Η γλυκύτητα του ανθρώπου διαχέεται στη μουσική του. Αυτή είναι μια αξιωματική διαπίστωση που ισχύει απόλυτα για τον Γιάννη Σπανό – τον μέγιστο αυτό καλλιτέχνη που μας άφησε την τελευταία μέρα του Οκτωβρίου. Τα τραγούδια του όμως, οι μελωδίες του, γαλλικές και ελληνικές, παραμένουν και είναι λόγοι που υπογραμμίζουν σταθερά και διαχρονικά την ομορφιά της ζωής. Σ' αυτή την ομορφιά επένδυσε μια ολόκληρη ζωή ο Γιάννης Σπανός.
Γιατί, τι δεν έχει γράψει; Τραγούδια υπέροχα, που φέρουν την αυθεντική νεοκυματική ποίηση στην καρδιά μας, κινηματογραφικές μουσικές που μας συναρπάζουν, σπουδαία λαϊκόμορφα τραγούδια που ακούγονται τόσο φρέσκα κάθε φορά που τα ακούμε. Πράγματα γεμάτα από το άγγιγμα και τη γλύκα του ανθρώπου που δεν μοιάζει με κανέναν άλλο από τους μεγάλους συναδέλφους του. Δεν είναι Χατζιδάκις, Θεοδωράκης, Πλέσσας, Ξαρχάκος... είναι Σπανός.
Είναι ο δημιουργός του Νέου Κύματος – της «σχολής», του ύφους, της ιδιαίτερης αυτής τραγουδοποίησης. Είναι ο μάστορας μιας ιδιαίτερης ευαισθησίας – που την βρίσκουμε σε τραγούδια όπως «Μια φορά μονάχα φτάνε», «Πες πως μ' αντάμωσες», «Άσπρα καράβια», «Σπασμένο καράβι», «Αν μ' αγαπάς», «Ιδανικός κι ανάξιος εραστής» - και μερικές εκατοντάδες ακόμα. Είναι ο Γιάννης Σπανός – που έχουμε ήδη ξεχάσει πως δεν υπάρχει πια πλάι μας, που είναι μια μεγάλη απώλεια για το τραγούδι μας. Είναι ο Γιάννης Σπανός που θα εξακολουθήσει να ζει μέσα από τα τραγούδια του.
