά μετά περίμενα να μου στείλουν οι άλλοι τρεις καλλιτέχνες τα δικά τους κομμάτια και να τα μιξάρω και να ασχοληθώ πλέον με γραφιστικά κλπ.

Παρότι λες ότι δε λειτουργείς συναισθηματικά, ο δίσκος είναι πολύ συναισθηματικός και μάλιστα από τον πρώτο στο δεύτερο είδαμε ένα πολύ έντονο πέρασμα σε ένα πιο dark στοιχείο.
Το τοποθέτησες πολύ όμορφα, γιατί η αλήθεια είναι ότι όταν ξεκίνησα να γράφω αυτό το δίσκο, μετά από όλη τη φάση καραντίνες, εσωτερίκευση, ενδοσκόπηση όπου περνούσαμε πάρα πολύ χρόνο με τον εαυτό μας και το πώς σκεφτόμαστε, άρχισα να καταλαβαίνω ότι δεν έχω κανένα λόγο να μιλάω για βιώματα άλλων ατόμων. Ας το κάνουν εκείνα. Μιλάω για όσα περισσότερα πράγματα μπορώ να θίξω, προβληματίζω κάποια κοινωνικοπολιτικά θέματα όπως πάντα με ενδιαφέρει να κάνω μέσα από την τέχνη μου, αλλά κυρίως ήθελα να είναι πιο βιωματικός. Προσπαθώ σε κάθε κομμάτι να μιλώ για έναν τρόπο με τον οποίο προσπαθώ εγώ να βρω την ευτυχία. Οπότε μέσα στο δίσκο θα μιλήσω για το πώς εγώ αισθάνθηκα πως εγκλωβίστηκα μέσα στην ντουλάπα ("Ντουλάπα"), για το πώς αισθάνομαι σχετικά με το ότι η γεωγραφική περιοχή στην οποία βρίσκομαι με διώχνει ("Πλατεία Αμερικής") ή για το πώς θεωρώ ότι η ευτυχία βρίσκεται στην ελευθερία ("Κηροζίνη") την οποία μας καταπατάνε καθημερινά. Από το βίωμα ίσως βγαίνει αυτός ο συναισθηματισμός, τον οποίο επιζητούσα κι εγώ προκειμένου να γίνει ο δίσκος πιο προσωπικός.

Πράγματι, στην "Ντουλάπα" ένιωσα περισσότερο ότι αντικατοπτρίζεται ο ψυχισμός σου, σε σχέση με το πρότερο, πιο αφηγηματικό, ύφος σου. 
Η "Ντουλάπα" είναι από τα αγαπημένα μου κομμάτια στο δίσκο γιατί έχω βάλει μέσα όλα τα στοιχεία που μου αρέσουν σε ένα κομμάτι. Έχω βάλει, δηλαδή, μια μελωδική φωνή, η οποία αν ήταν μόνη της θα μπορούσε να θυμίσει τη Μποφίλιου, αλλά τώρα είναι μαζί με beats και glitches τα οποία μου αρέσουν σε ένα κομμάτι, καθώς και στοιχεία σύνθεσης πιο ακαδημαϊκά και με όργανα πιο κοντά στην κλασική μουσική. Ουσιαστικά ένωσα πολλά κομμάτια του εαυτού μου, επομένως το κομμάτι ήταν 200% εγώ. Επίσης, μιλάω για ένα θέμα το οποίο με καίει ή τουλάχιστον με έκαιγε πιο παλιά, όταν ήμουν φοβισμένος να μιλήσω για το πώς αισθάνομαι απέναντι σε άλλους ανθρώπους ή για όταν δεν μπορούσα να ξεκαθαρίσω τι είμαι. Οπότε μπορεί να μην ήμουν από τα άτομα που υπέστησαν το πιο σοκαριστικό bullying και κοινωνικό παραγκωνισμό για την σεξουαλική μου ταυτότητα ή για οποιαδήποτε άλλη επιλογή έχω κάνει, και γι’ αυτό πραγματικά πιστεύω ότι είμαι πολύ τυχερός, αλλά ακόμα κι έτσι, στην πιο ήπιά του μορφή, αισθάνθηκα αυτήν την ντουλάπα γύρω μου από την οποία θα ήθελα να βγω. Νομίζω πως όλα τα άτομα έχουμε αυτή την ντουλάπα γύρω μας και έχει πιο συμβολικό χαρακτήρα από αυτό που πιστεύουμε.

