Τι μπορεί να είναι το «Κρράμα» των Τέτττιξ;

Η μουσική παράσταση «Κρράμα» του συνόλου σύγχρονης μουσικής Τέτττιξ παρουσιάζεται στη Μικρή Σκηνή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών για δύο βράδια (18-19/10). Θα ακουστούν συνθέσεις σύγχρονων δημιουργών (Σταμάτης Πασόπουλος, Μπέατ Φούρερ, Ιάννης Ξενάκης, Νίκος Γαλενιανός, Οφίρ Κλέμπερερ κ.ά.), οι οποίες μπορεί να βασίζονται σε μακεδονίτικες ζυγιές, στη μουσική του Περού, το μέταλ και το πανκ αλλά και σε μια… σχιζοφρενική ανάγνωση της αρχαίας τραγωδίας - αντικατοπτρίζονται δε σε ηχητικά τοπία που συνήθως διαπερνούν και ξεπερνούν τις αρχικές τους (προ)βλέψεις, σχηματίζοντας έτσι έναν πολυμορφικό μουσικό κόσμο που θέλει να μένει πάντα νέος και να ακούγεται συνεχώς καινούργιος.

Μιλάμε με τον Μιχάλη Παρασκάκη, συνιδρυτή του γκρουπ Τέτττιξ, και ξεκινάμε την κουβέντα μας με τη σημασία της λέξης.
Τέτττιξ είναι στα αρχαία ελληνικά το τζιτζίκι – μόνο που εδώ έχουμε προσθέσει ένα επιπλέον «ταφ». Προσεγγίζει έτσι περισσότερο τον ήχο ενός τζίτζικα. Και στον τίτλο της παράστασης έχουμε προσθέσει ένα έξτρα σύμφωνο. Αυτή η πρακτική θα γίνει μάλλον το σήμα κατατεθέν μας!

Ο τίτλος της παράστασης, «Κρράμα», μπορεί να δίνει κάποιον ορισμό του τι σημαίνει για σας σύγχρονη μουσική;
Θα μπορούσε! Εξαρτάται όμως πάντα από τα έργα. Υπάρχουν έργα που δεν δανείζονται απαραίτητα στοιχεία από άλλες μουσικές ή πολιτισμούς και έχουν μία αυτοαναφορικότητα. Υπάρχουν και άλλα – και αυτό έχει γίνει πάρα πολύ στον 20ο αιώνα – που δανείζονται από παντού. Αφειδώς και χωρίς ντροπή – πράγμα που είναι το πιο βασικό απ’ όλα! – για να δημιουργήσουν κάτι νέο. Κάποια από αυτά δανείζονται από μουσικές που συνήθως δεν βρίσκουν θέση σε μιαν αίθουσα συναυλιών, όπως το μέταλ και το πανκ. Κι αυτό, φυσικά, δεν είναι πρωτάκουστο. Είναι όμως πιο σύνηθες να επηρεαστεί κάποιος σύγχρονος συνθέτης από την ιαπωνική ή την ελληνική μουσική παράδοση παρά από το ροκ!

Πως κάνατε την επιλογή των έργων στο «Κρράμα»;
Έχουμε στη διάθεσή μας μια δεξαμενή έργων και ψάχνουμε να βρούμε συνδετικούς κρίκους ανάμεσά τους. Όταν τους βρίσκουμε, επιλέγουμε έργα που ταιριάζουν σ’ αυτούς. Έχει σημασία, σε μια έκθεση φερ’ ειπείν, τι έργα ζωγραφικής θα εκθέσεις αλλά και με ποιον τρόπο θα τα εκθέσεις! Το curation είναι βασικό. Μπορείς να παρουσιάσεις ένα αριστούργημα σε μια συναυλία όπου τα έργα είναι κακώς επιλεγμένα και έτσι να χαντακώσεις και το αριστούργημα.

Πως ανακαλύπτετε τα έργα που βάζετε στο ρεπερτόριό σας;
Ψάχνουμε παντού! Μπαίνουμε σε sites, στο soundcloud, ψάχνουμε άγνωστους συνθέτες. Μας ενδιαφέρει πολύ να βρούμε πιο νέους συνθέτες – εντάξει, ο Ξενάκης, ο Ligeti και όλοι αυτοί είναι πια ρεπερτόριο για την σύγχρονη μουσική. Είναι κλασικοί πλέον! Οπότε, ψάχνουμε συνεχώς να βρίσκουμε πιο νέους συνθέτες όπως ο Beat Furrer που έχουμε στο πρόγραμμα – όπως και ο Σταμάτης Πασόπουλος που είναι μέλος του εnsemble.