Μου έκανε εντύπωση στην "Κηροζίνη" πως σχολιάζεις την τοξική αρρενωπότητα χωρίς να βάζεις ένα πολιτικό ή ταξικό πρόσημο όπως συμβαίνει συνήθως. Σε αναρχικούς ή αριστερούς χώρους συχνά αποσιωπάται, παρότι υπάρχει εξίσου με όλους τους υπόλοιπους. 
Να πω την αλήθεια, επειδή εγώ είμαι μέσα στον ελευθεριακό χώρο, οι παραβιαστικές συμπεριφορές που υπάρχουν εκτός αυτού δεν έρχονται στα αυτιά μου μέχρι να γίνει κάτι τόσο σοκαριστικό όσο αυτό που έγινε πριν μερικούς μήνες στο "Αχίλλειον". Οπότε εγώ ακούω για τέτοιες παραβιαστικές συμπεριφορές και για έντονες εκδηλώσεις τοξικής αρρενωπότητας στον ελευθεριακό κύκλο και είμαι πάρα πολύ aware πως υπάρχουν πολύ έντονα και σε αυτόν τον κύκλο. Μάλιστα πριν κάποιο καιρό έμαθα για την καταγγελία απέναντι σε έναν γνωστό ράπερ αυτής της φάσης, που δεν υπάρχει λόγος να κατονομάσουμε, η οποία δεν πήρε όση έκταση έπρεπε να πάρει και, στο μυαλό μου τουλάχιστον, ήταν ένας αρκετά ξεκάθαρος βιασμός. Πάντως θεωρώ ότι η τοξική αρρενωπότητα και τα κατάλοιπα πατριαρχίας υπάρχουν ανεξαρτήτως πλαισίου, πόσο μάλλον στην αναρχία όπου το αρσενικό φύλο κυριαρχεί και μάλιστα με μια μορφή πολύ καουμπόικη, με τη λογική ότι εμείς ήρθαμε να κουμαντάρουμε την πόλη. Αυτό ξεφεύγει από την πολιτική ιδεολογία της αναρχίας και του ελευθεριακού χώρου και δεν το εντοπίζουμε γιατί θεωρούμε ότι αυτά τα άτομα είναι προοδευτικά ή γιατί τα ξέρουμε και θεωρούμε ότι είναι "δικά μας παιδιά". Παρ’ όλα αυτά, είναι πάρα πολύ συχνό και στη Θεσσαλονίκη συμβαίνει πάρα πολύ να βλέπουμε τρανσφοβικά σχόλια, άτομα να απορρίπτουν το non binary βίωμα ή ακόμα να υποτιμούν την αντισπισιστική κοινότητα.

Σε αυτή την κοινότητα αισθάνομαι ότι παραδόξως υπάρχει έντονη διάκριση και στο κομμάτι της εμφάνισης, ότι υπάρχουν πάλι, διαφορετικά μεν, αλλά πολύ συγκεκριμένα πρότυπα που πρέπει να ακολουθούνται. Σε ρωτάω γιατί στους στίχους σου αναφέρεσαι συχνά στο σώμα και την έκφρασή του. 
Ουσιαστικά αναφέρεσαι στην επιτελεστικότητα, η οποία υπάρχει σε οποιαδήποτε φάση κι αν ανήκεις. Κι εγώ είμαι θύμα επιτελεστικότητας. Όσο προοδευτικοί κι αν προσπαθούμε να είμαστε, έχουμε κάποια κατάλοιπα που μας επηρεάζουν. Έτσι, βγαίνεις στο χώρο της αναρχίας και βλέπεις παντού ένα συγκεκριμένο ντύσιμο ή τρόπο συμπεριφοράς. Αυτό συμβαίνει γιατί τα άτομα αυτά θέλουν αρχικά να αισθάνονται ότι κάπου ανήκουν ή ακόμα και ασυνείδητα επιτελούν έναν ρόλο, αυτόν του αντιδραστικού στοιχείου. Μαζί τους κι εγώ: το γεγονός ότι κάθομαι ή καπνίζω με έναν συγκεκριμένο τρόπο ή ότι αποφάσισα να έχω κοντά μαλλιά, όλα αυτά τα πράγματα που επιλέγω να αφομοιώσω συμπεριφορικά ή στυλιστικά έχουν άμεση σχέση με την επιτελεστικότητα. Προσωπικά ελπίζω σε έναν κόσμο στον οποίο δε θα επιτελούμε ρόλους που μας έχουν επιβληθεί συνειδητά ή ασυνείδητα, αλλά θα προσπαθούμε να βιώσουμε τη ζωή αβίαστα.

Το queerness επιθυμείς να είναι μία ταμπέλα στη μουσική σου; Όπως είναι η ηλεκτρονική, το έντεχνο ή οτιδήποτε άλλο. 
Μου αρέσει πολύ αυτή η ερώτηση! Μιλάω πολύ συχνά με queer καλλιτέχνες και έχουμε ένα παράπονο: σε κάθε μας συνέντευξη το πρώτο πράγμα που μας ρωτάνε είναι το queer βίωμα, η queer ταμπέλα στη μουσική μας. Έχουμε απηυδίσει γιατί είμαστε μουσικοί και θα θέλαμε να μιλήσουμε λίγο παραπάνω για τη μουσική και το έργο μας παρά για την queer ταυτότητα μας ή τη δράση μας για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των queer ατόμων. Θα ήθελα να αναγνωρίζεται, όπως συμβαίνει, ότι αναφέρομαι στο queer βίωμα σε κάποια κομμάτια μου και ότι προασπίζομαι τα δικαιώματα αυτών των ατόμων καθώς ανήκω σ’ αυτά. Πρέπει να απομυθοποιήσουμε τον όρο queer και να καταλάβουμε ότι σημαίνει πολλά περισσότερα πράγματα και ταυτόχρονα δε σημαίνει τίποτα. Γιατί το queer βίωμα είναι και τρόπος προσέγγισης της ζωής όχι μόνο μουσικά, αλλά και κοινωνικοπολιτικά. Έχει να κάνει με το ότι πιστεύουμε στη ρευστότητα φύλου, σεξουαλικότητας ακόμα και στην πολιτική ρευστότητα, με το πώς αναμειγνυόμαστε με τα υπόλοιπα άτομα, με το γεγονός δηλαδή ότι δεν υπάρχουν καλούπια στο οποία θέλουμε να μπούμε. Παρ’ όλα αυτά, το να μου πουν ότι είμαι ένας queer καλλιτέχνης δεν με ενοχλεί. Κατανοώ ότι αναφέρονται στον σεξουαλικό μου προσανατολισμό, ίσως και στην προσέγγιση μου στη μουσική, στην οποία προσπαθώ όντως να σπάσω τα όρια παντού με τον τρόπο μου, αλλά με ενοχλεί όταν βάζουν το "queer" πριν από το "καλλιτέχνης". Είμαι πιο πολύ καλλιτέχνης, μουσικός και άνθρωπος. Γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι χρησιμοποιούν το queer καλλιτέχνης ως οι καλλιτέχνες που βρίσκονται μέσα στη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, αλλά εγώ θέλω να πιστεύω ότι είμαι κάτι παραπάνω από μέλος της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας που τυχαίνει να είναι και καλλιτέχνης.