Ποιοι είναι οι καλλιτεχνικοί σας στόχοι, σαν σύνολο;
Νομίζω πως ένας από τους πρώτους στόχους μας ήταν να ευχαριστηθούμε εμείς οι ίδιοι τη μουσική που θα παίζουμε. Οι περισσότεροι εξ ημών είμασταν φίλοι πολύ πριν κάνουμε το γκρουπ. Πολλοί από μας έχουν σπουδάσει στην Ολλανδία – είχαμε γνωριστεί εκεί – άλλοι γνωριζόμαστε από εδώ και συναντηθήκαμε ξανά εκεί… Οπότε ήταν μέλημά μας να ευχαριστηθούμε εμείς πάνω από όλα. Κάτι που μας δίδαξε η Ολλανδία ήταν ότι δεν θα παίξουμε απλά έξι έργα σε μια συναυλία αλλά θα φτιάξουμε ένα ολόκληρο «πακέτο/θέαμα» που θα βοηθήσει και τα κομμάτια να γίνουν πιο γνωστά, κατανοητά και αρεστά – και πιο προσβάσιμα στο κοινό που δεν γνωρίζει απαραίτητα τη συγκεκριμένη μουσική – και να έχουμε και μια ολοκληρωμένη επίγνωση σε σχέση με την οπτική παρουσίαση, χωρίς αυτό να αποβαίνει σε βάρος της μουσικής.

Σε κάθε συναυλία σας, δηλαδή, φτιάχνετε μια ιστορία…
Θέλουμε να υπάρχει μία αφήγηση – όχι απαραίτητα γραμμική, αλλά μια κατάσταση. Γι’ αυτό είπαμε από την αρχή πως θα συνεργαζόμαστε, όσο αυτό είναι εφικτό, με εξωμουσικούς καλλιτέχνες, χορογράφους, αρχιτέκτονες κ.λπ. ώστε να μπορούμε να βοηθηθούμε στην κατασκευή του οπτικού μέρους της παράστασης.

Νομίζετε πως αυξάνεται το κοινό για τη σύγχρονη μουσική;
Υπάρχει η δυνατότητα ο κόσμος να δεχθεί τη σύγχρονη μουσική χωρίς πια να υπάρχουν αυτές οι παλιές αντιδράσεις περί κακοφωνιών, γρατζουνισμάτων και θορύβων! Υπάρχει ακόμα αυτή η αίσθηση αλλά στο χέρι μας είναι να την απαλείψουμε! Εξάλλου, όλη η μουσική βιομηχανία άντλησε από τη σύγχρονη μουσική – τουλάχιστον στους τομείς που είχαν να κάνουν με πρωτοπορία, καλλιτεχνική ή τεχνική…

Μην ξεχνάμε, επίσης, πως το πιο προχωρημένο ροκ είναι γεμάτο θορύβους και κακοφωνίες!
Αφού αυτή η μουσική πάει προς την σύγχρονη, γιατί να μην πάει και αντίθετα;
Το Τέτττιξ λειτουργεί σε όλα του σαν ομάδα;
Όλοι μπορούν να ρίξουν ιδέες και όλων οι ιδέες να δουλευτούν. Φυσικά, υπάρχει μια ιεράρχηση σε κάποιες αρμοδιότητες. Όμως το Τέτττιξ είναι γκρουπ ολονών.

Στις συναυλίες θα παιχτούν τα εξής έργα: Σταμάτης Πασόπουλος, “Havasí” (2017) / Beat Furrer, “Ira-Arca” (2012) / Dmitri Kourliandski, “Inside the Movement” (2004) / Ιάννης Ξενάκης, «Κασσάνδρα» (1987) / Νίκος Γαλενιανός, διασκευή του "Battery" των Metallica, για τους ΤΕΤΤΤΙΞ (2019) / Ofir Klemperer, “A Love Song” (2007)

Το Σύνολο ΤΕΤΤΤΙΞ αποτελούν οι: Ana Chifu (φλάουτο), Ειρήνη Αμανατιάδου (κλαρινέτο), Ρέα Πικίου (φαγκότο), Guido de Flaviis (σαξόφωνο), Σίσσυ Μακροπούλου (άρπα), Κατερίνα Κωνσταντούρου (πιάνο), Mislav Režić (κιθάρα), Σταμάτης Πασόπουλος (ακορντεόν), Παναγιώτης Ζιάβρας (κρουστά), Χάρης Παζαρούλας (κοντραμπάσο), Μιχάλης Παρασκάκης (συνθέτης, φωνή, ακορντεόν), Νίκος Ιωακείμ (συνθέτης), Νίκος Γαλενιανός (συνθέτης) / Συμμετοχή στο “A Love Song” Ofir Klemperer (φωνή) και στο “Havasí” Παναγιώτης Κολιαβασίλης (κρουστά)