Το Capétte πώς προέκυψε ως όνομα, συμβολίζει κάτι για ‘σένα; 
Είναι μια συντομογραφία και ένα παιχνίδι με το επίθετό μου. Ουσιαστικά το πρώτο αρχικό του επιθέτου μου είναι "Καπετ" οπότε το πήρα και σκέφτηκα με πόσους πιθανούς τρόπους μπορώ να το γράψω ώστε να φαίνεται όμορφα και να τραβάει την προσοχή.

Από τότε που προέκυψε ο Capétte ως άλλο ένα κομμάτι της ζωής σου, νιώθεις ότι άλλαξες εσύ, η σκέψη ή η ιδιοσυγκρασία σου; 
Μου έκανε πάρα πολύ καλό η ύπαρξη αυτής της περσόνας, γιατί έτσι κατάφερα να έχω μια δικαιολογία για να κάνω κάποια πράγματα που ήθελα. Εν τέλει όμως μέσα από τη διαδικασία περνούν πράγματα και στην κανονική σου ζωή ή ανακαλύπτεις διαφορετικές πλευρές του εαυτού σου. Εγώ, ας πούμε, μέσω του Capétte κατάλαβα ότι θέλω να πειραματιστώ περισσότερο με τη σκέψη μου, με την ιδεολογία μου, να αμφισβητήσω περισσότερα πράγματα και κυρίως ήρθα σε μια επαφή με τη θηλυκότητα, κάτι που είχα πολλή ανάγκη. Η περσόνα του Capétte όπως την κατασκεύασα, λίγο αναπόφευκτα και όχι συνειδητά, κατέληξε να εκφράζει μια θηλυκότητα που μου άρεσε και εύρισκα καταφύγιο εκεί ώστε να την εξωτερικεύω. Τελικά, κατάλαβα ότι είναι οκ να την εξωτερικεύσω γενικά, γιατί δεν υπάρχει θηλυκότητα και αρρενωπότητα: είμαστε απλά χαμένοι σ’ αυτό το φάσμα και εγώ έχω την απόλυτη ανάγκη και διάθεση να παίξω με αυτό. Οπότε αυτός ο αποδεκατισμός του φύλου μού άνοιξε τον τρόπο σκέψης και άρχισα να το βιώνω κι εγώ στην καθημερινότητά μου, να παίζω με το ντύσιμό μου. Και αλήθεια είναι ότι όταν το παρουσιάζεις ως περσόνα, ο κόσμος το δέχεται πολύ πιο εύκολα. Όταν όμως αρχίσεις να εξοικοιώνεις τον κόσμο με αυτό, αποκτάς ορατότητα και αρχίζεις να καταλαβαίνεις ότι τελικά θα κάνεις ότι γουστάρεις· και εγώ τώρα γουστάρω να φορέσω δωδεκάποντα. Είναι μια πάρα πολύ ενδιαφέρουσα ενδοσκόπηση.

Ακούγεται πολύ απελευθερωτικό! Πιστεύεις ότι δημιουργείται τώρα μία σκηνή με νέους καλλιτέχνες που ασπάζονται αυτόν τον τρόπο σκέψης, την έννοια μιας συνολικής ρευστότητας δηλαδή, ανεξαρτήτως σεξουαλικής ταυτότητας; 
Αν κοιτάξουμε περισσότερο στο εξωτερικό, το gender fluidity έχει γίνει κανονικότητα για τη μουσική βιομηχανία. Η απόλυτη θηλυκότητα ή αρρενωπότητα, ειδικά η δεύτερη, έχουν απομυθοποιηθεί πλήρως. Πλέον οι περισσότεροι καλλιτέχνες αλλά και το κοινό που τους ακολουθεί έχουν μπει σ’ αυτή τη λογική μες την οποία ο καλλιτέχνης μπορεί να παίζει με τη σεξουαλικότητα του ή αυτό που φοράει. Δεν είναι ο μάτσο άντρας ή η απόλυτη femme fatal γυναίκα. Mου αρέσει που το βλέπω αυτό, αν και αντιλαμβάνομαι ότι αρχίζει και παίρνει ορατότητα για πλήρως καπιταλιστικούς σκοπούς. Αυτό που συμβαίνει εκτός Ελλάδας, γιατί εδώ είμαστε ακόμα πολύ πίσω, είναι ότι βρήκαν κέρδος στο queerness. Ακόμα κι έτσι όμως, πιστεύω ότι το μέλλον κρύβει την απόλυτη ρευστότητα ως προς τα πάντα. Δεν πιστεύω ότι θα μπορέσουμε να ξαναβρεθούμε σ’ αυτό το δίπολο. Νομίζω ότι σιγά σιγά θα φτάσουμε σε ένα σημείο όπου το φύλο δε θα υπάρχει ως κατάσταση και ο σεξουαλικός προσανατολισμός δε θα είναι κομμάτι της σκέψης μας γιατί θα αντιληφθούμε ότι το φύλο είναι ένα κοινωνικό κατασκεύασμα και ότι μπορούμε να ερωτευόμαστε οποιοδήποτε άτομο μπορούμε να ερωτευτούμε. Αν δεν μεγαλώνουμε με αυτά τα κοινωνικά κατασκευάσματα στο μυαλό μας, υποθέτω πως δε θα έχουμε περιορισμούς ούτε ως προς το φύλο ούτε ως προς τη σεξουαλική μας ταυτότητα. Σιγά σιγά όλοι οδεύουμε προς ένα βίωμα non binary και πανσέξουαλ, γιατί αυτό μόνο μπορεί να περιγράψει μια τόσο μεγάλη κοινότητα που ονομάζεται άνθρωποι και έχουν τόσο μεγάλες διαφορές μεταξύ τους. Αυτή η διαφορετικότητα μόνο με ρευστότητα μπορεί να συνεχίσει.

Είπες ότι έχεις αρχίσει να σκέφτεσαι πράγματα για τον επόμενο δίσκο. Θα μας δώσεις κάποιο παράδειγμα; 
Όλα είναι σε πρώιμο στάδιο, όμως θέλω να προσπαθήσω να παίξω με πιο μελωδικά πράγματα αλλά και με τα κρουστά, τα οποία ενδεχομένως να κυριαρχούν. Θέλω να δώσω ένα ακόμα μεγαλύτερο πάτημα σε techno στοιχεία, τα οποία μου αρέσουν πάρα πολύ. Όλα όμως θα έχουν μια λογική ψηφιακής μουσικής, θέλω πάντα να κρατάω αυτή την αισθητική ότι όλα είναι σαν κατασκευασμένα στο ίντερνετ.

Ποια είναι η δική σου Μόσχα; 
Μεγάλη ερώτηση! (γέλια). Όπως το έγραψα και στο άλμπουμ, σε όλον το δίσκο ψάχνω τη δική μου Μόσχα και δεν νομίζω ότι θα τη βρω ποτέ, όπως γίνεται και στις "Τρεις αδερφές", οι οποίες δε φτάνουν εκεί ποτέ. Λόγω του δίσκου, έχω μπει σε πολλές συζητήσεις με άτομα για το πού είναι η δική τους Μόσχα και ποιο το νόημα της ζωής, και απλά νομίζω ότι όλα ψάχνουμε αυτή τη Μόσχα και προσπαθούμε να ευτυχήσουμε κατά τη διάρκεια της αναζήτησης. Δεν ξέρω πού είναι η δικιά μου, αλλά θα ήθελα τουλάχιστον στη διαδικασία του να τη βρω να είμαι κάπως ευτυχισμένος. Να μην πρέπει να είμαι ευτυχισμένος μόνο όταν φτάσω. Αυτό που πιστεύω είναι ότι κατά βάθος ούτε εμείς, ούτε οι "Τρεις αδερφές" θέλουμε να πάμε στη Μόσχα, αλλά θέλουμε να έχουμε κάποιον προορισμό και αυτό είναι που κρατάει ζωντανούς. Όλο κρύβεται στο να θέλεις να πας.